به گزارش خبرگزاری شبستان، کتاب نفس مسموم مجموعه ای مستند، مدون همراه با تصاویر مختلف از جنایات صدام در کاربرد سلاح شیمیایی علیه مردم مظلوم و بی دفاع ایران و عراق و گزیده ای از اسناد معتبر حمایت و تسلیح رژیم بعثی از سوی آمریکا و اروپا و شرکت های وابسته به آنان است که طی آن شرکت های تولید و عرضه کننده سلاح شیمیایی، متهمان، مجرمان و نحوه به کارگیری تسلیحات شیمایی و گزارشات نهادهای بین المللی به همراه اسناد آن به رشته تحریر آمده است و نگارنده تلاش کرده با استفاده از بازماندگان قربانیان تسلیحات شیمیایی، ابعاد فاجعه بار آن را تبیین و ارئه نماید.
حکومت عراق در زمان صدام حسین به طرز گسترده‌ای از سلاحهای شیمیایی برای مقابله با مخالفان و جنگ ایران استفاده کرد. از حدود سال ۱۳۵۵، رژیم عراق با جمع‌آوری برخی از استادان دانشگاه و صرف بودجه لازم به جمع‌آوری اطلاعات درباره سلاحهای شیمیایی ـ میکروبی و رادیواکتیو پرداخت و در هر سه زمینه، موفقیت‌هایی را به دست آورد.
صدام حسین از سال ۱۹۸۴ به بعد بطور گسترده از تابون استفاده می‌کرد، اما این ماده گران بود و پیدا کردن مواد لازم برای ساخت آن هم سخت بود. او بعدها بیشتر به سراغ گاز وی ایکس رفت که قدرت و دوام بیشتری داشت. او در سال ۱۹۸۸ حدود ۴ تن از این گاز را در اختیار داشت اما ماده شیمیایی که در حجم وسیع‌تری در دسترس او قرار داشت، گاز سارین بود صدام حسین به گاز خردل هم علاقه داشت، چرا که این گاز اثرات درازمدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد داشت.
از سال ۱۳۶۳ استفاده گسترده عراق از گاز اعصاب، گاز تاول‌زا و گازهای عامل خون آغاز شد. تنها در یکی از موارد استفاده عراق از این قبیل سلاح‌ها بر علیه شهروندان عراقی حامی ایران در اسفند ۱۳۶۶، متجاوز از ۵۰۰۰ نفر غیرنظامی کشته و ۷۰۰۰ نفر دیگر مجروح شدند.
زمانی که در ابتدای جنگ و در مهر ۱۳۵۹ ارتش عراق از سلاحهای شیمیایی استفاده کرد، واکنش ایران اعتراض به این اقدام غیر انسانی بود. رادیوی رسمی عراق این اتهام را انکار نمود. ولی در طول عملیات رمضان و خیبر بمب‍های شیمیائی تولید عراق که به کمک توپخانه و هواپیما فرو می‌ریخت به شکل گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفت. در واقع عراقی‌ها نه‌تنها خط دفاعی رزمندگان ایران را با سلاحهای شیمیائی می‌شکستند، بلکه از طیف گسترده‌ای از این سلاح‌ها بر علیه شهروندان غیرنظامی نیز استفاده می‌کردند.
توسل عراق به سلاحهای شیمیایی به طور محدود، از زمان آزادسازی خرمشهر بوده است، اما می‌توان کاربرد گسترده آن را پس از پیروزی‌های بزرگ ایران و شکست نیروهای عراق به ترتیب در عملیات‌های والفجر ۲، والفجر۴، خیبر و بدر دانست.
از زمستان سال ۱۳۵۹ عراق شروع به استفاده از گلوله‌های شیمیایی نمود که غالباً ترکیبات اشک آور و تهوع زا و عصبی بود و موارد آن بسیار محدود و به نظر می رسیدکه، بیشتر جنبه آزمایشی داشته باشد.
گفتنی است این کتاب، امروز همزمان با روز ملی مبارزه با سلاح شیمیایی و گرامیداشت یاد و خاطره شهدای سرافراز انقلاب اسلامی و همچنین هفته حقوق بشر رونمایی می شود.
پایان پیام/
نظر شما