به گزارش گروه مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان: در بیانی از حضرت امیرالمومنین علی (ع) که به احساس نگرانی از وضعیت پیش آمده در عصر خویش و از آینده اسلام دارد چنین می خوانیم:
«یأتی علی الناس زمان لایبقی فیهم من القرآن الّا رسمه و من الاسلام الا اسمه مساجد هم یومئذ عامرة من البناء، خراب من الهدی، سکانها و عمارها شر اهل الارض ... و قد فعل!»
«برای مردم زمانی فرا می رسد که در بین آنان از قرآن جز نوشتاری و از اسلام جز نامی باقی نمی ماند، مساجد آنان در چنین زمانی از نظر معماری، آباد اما فاقد جنبه های هدایتی هستند، مسجدیان و بانیان مساجد در آن روز از بدترین مردم روی زمین می باشند ... و هم اکنون نیز چنین شده است! »
آنچه در مطالعه این حدیث شریف نظر هر خواننده ای را جلب می نماید فراز پایانی آن است که حضرت صراحتا به وقوع چنین وضعیتی در زمان خود که همان وقوع فتنه های ناکثین و قاسطین و مارقین مسجدنشین است اشاره می فرمایند و از این رهگذر یادآوری می کند که اولا نباید فرارسیدن چنین روزی را در آینده های دور سراغ گرفت که امروز ما گرفتارش هستیم! ثانیا تا زمانی که عمران و آبادی مساجد با معرفت دینی و فرهنگی و ادبیات مسجدی و آرامش درونی انسانی توام نباشد، مساجد خانه های فتنه خیزی بیش نخواهند بود هرچند دارای طراحی و معماری زیبا و نوینی بوده باشند!
قرآن مجید نیز در آیه شریفه «انمّا یعمر مساجد الله...» کاملا تعیین می نماید که صفات و خصلت های بارز ایمانی و برخواسته از معرفت دینی، نقش اصلی را در سازندگی و عمران مساجد به عهده دارند و این خود مسلم است که اگر منظور قرآنی در ساخت و ساز فیزیکی مساجد خلاصه می شد، نیازی به ذکر این همه صفات و فضایل نبود در حالی که سرمایه مادی هر ریاکاری و کاردستی هر معماری، عهده دار عملیات ساختمانی آن می تواند باشد و چه بسا بوده است و خواهد بود.
اما آنچه برای قرآن از اهمیت خاصی برخوردار است صرفا تولید مسجد نیست بلکه تولید مسجدیان مومن و تکثیر تربیت یافتگان مسجد است زیرا که با وجود آنان و آموزه های مسجدی می توان همواره اصلاح جوامع و قطع ایادی ظلم و ستم را امیدوار بود و احیاء قوانین حیات بخش و جاویدان اسلام را دوام و استحکام بخشید.
نهایت سخن اینکه، دیدگاه اسلامی در مقابل سوال از آبادی مساجد از طریق ساخت و ساز فیزیکی مساجد، یا حضور فیزیکی در آن ضمن ارج گذاری به هر دو عمل نیکو، حضور فیزیکی را مقدم بر دیگری شمرده و هرگونه عمران و آبادی مساجد را از محور حضور در مساجد و مسجدی بودن پسندیده است.
شاهد سخن علاوه بر آنچه گذشت اینکه در دعای ورود به مسجد از حضرت امام حسن عسگری(علیه السلام) آمده است:
«... وجعلنی من زوارک و عمار مساجدک »
(خداوندا، مرا در زمره زائرانت و آبادکنندگان مساجدت قرار ده)
و در دیگر حدیثی لباس نو پوشیدن برای مسجد که همانا حفظ احترام مسجد و اهل مسجد است، از عوامل آبادی مساد محسوب می شده است!
امام علی(علیه السلام) فرمود:
«رسول خدا به من آموخت که چون جامه نوی پوشم گویم: حمد خدا را که زیوری بر من پوشانید و چیزی که در میان مردم مایه تجمل باشد، خدایا آن را جامه برکت کن که در آن رضای تو جویم و به آبادی مساجدت پویم، زیرا هرکه چنین کند آن را نپوشد تا آمرزیده شود.»
و پیامبر خدا فرمود:
«هنگامی که شخص را دیدید که عادت به رفتن به مساجد پیدا کرده به ایمان او شهادت دهید زیرا خدای تعال می فرماید: همانا مساجد خدا کسی که ایمان به خدا آورده آباد می کند.»
برگرفته از کتاب «مسجد نهاد عبادت ، ستاد ولایت» نوشته حسن رهبری
نظر شما