خبرگزاری شبستان: واژه مسجد، به‌معنای سجده‌گاه، در لغت از ریشه «سجد» مأخوذ است، و در اصطلاح به مکانی گفته می‌شود که در ملکیت کسی نباشد و تنها برای الله باشد و به نماز و عبادت مسلمانان اختصاص داده شود.
در آیه‌های متعدد قرآن مجید و در احادیث نبوی بر ساختن مسجد و آبادانی آن تأکید و برای این عمل ارزشمند، پاداش و اجری عظیم تعیین شده است. امر ساخت و ساز مسجد در قرآن مجید در ضمن بیان اهداف آن مطرح شده است و به جای دستور صریح به ساخت‌وساز مسجد، اهداف این امر، مهم شمرده شده است. شاید بدین جهت که بنا کردن مسجد و عبادت‌گاه امری فطری است و پیروان همه ادیان سماوی در پرتو آموزه‌های کتاب‌های آسمانی و پیامبران الهی به بنای مسجد و عبادت‌گاه مبادرت می‌ورزند، و حتی مشرکان و پیروان آیین‌های بشری نیز برای عبادت معبودان و ادای مراسم‌شان مکان‌هایی را اختصاص می‌دهند.
زمانی که از مسجد سخن به میان می آید، فضایی سرشار از معنویت و صفای روحانی به ذهنمان خطور می کند و تودرتوی جانمان را با هلهله هایی مستانه به میهمانی آرامش می برد. اما کدام مسجد است که چنین شورانگیز و فرح بخش و آرامش آفرین است؟
– مسجدی که براساس تقوا برپا شده باشد و جلوه های ایمان در آن چشم دل را بنوازد.
– پایگاه دفاع از حریم خداوندی و کیان مسلمانی باشد.
– امام جماعتش، عالمی وارسته و سالکی به حق رسیده باشد. از همان عالمانی که دیدارشان را عبادت دانسته اند و وارثان انبیای الهی نام گرفته اند.
– بوی عطر ملکوت و زیبایی پهندشت بهشت جاودانی را بتوان در آن مشاهده و دریافت کرد.
– مسجدی که نفاق و تفرقه و خرافه و عوام زدگی را برنمی تابد و با آن می ستیزد.
– آن جا که در عین سادگی و بی پیرایگی های ظاهری؛ اخلاص و صفا و مقام استجابت و تابش انوار الطاف پروردگار در آن موج می زند.
– جایی که مأمن درماندگان و گره گشای نیازمندان و دستگیر بینوایان است.
– آن را سنگری از مقاومت در برابر برنامه ها و دسیسه ها و وسوسه های شیطان های جنی و انسی ساخته اند.
– آن جا که کینه ها و دشمنی ها و بی مهری ها و بی تفاوتی ها را به دوستی ها و محبت ها و احساس مسوولیت های اجتماعی و انسانی و ایمانی گسست ناپذیر مبدَّل می سازد.
– مسجد جایی نیست که به ما نماز و دعا و … را می آموزد تا بدان ها عادت کنیم بلکه ما را به عبادت هایی از سر معرفت و عمق باور و اراده اقدام و مراقبت و محاسبت نفس فرا می خواند و چنان تعلق خاطری برایمان برمی انگیزد که پشت شیطان را می شکند و قلعه ای نفوذناپذیر از اسلام و ایمان و ایقان و عمل صالح برایمان به جاودانگی آخرت پایان ناپذیر روزیمان می سازد.
– مسجد را جایی می دانیم که در آن ،آیات دلنشین و آرام بخش قرآن، به تولید و پراکندگی آهنگ امید و ملودی اراده و هارمونی حرکت و ایصال الی المطلوب می انجامد.
– مسجد آن جایی است که آغوش خویش را برای جوانان، دوست داشتنی ترین های خداوند آن چنان می گشاید که گرداگرد شمع فروزان وجود امام جماعت عارف و عالم و عاملش همچون پروانه می چرخند و می گردند.
– به آن جا که متولیانش مهربانانه و با روی گشاده، فرصت هایی طلایی و ناب و کمیاب را برای معاشقه های بندگان خداوندی در اوقات عبادت هایی آسمانی فراهم می آورند، با اطمینان خاطر می توان نام مقدس مسجد نهاد.
راستی، آیا در شهر و روستا و محله شما، مسجدی از این دست به چشم می خورد؟!!
خوشا به حال اهالی چنین مساجدی.
نویسنده: دکتر خسرو مزرعی- هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی
نظر شما