نازنین واحد نویسنده، کارگردان و بازیگر نمایش «میشه یه کم منتظرم بمونی؟» درباره اثرش به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: این نمایش قصه زنی است که همسرش به کُما رفته و روزانه به ملاقات او می آید تا با بازگوی خاطراتِ شان کمک کند هوشیاری خود را بازیابد. در یکی از این روزها که اتفاق نمایش ما شکل می گیرد خاطراتِ زن به نوعی ما را متوجه او می کند و بیماری مرد کم کم فراموش می شود و ما به قصه زن می پردازیم.
وی که فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر تهران است، ادامه داد: شخصیتِ زن نمایش میشه یه کم منتظرم بمونی در مرور خود کنار همسر بیمارش به نوعی خودشناسی می رسد و همین منجر می شود که برای ادامه زندگی اش تصمیم تازه ای بگیرد.
واحد درباره شیوه روایت داستان نیز گفت: قصه نمایش ما را تنها زنِ داستان روایت می کند به نحوی که حتی در مرور خاطراتش، جملات مرد را هم او بازگو می کند. در واقع شناختی که مخاطب از مرد پیدا می کند آن چیزی است که زن می گوید. این خواست ما بود که اطلاعات بیشتری ندهیم و روایت یکطرفه ای به مخاطب ارائه کنیم، روایتی که مرد در آن دیالوگی ندارد و تنها با بازی خود به نمایش کمک می کند.
وی درباره اینکه چرا تماشاخانه فانوس را برای اجرای اثرش انتخاب کرده، توضیح داد: صحنه اجرای این تماشاخانه به لحاظ ابعاد و فضا مناسب اجرای من است. از طرفی این سالن، خصوصی است و برای من که دوست داشتم تئاتر مستقلی اجرا بروم، امکانِ بایسته ای برای اجرا بود.
این بازیگر تئاتر که سابقه همکاری با سجاد افشاریان در نمایش «تبارشناسی دروغ و تنهایی» را در کارنامه اش دارد، با تایید مشکلات کار در تماشاخانه های خصوصی تاکید کرد: مشکلات زیادی وجود دارد، از جمله هزینه سنگین اجاره سالن و هزینه های تبلیغات برای نمایش اما وقتی حمایتی انجام نمی شود، خودمان باید فکر اجرای نمایش مان باشیم.
نازنین واحد در پاسخ به این سئوال که آیا عدم بازگشت هزینه ای که برای اجرا کرده او را از ادامه تلاش در عرصه نمایش ناامید نمی کند؟ گفت: استرس و هیجان اجرا و نگرانی بازگشت سرمایه مان از همین اجرای اول با ماست اما اگر هم هزینه های مان بازنگشت ناامید نمی شویم چرا که کارمان را عاشقانه دوست داریم. قطعاً در این شرایط ادامه راه سخت خواهد بود اما این سختی باعث می شود که بیشتر تلاش کنیم. بهرحال همه ما باید به سهم خودمان به شکل گیری جریان تئاتر خصوصی کمک کنیم.
وی درباره اینکه چرا تئاترش را به سالن های دولتی نبرده است نیز گفت: سالن های محدود دولتی اینقدر متقاضی دارند که وقتی متنی را برای اجرا پیشنهاد می کنید، ممکن است دو سال در نوبت اجرا بمانید. این نوبت دهی طولانی فرساینده است و کارگردان، بازیگران و سایر عوامل را فرسوده می کند. برای هر گروهی بهترین حالت این است که روند تمرینات چند ماهه شان بدون توقف به اجرا برسد اما وقفه های بین زمان بازبینی و اجرا در سالن های دولتی گاهی آنقدر ناامید کننده است که ترجیح می دهیم هزینه اجرا در سالن های خصوصی را بپردازیم اما ثمره زحمت مان را روی صحنه ببینیم.
این کارگردان جوان در پایان گفت: کاش حمایت از فعالان جوان تئاتر جدی تر بود و ما که در اول راه هستیم را به فعالیت امیدوار می کرد.
نظر شما