خاطره حاتمی بازیگر تئاتر و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار تئاتر شبستان دریاره ویژگی های بازی در نمایش «هیچکس نبود بیدارمان کند» گفت: کار با آقای دهکردی از آرزوهای من بوده و هست. من دو نمایش بازی کرده ام، یکی همین «هیچکس نبود بیدارمان کند» و دیگری «متولد شصت و یک» که هر دو را با ایشان کار کردم. همکاری با او را دوست دارم، چرا که فکر می کنم یکی از کار بلدهای تئاتر ماست. بعد از بازی در «متولد شصت و یک» جرات نکردم سر کار دیگری بروم، چون می دانستم اتفاقی که با آقای دهکردی میفتد، شاید با کارگردان دیگری آنطور که باید نشود.
وی به خصوصیت های کاراکترش در نمایش اشاره کرد و افزود: قطعاً «شعرا» اینجوری نبوده. شرایط و اتفاقاتی که پیش آمده، او را به آدمی که می بینیم تبدیل کرده است. شرایطی که در آن بزرگ شده و محیطی که در آن زندگی می کند و همینطور روابطش با دیگر آدم های داستان.
این بازیگر تلویزیون درباره دوبعدی بودن نقش و اینکه «شعرا» از طرفی هنوز عاشق خسرو است و از طرف دیگر می جنگند تا شاید سرخوردگی اش را جبران کند، نیز گفت: راهنمایی های آقای دهکردی کمک کرد. من در مورد «شعرا» تا حدی گیج بودم و خیلی او را نمی فهمیدم. ساعت ها با هم بحث می کردیم، جاهایی بود که من فکر می کردم این کاراکتر نباید اینطور باشد اما همفکری با کارگردان کمک کرد تا او را پیدا کنم.
بازیگر مجموعه های تلویزیونی «گاو صندوق» و «راه طولانی» درباره دلایل راحتی کار با پیام دهکردی تصریح کرد: هم به دلیل اینکه شاگردشان بودم، هم ورک شاپ های بازیگری ایشان را رفته ام و در یک سریال تلویزیونی هم همبازی شان بوده ام، کار با ایشان برای من راحت است. این آشنایی و البته مدل بازی گرفتن و کارگردانی او، خیلی شریف و ویژه است، آدم را در مسیر درست قرار می دهد. آقای دهکردی کارشان را بلدند و همین کار کردن را راحت می کند. در کارگردانی بعد روانشناسی را هم دخالت می دهند و این به شکل گیری کاراکتر کمک می کند.
حاتمی افزود: من کوشیدم هم بر اساس احساس و هم بر اساس جزئیات کاراکتر به نقش برسم. چیزی که در مورد این نقش با آقای دهکردی تمرین کردیم و او در این مورد تاکید داشت، این بود که من خیلی تکان نخورم چون اصولا آدم پر جنب و جوشی هستم. تفاوت های من با «شعرا» باعث شد که گاهی حتی دست های مرا از پشت ببندند تا کمتر آن ها را تکان دهم.
تجربه اولین بازی در نمایش حرفه ای
عارفه لک دیگر بازیگر «هیچکس نبود بیدارمان کند» نیز درباره بازی در نقش «پروین» گفت: «پروین» از خیلی جهات به خودم شباهت دارد، اگرچه از من دور است. چرا که هم سن و سال من است و می توانم درکش کنم. در جامعه ای بزرگ شده که جامعه من است و شباهت های زیادی میان ما وجود دارد. شرایطی برایش بوجود می آید که باعث می شود اتفاق هایی رخ بدهد که خیلی خواسته خود او نیست، همانطور که برای من امروز، در شرایطی زندگی می کنم که خیلی اتفاق های آن خواسته من نیست و رخ می دهد به خاطر شرایطی که در جامعه وجود دارد.
وی افزود: متن دستخوش تغییراتی شد که ناچار شدیم بخش هایی از وجوه شخصیتی پروین حذف شد. بخش هایی که نشان از شاعرانگی و نویسنده بودن او بود. اما من این بعد شخصیتی او را پر رنگ کردم. اعتقاد دارم بازیگر برای شخصیتی که می خواهد بسازد و خلق کند باید یک سلوکی را بر طبق اون شخصیت در نظر بگیرد و من سعی کردم خلوتی که پروین لازم دارد ایجاد کنم. کتاب هایی که فکر کردم او در آن دوران می خوانده، خواندم. تمرین های مختلفی برای خودم داشتم که فکر می کنم گرچه روی صحنه نیست، اما دیده می شوند.
این بازیگر جوان درباره همکاری با پیام دهکردی نیز گفت: من همچنان شاگرد آقای دهکردی هستم. ایشان همیشه به من لطف داشته اند. در جشنواره امید بیشتر با هم آشنا شدیم. بهایی که به هنرجویان و دانشجویان تازه کار می دهند یگانه است.
وی ادامه داد: چیزی که در متن وجود دارد، هر کدام از این کاراکترها دارای ابعاد روانشناسی هستند. نمی توانند تک بعدی باشند. وجوه مختلفی دارند که می بایست سیر و سلوکی را برای خودمان در نظر می گرفتیم تا به آن برسیم. بر خلاف خانواده سرد از هم پاشیده ای که روی صحنه می بینیم، فضای تمرین خیلی خوبی داشتیم.
عارفه لک همچنین درباره تجربه بازی کنار بازیگران شاخص تئاتر نیز تصریح کرد: تجربه فوق العاده ای بود. چون این نمایش اولین کار حرفه ای من است. پیش تر به شکل دانشجویی، در جشنواره امید و جاهای دیگر کار کرده بودم. بودن در کنار این عزیزان کمک کرد و من ممنون هم شان هستم بویژه آقای دهکردی. چیزی که از اول برای ما بوجود آمد این است که به اندازه ای که باید به آدم ها توجه می شود. خانم متخصص برای من نمونه خوب یک بازیگر در وقت تمرین بودند. چرا که هر روز با ایده های تازه سر تمرین می آمدند و این ویژگی مرا ترغیب می کرد که اینگونه باشم.
نظر شما