به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از مشهد، دلت که می‌گیرد، حجم دنیا در نگاهت کمتر و کمتر می‌شود؛ ابرها همه سیاه می‌شوند و نسیم طوفانی و آنگاه تازه می‌فهمی که خدا بیشتر از همیشه به تو نزدیک است.
در بی کرانه‌های دلت گاهی سوار بر کبوترانه‌های گنبدش شو تا شاید دلت کمی آرام بگیرد؛ گاهی دلتنگی‌هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی و گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده‌ات و اینجاست که پای در حرمش می گذاری، چرا که می دانی اینجا بهترین مامن است، مامنی برای عارفانه‌ها...
در زیر گنبدش هرجا که پای می‌گذاری آرام می شوی، پس با من همراه شو در چهارسوی مسجدی که یک صحن دارد و چهار ایوان، یک گنبد فیروزه‌ای، دو گلدسته زیبا و البته هفت شبستان.
مسجدی با ویژگی‌های معماری اسلامی و زیبایی در طراحی، اسلوب و خط و کاشی‌کاری‌های معرق و غیرمعرق و مرقم و غیرمرقم و مقرنس و گچ‌کاری و دیگر تزئینات هنری و مشخصه‌های معماری سنتی بی‌نظیر که افق نگاهت را در خود اسیر می کند.
طاق‌‌های گنبدی شکل و مناره‌‌هایی از سبک مقرنس و دیوارها و غرفه‌‌هایی ملبس به اسماء‌الله، آیات قرآن و احادیثی بعضا مرتبط به مسجد که با گذشت 600 سال، چون آیینه‌ای عظمت و قدمت و زیبایی معماری و هنر اسلامی در عهد تیموری را به نمایش می‌گذارد.
کهن ترین صحن حرم مطهر رضوی که گنبد رفیعش بر فراز ایوان مقصوره، بر عظمت آن افزوده است و البته محرابی زیبا با کتیبه مرمت شده با کاشی‌های معرق مرقم به آیت‌الکرسی تا الی‌النور مزین.
شبستان‌هایی یه صورت قرینه در اطراف ایوان‌ها با پایه‌های قطور و سقف ضربی و کلاف شده به سبک معماری سنتی مساجد ایران که در زیر سنگینی تاریخ بارها مورد مرمت قرار گرفته‌اند.
شاید اینجا که باشی، بتوانی آزاد شوی از قید و بندها و تسلیم کنی حیات خود را به خداوند در قطعه‌ای از بهشت و یا شاید هم به قول آن شاعر مشهدی در تمام بهشت...
وقتی که ایستاده به بالای گنبدیم کلّ بهشت، گوشه‌ای از مشهدالرضاست
پایان پیام/
نظر شما