به گزارش گروه مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان: با تجدید حضور در مساجد برای نماز جماعت، عزاداری یا سایر امور، پیوند عاطفی و معنوی نیز تجدید و تقویت می شود.
حضور فیزیکی و معنوی در مسجد که عامل گسترش مشترکات معنوی است، جمع نمازگزار را به هم سویی و همفکری فرا می خواند و این احساس و درک را در آنها تقویت می کند که بنی آدم اعضای یکدیگرند- و نباید از درد و رنج هموطنان خود غافل شوند و این احساس بیش از پیش از قوه به فعل تبدیل شده و افراد مومن را به یاری دردمندان بر می انگیزد و با انگیزش حضور فیزیکی و یاری مادی و معنوی رنج دیدگان، باعث تسکین آلام آنها می گردند.
در جبهه عمل نیز این رفتار به سایر مومنین انتقال داده می شود و عزم همگان برای رفع گرفتاری ها و احیا آرامش روانی در جامعه فراهم می گردد.هم دردی و همدلی با مومنین در مکتب انسان ساز اسلام سرآغاز خردمندی است، بعد از ایمان به خدا، و در منابع روایی بدان توصیه شده است.
چنانکه می دانیم شاد کردن دل مومن عبادتی بزرگ به شمار می آید، امام باقر(علیه السلام) فرمودند:
«تبسم الرجل فی وجه اخیه حسنه و صرف القذی عنه حسنه و ما عبدالله بشیء أحب الی الله من ادخال السرور علی المومن».
و امام حسین(علیه السلام) می فرمایند:
«صح عندی قول النبی أفضل الاعمال بعد الصلاة ادخال السرور المومن بما لا اثم فیه»
«یکی از علل شاد کردن قلب مومن که در روایات به آن توجه شده است این است که فرد مسلمان با انگیزه شاد کردن دل مسلمانی، بار سنگین درد و رنج را از دوش برادر خود برگرفته و خود را با او شریک بداند و عامل امیدواری برای آنها باشد».
بی شک شکوه و عظمت هم دردی در نمازهای جماعت مساجد بیش از سایر اجتماعات است و به علت حضور مستمر مردم در مساجد، پایه های بهداشت روانی در جامعه متزلزل نخواهد شد و جامعه از ابتلا به بیماری دردناک بی تفاوتی نجات پیدا خواهد کرد.
به قول روان شناسان در اثر ممارست فکری و عملی مردم در سه یا پنج وعده نماز جماعت به درونی شدن این افکار و رفتار منجر خواهد شد. بنابراین زندگی ایده آل الهی-انسانی را برای نسل امروز و آینده تدارک خواهد دید.
احساس هم دردی و هم فکری زمانی پدیدار می شود که برادری از درد و رنج برادرش مطلع شود و آن را درک کند. این احساس در اجتماع جماعت نمازگزار در مسجد به راحتی قابل رویت و لمس است که مومنان در کنار هم قرار گرفته ضمن عبادت از حال یکدیگر نیز با خبر می شوند و با هم تشریک مساعی می نمایند و در صورت عدم حضور، کسی از نمازگزاران سراغ او را گرفته و چه بسا در پی او به تکلف نیز می افتند. اسلام هم در درسی با سایر بندگان را امری ضروری تلقی می کند و آن را عامل ثبات و آرامش جامعه می داند.
زمانی که سپاه معاویه به یکی از شهرهای بلاد اسلامی حمله می کردند و خلخال از پای زن یهودی در آوردند مولای متقیان فرمود:
«اگر مسلمانی از این غصه بمیرد جای سرزنش نیست»
«بلغنی ان الرجل منهم کان یدخل علی المراه المسلمه و الاخری المعاهده فینتزع حجلها و قلبها و قلائدها و رعائها، ما تمتنع منه الا بالاسترجاع و الاسترحام. ثم انصرفوا وافرین. ما نال رجلاً منهم کلم و لا اریق له دم، فلو ان امراء مسلماً مات من بعد هذا اسفاً ما کان به ملوماً، بل کان به جدیراً».
در مورد دیگر امام (علیه السلام) چنین می فرماید:
«مومن برادر مومن است چون یک تنند و اگر یکی را دردی رسد، در دیگر پاره های تن دریافت می شود و روحشان از یک روح است و به راستی روح مومن به روح خدا پیوسته تر است از پیوستن پرتو آفتاب بدان».
با توجه به توصیه های امام بر همه مومنان لازم است که در هر حال از احوال یکدیگر باخبر شوند و تا عضوی از اعضا پیکر اسلامی آرام نگیرد آنها نیز آرامش نداشته باشند.
برگرفته از کتاب: فروغ مسجد
نظر شما