به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از رای الیوم، «عبد الباری عطوان» سردبیر روزنامه «رای الیوم» در یاداشتی نوشت: ما غافلگیر نشدیم، هنگامی که «ابراهیم جعفری» وزیر امورخارجه عراق اعلام کرد که نشست چهارجانبه وین در رسیدن به توافق درباره نقش «بشار اسد» رئیس جمهوری سوریه در فرآیند سیاسی پیشنهاد شده برای خروج از بحران سوریه به شکست رسید، علت شکست ساده بود، چرا که کسانی خواهان نقش آفرینی بشار اسد بودند و برخی دیگر مخالف آن و راه حل میانه ای وجود ندارد، زیرا هر طرفی از موضع خود عقب نشینی نمی کند و امتیازی نمی دهد و امکان دارد که این امتیاز دهی به نفع دشمنش تمام شود.
تنها موفقیت نشست وین جمع کردن دو دشمن سر سخت ایران و عربستان در پای یک میز است، اما بدون دست دادن یا لبخند یا نگاه کردن به یکدیگر.اما هدف از دیدار اول شکستن یخ بود و بعید نیست که دیدار دوم یا دیدار سوم متفاوت باشد.
اما حضور ایران در این نشست مسئله جدید و مهمترین مسئله بود و عربستان با حمایت آمریکا، این حضور ایران را وتو می کرد و در نشست اول و دوم موفق بود، اما به نظر می رسد که این وتو به جایی نرسید و این مسئله به علت تضعیف قدرت عربستان به علت رکود مالی و مشغول بودن در جنگ بی نتیجه یمن و افزایش قدرت ایران پس از توافق هسته ای و دخالت نظامی روسیه در بحران سوریه است.
عطوان می افزاید: سخت است که روسی ها و ایرانی ها از «بشار اسد» رئیس جمهوری سوریه براساس شروط و خواسته های سعودی ها، فرانسوی ها و آمریکایی چشم بپوشند، زیرا این دو قدرت واقعی جنگجو در سرزمین سوریه هستند و از طریق همپیمانانشان مثل حزب الله جنگ نیابتی نمی کنند، به همین دلیل انتظار می رود که سیاست رزمایش و خریدن فرصت و زمان تا زمانی که طرف دیگر خسته شود و از شروطش عقب نشینی کند و امتیازهای قابل قبول ارایه دهند، ادامه داشته باشد، همانگونه که در مذاکرات هسته ای روی داد که هفت سال یا بیشتر ادامه داشت و ایرانی ها مهارت بالایی از خود نشان دادند.
وزیر امور خارجه ایران اعلام کرد که از بشار اسد تا ابد دست نمی کشند و این سخن درست است، اما چه کسی ابد را تعیین می کند و کجا متوقف خواهد شد، آیا یک سال دیگر، یا پنج سال یا 10 سال و یا هنگامی که عمر بشار اسد به صد سال برسد؟
نمایندگان نظام سوریه و مخالفان آن با یکدیگر غایب هستند، این غیبت نشانه جدی نبودن این نشست ها و تلاشی برای به حاشیه کشاندن آنها، سخن گفتن به نام آنهاست که این مسئله عقب گرد اساسی از مهمترین دستاوردهای دو کنفرانس ژنو است، اما باور هر کدام از آنها سخت است ، اگر نیتی برای رسیدن به توافق در این جمعه یا جمعه آتی وجود دارد باید نمایندگان دو طرف نظام که در تشکیل دولت انتقالی مشارکت دارند، در این نشست ها حضور داشته باشند و این امری منطقی است.
قدرت های بزرگ اکنون در خاک سوریه رو در رو هستند، قدرت های منطقه ای در این اردوگاه یا آن اردوگاه قرار دارند و این رویارویی تا شکست طرف دیگر ادامه دارد تا پرچم سفید تسلیم را مانند آنچه در ویتنام یا کوبا، افغانستان و جنگ سرد روی داد، بلند کنند. درگیری ها همچنان در مرحله اول قرار دارد یا اینگونه معتقدیم که حضور نظامی روسیه در خاک سوریه درحال افزایش است و تصمیم «باراک اوباما» رئیس جمهوری آمریکا به اعزام 50 مشاور نظامی از نیروهای ویژه به سوریه، آغاز لغزیدن زمینی در شن های ملتهب متحرک است.
آیا سوریه شمالی یا جنوبی (کره یا ویتنام) یا سوریه شرقی و غربی(برلین) را خواهیم دید؟ زیرا بیشتر درگیری های آمریکایی روسی به این نتیجه می رسد.
امیدواریم که اینگونه تقسیم انجام نشود و توافق بر حفظ وحدت سوریه و سرزمین سوریه باشد.
نظر شما