عکس تنها بهانه ای است برای رسیدن به کمال

به گزارش خبرگزاری شبستان از استان گلستان، شاید زمانی که شروع به عکاسی کرد، فکر این همه موفقیت پیاپی را هم نمی کرد. شاید تصورش را هم نمی کرد که روزی به عنوان عکاس اجتماعی سازمان جهانی یونسکو انتخاب شود، شاید نمی دانست با حمایت معتبرترین آژانس عکس دنیا نمایشگاه برگزار می کند و شاید خیلی موفقیت های دیگر که هرگز به عنوان هدف به آنها نگاه نمی کرد.

رضا وهمی، عکاس اجتماعی سازمان جهانی یونسکو و عضو دائمی فدراسیون عکاسی جهان، متولد سال 60 و تقریبا چهارسال است که پا به حرفه عکاسی گذاشته ولی از آنجاییکه هدف و مسیر تعریف شده اش منحصر به فرد است توانست در مدت زمان کوتاهی به نهایت افتخاراتی که یک عکاس می تواند به آن دست یابد، برسد.

این مقدمه ای بود برای گفتگو با این هنرمند گلستانی که ماحصل آن را در ذیل می خوانید:
 

اولین تجربه حرفه ای عکاسی شما چه بود؟

اولین تجربه عکاسی من، عکاسی از روزهای تاسوعا و عاشورای محرم سال 86 بود. با خریدن یک دوربین دیجیتال تقریبا حرفه ای و عکاسی از سوژه های اجتماعی و مذهبی که در محرم زیاد است، کار عکاسی را آغاز کردم. پس از آن برنامه بلندمدتی را برای کارم آماده کردم که هنوز در گام های اول آن قرار دارم.

هدف شما از ورود به هنر عکاسی و انجام کار حرفه ای چه بود؟
 

ورود من به هنر و اختصاصاً رشته عکاسی، در مسیری بود که از ابتدا برای خود ترسیم کرده ام. هدف بزرگ من در رسیدن به کمال خلاصه می شود. معتقدم اگر مسیر و هدف به خوبی انتخاب شود، راه برای ورود افراد بیشتری فراهم خواهد شد.

آیا آموزش های خاصی دیده اید؟ یا از اساتید مجربی بهره گرفته اید؟
 

نه، آموزش های خودم را از طریق فضای مجازی به صورت خودآموز دنبال کردم. از طریق سایت های عکاسی روز دنیا مقالات مختلف عکاسی را با تمامی دردسرهایش از فیلترینگ گرفته تا مشکل به روز رسانی و ترجمه گردآوری کردم و با مطالعه آنها و انجام دستورالعمل ها، عکس می گرفتم. البته یکسال هم از نظرات دوستانی که در انجمن عکاسی استان بودن، بهره گرفتم.

با توجه به اینکه تجربه ای زیادی در حرفه عکاسی نداشتید، اوین حضورتان رقابت های بین المللی اتریش بود. چطور برای شرکت در این مسابقات دعوت شدید؟

طی مدت فعالیتم هیچ وقت به عکاسی به عنوان زمینه ای برای رقابت نگاه نکردم بلکه تنها به عنوان یک هنر که برایم لذت آفرین است، فکر کرده ام. ولی بهار سال 89 ، یعنی زمانی که احساس کردم بستر برای حضورم در عرصه رقابت فراهم شده، پا به این عرصه گذاشتم و برای اولین تجربه حرفه ای در مسابقات جهانی اتریش شرکت کردم و توانستم اولین مدال طلای خودم را در این رقابت ها بدست بیاورم.

کسب این موفقیت آن هم در نخستین گام، تأثیر زیادی در موفقیت های دیگرم داشت چراکه وقتی به این نتیجه ایده آل در نخستین حضورم رسیدم، مصمم تر از همیشه عکاسی را دنبال کردم. در ضمن پس از این نمایشگاه بود که به عضویت دائم فدراسیون جهانی عکاسی انتخاب شدم و در حال حاضر هم به عنوان عکاس اجتماعی یونسکو فعالیت می کنم.

تا به حال چه عناوینی را توانسته اید در کلکسیون افتخاراتتان قرار دهید؟
 

از ابتدای سال 89 تاکنون در 22 جشنواره بین المللی شرکت کردم که به لطف خدا همه آن ها موفقیت آمیز بود. در این مدت 90 عکس پذیرفته شده در جشنواره ها و مسابقات عکاسی در کشورهای مختلف جهان داشتم. هم چنین در این مدت 4 نمایشگاه عکس انفرادی برپا کردم. چاپ 3 کتاب عکس از دیگر موفقیت های من طی یکسال گذشته است. هم چنین کسب 3 مدال طلای جهانی را در کارنامه فعالیت هنری خود دارم که همه آنها را مدیون لطف خداوند و همراهی خانواده ام هستم.

یکی از کارهای ماندگار شما مجموعه اقوام ترکمن است، در این مورد توضیحی دارید؟

مجموعه اقوام ترکمن حدود سه ماه قبل در سازمان جهانی یونسکو به عنوان میراث معنوی ایرانیان ثبت شد. این مجموعه شامل 13 عکس به همراه 30 صفحه توضیحات، در خصوص تاریخچه، آداب و رسوم و فرهنگ این قوم است که در رابطه با عکس ها نیز توضیحاتی در آن ارائه شده است. ثبت این مجموعه یکی از افتخارات عکاسی کشور است.

نمایشگاه عکس برلین با موضوع کودکان جنگ و مهاجر برپا شد، سوژه های این عکس ها را چگونه انتخاب کردید؟

این نمایشگاه به طور همزمان در ایران و آلمان برپا شد. در اینجا با حمایت یونسکو نمایشگاه در دفتر تهران برپا شد. ولی در آلمان آژانس عکس مگنوم معتبرترین آژانس عکس دنیا به همراه مجله فوکوس، حامی برگزاری این نمایشگاه بودند. محور اصلی نمایشگاه کودکان جنگ و مهاجر و شامل 30 عکس بود که طی مدت 18 ماه از کودکان افغانی که در کوره های آجر پزی نومل( 16 کیلومتری شهر گرگان) کار می کردند، گرفته شد. در پایان این نمایشگاه تمام آثار به مبلغ 25 میلیون تومان به فروش رفت که یونسکو طی قراردادی رسمی این مبلغ را برای کمک به کودکان جنگ بویژه کودکان غزه و فلسطین اهدا کرد.
 

در خصوص حضور اخیرتان در عرصه بین المللی بگویید.

در مسابقات جهانی فبرس، که در 20 خرداد ماه سالجاری برگزار شد، موفق به کسب مدال طلای فوتوژرنالیسم شده ام. در این جشنواره عکس " من " علاوه برکسب مدال طلای بخش فوتوژرنالیسم، موفق به دریافت تقدیر ویژه هیات داوران از فدراسیون جهانی عکاسی، انجمن عکاسان آمریکا، فدراسیون جهانی عکاسان بدون مرز و اتحادیه بین المللی عکس اروپا شد و جایزه 1000 یورویی مسابقات را نیز از آن خود کرد.

هم چنین در جشنواره عکس انگلیس که معتبرترین جشنواره در این کشور است و از سراسر دنیا عکاسان در آن شرکت می کنند. حتی از کشور خودمان هم تعداد زیادی عکاس شرکت کردند. در این مسابقات چهار عکس من به بخش مسابقه و نمایشگاه راه یافت و عکس «فریاد» هم توانست مدال بهترین انتخاب هیئت داوران را از فدراسیون جهانی هنر عکاسی و انجمن عکاسان آمریکا کسب کند.

ویژگی بارز عکس های شما، غمبار بودن فضای آنهاست. نظر شما در اینباره چیست؟

خیلی از افراد به این موضوعی که شما بیان کردید، معتقدند. ولی با اینکه فضای عکس ها غمبار به نظر می رسد نقطه عطف همه آنها، وجود امید است که با کمی درنگ می توان در چهره همه سوژه ها آن را دید. به نظر من عکاسی از ناملایمات زندگی باعث می شود تلنگری به ما زده شود تا زیبایی های آن را بیشتر درک کنیم. معتقدم عکس بعنوان واسطه بین احساس مخاطب و عکاس است که هرچه قدر بتواند پیام عکاس را بیشتر انتقال دهد و رابطه احساسی بیشتری برقرار کند، می تواند تأثیرگذاری بیشتری داشته باشد.

شما به تمام موفقیت هایی که یک عکاس حرفه ای می تواند به آن برسد، دست یافتید. نقطه انتهایی و افق کار حرفه ای شما در کجاست؟

همه این موارد و موفقیت ها زمانی می تواند با ارزش باشد که به انسان برای رسیدن به یک هدف بزرگ و انسانی کمک کند. زمانیکه باعث دگرگونی در رفتار های روزمره ما شود. یعنی ارزش های انسانی که در وجود برخی از ما کمرنگ شده است را بیدار کند. معتقدم هنر می تواند هدایتگری کند و لذت و نیرو ببخشد در این بین عکس تنها یک بهانه است برای رسیدن به کمال.

وضعیت عکاسان استان چگونه است؟ آیا آنطور که باید و شاید به آن پرداخته می شود یا خیر؟

خوشبختانه استعداد های زیادی در استان وجود دارد ولی متأسفانه توجه شایسته ای به آنان نشده است. ما می توانیم به داشته هایمان افتخار کنیم، زمانیکه جایزه جشنواره اتریش که چهار هزار و 500 دلار بود و به دلایل مختلف از جمله تحریم و فشارهای بین المللی به دست ما نرسید ولی نام ایران درصدر کشورهای جهان قرار گرفت و به عنوان کشور برتر در بین برندگان ابتدا مجبور شدند نام ایران را بخوانند، برای ما باعث افتخار بوده و هست.

حتی وقتی بدانیم که برترین عکس این جشنواره عکسی از ماه محرم باشد. پس ما این توانمندی و پتانسیل را داریم ولی بستر های آن هنوز فراهم نشده است. ما حتی مکانی را برای بررسی عکس هایی که به دستمان می رسد نداریم و مجبوریم هفته ای یکبار در پارک شهر جمع شویم و بر روی سبزه ها عکس ها را نقد و بررسی کنیم.

حرف آخر؟

از تلاشی که برای حمایت از هنرمندان این خطه سرسبز و سرفراز دارید، سپاسگزارم و امیدوارم مسئولان کمی افق نگاه هایشان را وسعت دهند تا کاستی ها و کمبودهای هنر و هنرمندان را ببینند.

پایان پیام/