سیمای امام سجاد (ع)در اندیشه امام خمینی(ره)

 خبرگزاری شبستان: حضرت على بن الحسین ، ملقّب به سجّاد و زین العابدین، روز پنجم شعبان سال 38 هجرى یا 15 جمادى الاولى همان سال، در مدینه دیده به جهان گشود و در روز 12 و یا 25 محرّم سال 95 هجرى، درمدینه، به دسیسه هشام بن عبدالملک، مسموم گردید و در 56 سالگى به شهادت رسید. البته شایان ذکر است که سال و روز تولد و شهادت حضرت امام سجاد علیه السلام مورد اختلاف شدید مورّخین است.

نام امام سجاد(ع) چهارمین امام شیعیان تداعی کننده مناجات و راز و نیاز و دعا است. آن امام، مجالی برای فعالیت های علنی فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیافت و عمر شریف خود را در محراب عبادت و نیایش سپری ساخت. عبادت و دعایش، در عین حالی که سیرالی الله بود، رویی به خالق و سویی به سوی خلق داشت و برای هدایت آنان بود.

او با حبل دعا مردم را با خدایشان مرتبط می‌ساخت و این حبل از چنان استحکام و عمقی برخوردار است که پس از گذشت قرن ها، طراوت، اتقان و ژرفای خود را از دست نداده است. البته نمی‌توان گفت همه دعاها و نیایش های امام به دست ما رسیده است؛ بلکه دعاهای منسوب به آن حضرت قطره ای از دریای ژرف نیایش های او است. دلیل این سخن صحیفه کامله سجادیه است.

صحیفه سجّادیّه که به زبور آل محمّد مشهور است، اثر بى نظیرى است که در جهان اسلام، جز قرآن کریم و نهج البلاغه، کتابى به این عظمت و ارزش، پدید نیامده که پیوسته مورد توجه بزرگان و علما و مصنّفان باشد. از دیگر آثار ارزنده به جا مانده از امام سجّاد(علیه السلام)، مجموعه اى تربیتى و اخلاقى است به نام رساله حقوق که امام(علیه السلام) در آن وظایف گوناگون انسان را در برابر خدا و خود و دیگران، با بیانى شیوا و گویا بیان کرده است. مجموعه حقوقى که در این رساله ذکر شده جمعاً 51 حقّ است.

امام به عنوان بنیانگذارانقلاب اسلامی به این امام همام توجه ویژه داشتند. امام خمینی(ره) به گریه ها و مناجات و ناله های علی بن الحسین(ع) توجه می کردند و می گفتند: "این ادعیه و مناجات ها، قیام به وظیفه بندگی در مقام عبودیت است. ... سیدالساجدین و زین العابدین شبیه ترین مردم به حضرت علی(ع) در فقه و ظواهر بود و رنگش از بیداری شبانه، زرد شده وچشمانش از گریه سوخته بود. پیشانی مبارکش از سجده بسیار مجروح شده و ساقها و قدمهایش از نماز ورم کرده بود. ولی باز معتقدبود به اندازه علی(ع) عبادت نکرده است. "

امام خمینی در باره عبادت و تلاوت قرآن حضرت سجاد(ع) می گوید: "بعضی از شنیدن تلاوت قرآن حضرت سجاد(ع ) غش می کردند. وقتی حضرت علی بن الحسین به نماز می ایستاد، رنگش متغیر می شد و وقتی سجده می کرد، سرش را بلند نمی کرد تا آن که عرق از اومی ریخت و به هنگام نماز مثل، ساقه درختی بود که حرکت نمی کرد."

امام خمینی در جای دیگر حضرت سجاد(ع) را از بزرگترین نعمت هایی می داند که ذات مقدس حق بربندگانش منت نهاده، تا طریق عبودیت را به آنان بفهماند. امام از همگان می خواستند در حالات آن حضرت و مناجات آن بزرگوار با حضرت حق و دعاهای لطیف آن سرور، که کیفیت آداب عبودیت را به بندگان خدا تعلیم می دهد، بیندیشند. در باورامام خمینی، مناجات آن بزرگواران برای تعلیم بندگان نبوده و این کلامی بی مغز و باطل است که از جهل به مقام ربوبیت و معارف اهل بیت صادر شده; بلکه خوف و خشیت آنها بیشتر بوده و عظمت وجلال حق در قلب آنها بیشتر تجلی نموده است.

امام(س)، ادعیه حضرت سجاد(ع) را سازنده می دانستند و معتقد بودند: "اگر مردمان بفمهند این ادعیه چه کرده و چطور می تواند تجهیزکند، نمی گفتند ادعیه برای چیست." امام خمینی منبر حضرت سجاد(ع) را در حضور یزید افشاگرانه و روشنگر می دانستند.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران

پایان پیام/