خبرگزاری شبستان - گروه قرآن و معارف: بهترین راه این است که اعلام کنند فلان روز مردم بیایند و تجمع و اعتراض و تظاهرات داشته باشند و این می تواند راه درست اعتراض باشد اما این حرکت را نمی شود به نزاع های فرقه ای و مذهبی تنزل داد چون تنزل دادن این اعتراض ها به نزاع های فرقه ای و مذهبی دقیقا همان چیزی است که دشمنان ما می خواهند و به دنبالش هستند. شما امروز می بینید که در 10 کشور اسلامی ثروت ها، سرمایه ها و میراث فکری و فرهنگی این کشورها با ترور و تخریب و کشتار و مهاجرت به غارت می رود و دشمنان ما هم نگاه می کنند و کیفور می شوند که ما با دست خودمان، خودمان را از بین می بریم. این نهایت مطلوبیت برای دشمان اسلام است که ببینند امت اسلام همواره درگیر فقر و بدبختی و بیکاری و جنگ و نزاع باشد و نتواند سرش را بالا بگیرد بنابراین اگر هم امروز کسی می خواهد به جمع معترضین بپیوندد کار خودش را با منطق باید پیش ببرد.
آنچه در ادامه می آید گفتگوی خبرنگار سرویس "قرآن و معارف" با حجت الاسلام و المسلمین سیدمحمدعلی ایازی، استاد حوزه و دانشگاه درباره رخدادهای بعد از شهادت آیت الله نمر باقر النمر و شیوه صحیح روشنگری در این باره است.
امروز به یک معنا ما در برابر آشکارترین صف آرایی میان تشیع و جریان وهابیت قرار داریم و نمونه اش را در همین اتفاقات اخیر یعنی دستور اعدام شیخ نمر با وجود همه مخالفت های بزرگان جهان اسلام می بنییم و در ادامه اعلام عربستان مبنی بر قطع رابطه با ایران و فشار این کشور روی کشورهای عربی برای قطع یا کاهش رابطه با کشورمان. از طرف دیگر در این چند روز شاهد یک سری حرکت های احساسی و نابخردانه در داخل کشور هم بودیم. فکر می کنید وظایف عامه و نخبگان در این رویارویی چیست؟
واقعیت آن است که آل سعود یک نظام استبدادی دیکتاتوری است و مثل هر نظام دیکتاتوری ای مخالفان خود را برنمی تابد. این اتفاق ممکن است در هر جای دیگری هم که چنین مختصات و ویژگی ای دارد اتفاق بیفتد. نظام های سیاسی و حکومتی که مخالفان و منتقدان خود را برنمی تابند قهرا راه خود را از مردم جدا می کنند و به سمت سرکوب و ارعاب می روند. البته این مسأله ای نیست که فقط منحصر در وهابیت باشد. ممکن است شما همین اتفاق را در سودان هم ببینید، در سوریه هم ببینید، در بلوک شرق هم ببینید و در جاهای دیگر دنیا هم به چشم بیاید. در واقع می خواهم بگویم آنچه در این زمینه اتفاق می افتد خصلت های مذهبی و اعتقادی نیست، خصلت های سیاسی و استبدادی است.
اما درباره حرکت های احساسی که اشاره کردید این حرکت باعث شد خون این شهید هم تحت الشعاع قرار بگیرد. من البته در برابر انگیزه های پشت این حرکت ها چیزی نمی دانم این که آیا این حرکت ها انجام می شود که به دولت فشار بیاورند یا نه اما این را خوب می دانم که تبعات این حرکت های هیجانی و دور از عقل هدر دادن خون این عالم شیعی است. از طرف دیگر وقتی نگاه می کنیم می بینیم این افراد به این فکر نمی کنند که آن ها در ایران و در امنیت کامل به راحتی این حرکت ها را انجام می دهند اما تبعات این حرکت ها روی اقلیت شیعه ای است که امروز زیر فشار دولت عربستان در این کشور زندگی می کنند. یعنی این افراد فکر می کنند دست به حماسه زده اند و حماسه آفرینی می کنند اما نمی دانند با این حرکت های نسنجیده عملا کتک این کارها را کسانی دیگر در جایی دیگر می خورند و فشارها بر دوستداران اهل بیت (ع) در عربستان بیشتر می شود.
به هر حال مسلمان حقیقی وقتی می خواهد دست به عملی بزند، سنجیده رفتار می کند و همه جوانب کار را می سنجد که تبعات این کار من چه خواهد شد، یعنی یک مسلمان حقیقی دستخوش و بازیچه هیجان های درونی اش نمی شود. شما می بینید در همین اتفاقات اخیر حرکت های نسنجیده ای که انجام شد، موضع گیری های عالمانه را هم تحت تأثیر قرار داد. این اتفاقی که افتاد بعد از شهادت شهید نمر می شد از این فضا در جهت تحت فشار قرار دادن عربستان با روشنگری های عالمانه بهره برداری کرد اما این حرکت قانون شکنانه فرصت را از ما سلب کرد ضمن این که وجهه ایران را در مجامع بین المللی مخدوش می کند که چطور این ها ادعا می کنند قدرت منطقه ای هستند اما نمی توانند جلوی چند تندرو را بگیرند.
در این باره چه کار باید کرد؟ یعنی چطور فضا را مدیریت کنیم که امکان روشنگری در برابر این هجمه ها وجود داشته باشد؟
اولا که ما نباید یک بام و دو هوا رفتار کنیم. مثلا اگر ما اعلامیه حقوق بشر را قبول نداریم در همه موقعیت ها باید این را نشان دهیم نه این که وقتی به واسطه همین منشور کشوری محکوم می شود که آن کشور در راستای سیاست های ما نیست ما بگوییم بسیار خب اما وقتی نوبت به خودمان می رسد بگوییم این یک اتفاق سیاسی و یک اهرم برای تحت فشار قرار دادن کشورها و دولت های مستقل است. اگر ما منطق خودمان را خراب کنیم مسلما فضا را دست همان هایی قرار خواهیم داد که منتقد آن ها هستیم. ما اگر منتقد یک سیاست در یک کشور هستیم باید ببینیم آیا خودمان از آن سیاست بری هستیم یا نه. من در این چند روزه و در برخورد با جوان ها و دانشجویان به کرات این را می بینم که دوگانگی های موجود را به ما گوشزد می کنند.
و بهترین راه اعتراض به حرکت هایی که آل سعود انجام می دهد چیست؟
بهترین راه این است که اعلام کنند فلان روز مردم بیایند و تجمع و اعتراض و تظاهرات داشته باشند و این می تواند راه درست اعتراض باشد اما این حرکت را نمی شود به نزاع های فرقه ای و مذهبی تنزل داد چون تنزل دادن این اعتراض ها به نزاع های فرقه ای و مذهبی دقیقا همان چیزی است که دشمنان ما می خواهند و به دنبالش هستند. شما امروز می بینید که در 10 کشور اسلامی ثروت ها، سرمایه ها و میراث فکری و فرهنگی این کشورها با ترور و تخریب و کشتار و مهاجرت به غارت می رود و دشمنان ما هم نگاه می کنند و کیفور می شوند که ما با دست خودمان، خودمان را از بین می بریم. این نهایت مطلوبیت برای دشمان اسلام است که ببینند امت اسلام همواره درگیر فقر و بدبختی و بیکاری و جنگ و نزاع باشد و نتواند سرش را بالا بگیرد بنابراین اگر هم امروز کسی می خواهد به جمع معترضین بپیوندد کار خودش را با منطق باید پیش ببرد.
نظر شما