دنیای متفاوت روستا در شهر

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، این روزها اگر نمایشگاه بین المللی سری بزنید روستاها و روستاییان را خواهید دید که  با لباس های رنگی و محلی رفت و آمد می کنند و در محوطه نمایشگاه بین الملی ترانه های محلی و حرکات آیینی  و سنتی را نیز می بینید که دنیا متفاوت از شهر را رقم زده است.

 نخستین نمایشگاه توانمندی های  روستائیان از چهاردهم مهر ماه در نمایشگاه بین الملی برگزار شد وتا 17 مهرماه نیز ادامه دارد.

 428 شهرستان در این نمایشگاه حضور دارند و هر استان با چند روستای خود در این نمایشگاه شرکت کرده است.

هر استان و روستا غرفه های مختلفی را که نشان دهنده آداب  و سبک زندگی آنان است را برپا کرده اند و بر خی از غرفه ها موسیقی های سنتی زنده را نیز اجرا می کنند که بازدیدکنندگان زیادی از این اجرا ها استقبال زیادی دارند به طوری که با تبلت و تلفن همراه خود این اجرا ها را ثبت می کنند.

غرفه استان مازنداران یک ماکت از خانه کاه گلی که نمادی از زندگی روستاییان مازندران است را ساخته است.موسیقی و حرکات آیینی و سنتی نیز اجرا می شود و روستاییانی از زن ومرد را می بینید که لباس های محلی با رنگ های شاد پوشیده اند و سبک زندگی نواحی شمالی را نشان می دهند.

خانم واحدی مسئول غرفه مازندران به خبرنگار شبستان  درباره لباس های محلی می گوید: بیش از 100 نوع لباس داریم اما دراین غرفه بیشتر  لباس های  شرق و غرب مازندران به معرض نمایش گذاشته شده است لباس هایی با نام شلیته که یک لباس با دامن کوتاه برای شرق مازندران است و غرب مازندران نیز بلوز و دامن است جلیقه یا سینه پوش که درباریان در قدیم بر روی جلیقه سکه های نقره نیز می دوختند و از روسری که لچک یا سر بند نام دارد نیز استفاده می کنند.

وی ادامه می دهد: این غرفه اداب و رسوم روستای سفرچیان هزار جیریب شهر نکا است که یک اقامتگاه بوم گردی نیز در این شهر برای استفاده گردشگران ساخته ایم.

واحدی غذاهای محلی این روستا را لوه کباب،مرغ ترشه، ته چین هزار جیریب و اسبه حلوا که با خرمالو وحشی درست می شود را نام برد.

ایران نامی یکی دیگر از غرفه داران  یکی از روستا های استان مازندران که انواع ظروف چینی را در غرفه دارد به خبرنگار ما می گوید:متاسفانه صنایع دستی بومی از بین رفته است در گذشته از کرم ابریشم برای بافت انواع پارچه ها استفاده می شد اکنون منسوخ شده است.

وی ادامه داد: اکنون از چوب با مو چینی ها انواع وسایل ها همانند ظروف گیاهی را می سازند که در ژاپن، روسیه و چین از این چوب کافی شاپ ساخته می شود این گیاه در مازندران زیاد است که باید از این طریق اشتغال زایی کنیم.

یکی دیگر از غرفه ها متعلق به استان گلستان است که شیرینی قاتلامه، بیشمه، دوغ شتر و انواع روسری های ترکمنی و مانتوهای دست دوز را به نمایش گذاشته است.

فاطمه مهاجر که لباس محلی ترکمنی به تن دارد به خبرنگار شبستان می گوید: اهل روستای علی آباد کتول هستم و لباسی که به تن دارم لباس محلی ماست. که شامل هشت تیکه است و شامل پیراهن، جامه کوتاه، دامن، تمان قمبلی، کت بالایی، پیش جامه، گردنبند شاه روسر و کلاه شهری می شود.

مهاجر می گوید: بازی های ما مانند هفت سنگ و اشتر اشتران است و آش خمیر غذای محلی ماست.

یکی دیگر از غرفه های جذاب برای استان هرمزگان در بخش میناب و رودان است که بیشتر لباس های محلی زنان با طراحی های دستدوز را به نمایش گذاشته است. این لباس ها قیمت بالایی هم دارند.

خانم ذاکر به خبرنگار ما می گوید: پوشش بیشتر بخش میناب مانند هندیان است. این بخش به عنوان هند کوچک نیز نامیده می شود. درختانی در هند مانند انبه، پاپایا، گواوا، قارم زنگی در هند کشت می شود که جزء مسئولات میناب هم هست.

وی جلبکی در غرفه را نشان داد و گفت: متاسفانه ما فراوری نداریم. در حالی که این جلبک در درمان کم خونی و غنی سازی خاک و علوفه بسیاری موثر است اما ما اینها را از خارج وارد می کنیم.

وی درباره لباس های محلی گفت: نام لباس های ما کندوره است که روسری  با نام جلبیل خوسی استفاده می شود و گره هایی از جنس جلبیل دارد که نقش بستن هر کدامشان 4 ماه طول می کشد. نام نقاب ما برقع است که در زبان محلی برکه می گوییم و در مناطق مختلف رنگ های گوناگونی دارد. برقع زنان متاهل با دختران متفاوت است. پهنای برقع زنان متاهل که چشم و بینی را می گیرد بیشتر است. البته برقع زنان پیر نیز تنگ تر می شود تا چروکی چشمان و لبانشان معلوم نشود.

خانم محمدزاده در غرفه خراسان شمالی در حال دوختن چارق یا کفش روفرشی که شکل محلی و سنتی دارد است.

محمدزاده می گوید: روسری سفید سربند که از دستمال یزدی است و یک پیراهن بلند از لباس های محلی ماست.

استان لرستان نیز غرفه ای بزرگ متشکل از شهرهای مختلف این استان را دارد. زهرا ظهرابی می گوید: بانوان ما پیراهنی بلند با همراه جلیقه ای سکه دوزی شده دارند که با یک شلوار می پوشند. پیراهن بلند را جومه یا کراس می گویند و سربند آن که پیچ خاصی می خورد، گلونی نام دارد. مردان نیز شال و سِتره با یک کلاه نمدی دارند.