به گزارش خبرگزاری شبستان از ارومیه، این تندیس با هدف ارج نهادن به هنرهای سنتی و تاریخی که با پیشینه اجتماعی و فرهنگی مردم گرده خورده است، در پارک ائللر باغی واقع در خیایابان ملل شهرستان ارومیه نصب و رونمایی شد.
موسیقی عاشیقی در آذربایجان غربی به ویژه ارومیه ریشه در آداب و رسوم و سنت های مردم دارد و دارای پیشینه ای چند صد ساله است و موسیقی مکتب عاشیقی ارومیه بعد از سال ها کش و قوس و رقابت با سایر استان های عاشیق خیز ایران به شماره ۱۶۵ در فهرست میراث فرهنگی ناملموس کشور ثبت ملی شد.
محمد حضرت پور، شهردار ارومیه در این باره گفت: فرهنگ و هنر از مهمترین موارد مورد توجه مدیریت شهری است که باید مورد توجه مسئولان مربوطه قرار گیرد.
وی با بیان انیکه نصب این تندیس خواسته چندین ساله مردم ارومیه بود، تصریح کرد: باید با شناساندن فرهنگ بومی و منطقه ای خود به جوانان و نوجوانان مانع از فراموشی این مکتب های غنی و پرمعنا باشیم.
حضرت پور ادامه داد: عاشیق ها در اشعار خود همواره درد ها و مشکلات اجتماعی را با زبان هنر بیان می کردند که امروز بعد از گذشت صدها سال همچنان تازه و پویا می توانند در توده اجتماعی تاثیرگذار باشند.
موسیقی عاشیقی از اصلی ترین شاخصه های مردم ترک زبان در سراسر جهان است که در ایران دارای مکتب های مختلف می باشد که در این میان مکتب عاشیقی ارومیه بنا به نظر کارشناسان و اساتید این هنر در سراسر جهان اصیل ترین و قدیمی ترین مکاتب عاشیقی است که تا به امروز اصالت خود را حفظ کرده است.
مکتب ارومیه مکتب عرفان، حماسه و عشق است که ۵۴ مقام باقیمانده از آن توسط هنرمندان عاشیق که امروزه بیش از یکصد نفر از آنها با مرکزیت شهرستان ارومیه در سطح استان فعالیت می کنند، اجرا می شود.
کانون عاشیق های حوزه هنری آذربایجان غربی تنها کانون رسمی کشور می باشد که در تلاش است با گرد آوری عاشیق ها در کنار یکدیگر و مکتوب کردن آثار آنها این مکتب موسیقی را از خطر نابودی حفظ کند.
عاشیق‌های تک نواز ارومیه در اجرای موسیقی خود از «قوپوز» یا هماز ساز سه تار مانندی استفاده می کنند.
تک نوازی عاشیق ها، غیرریتمیک بودن مقام ها، کلامی بودن موسیقی ارائه شده در کنار آلت موسیقی (قوپوز) هفت سیمه با ۱۴ پرده به نام ۱۴ معصوم از شاخصه های اصلی مکتب عاشیقی ارومیه است که آن را در سطح ایران و جهان منحصر به فرد کرده است.
ساز عاشیقی، که عموماً با تک لغت ساز شناخته می‌شود، با «قوپوز» و «چگور» هم خانواده است و از جهات زیادی به «باغلاما» شباهت دارد.
ساز کاسه‌ای حجیم و نیمه گلابی، از چوب درخت توت، و دسته‌ای از چوب درخت گردو و یا زردآلو است که روی آن سیم و پرده‌ها را برای نواختن آهنگ‌های گوناگون نهانده‌اند.
ساز عاشیقی با مضراب نواخته می‌شود و روی بسیاری از سازهای عاشیقی تزییناتی از جنس صدف، استخوان یا پلاستیک‌های رنگی دیده می‌شود.
گفتنی است، در فرهنگ کهن ترک ها، «قوشما»به هر نوع شعری اطلاق می‌شد که با گذشت زمان مفهوم این کلمه به اشعاری محدود شد که عاشیق ها در آوازهایشان استفاده می‌کنند و مهارت در سرودن قوشما یکی از ارکان حرفه عاشیقی شد.
برخی از قوشماها مورد پسند عامه قرار گرفته و به نسل‌های بعدی منتقل می‌شوند و در نتیجه، با بررسی قوشماهایی که تا عصر ما حفظ شده‌اند می‌توان امیال غالب توده‌ها را در اعصار گذشته مشخص کرد، بدین‌ترتیب، عاشیق ها را می‌توان زبان گویای توده‌های مردم به حساب آورد.
نظر شما