خبرگزاری شبستان: "کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود" شاید با شنیدن این جمله به ویژه در دهه نخست محرم و همزمان با ایام شهادت سالار شهیدان عمق جان آن را در نیابیم اما اگر اندک تاملی در نقش بی بدیل این بانو که در مکتب دخت نبی (ص) تربیت یافته و از جام رشادت علوی نوشیده بود داشته باشیم درمی یابیم این امر، حقیقتی محض و انکارناپذیر است.
حضور حضرت زینب (س) در واقعه جانسوز کربلا و نقش آفرینی ایشان در حمایت از ولایت، در نضج و بالندگی نهال نوپای امامت تا جایی است که نه تنها از شهادت فرزندان خود در این راه خم به ابرو نیاورده بلکه با رشادت های خود حیله های امویان را برای مردم رو می کند. خطابه های ایشان در کوفه، شام و بعد مدینه تا جایی در جان های الهی اثرگذار بود که امویان حسینی دیگر را پیش روی خود دیدند.
بیان زوایای مختلف زندگی این اسوه صبر و استقامت برای تمام زنان آزاده جهان در قالب یادداشتی به مناسبت سالروز وفات ایشان در ذیل می آید:
حضرت زینب (س) در 15 رجب سال 63 هجری قمری از دنیا رفت. بانوی قهرمانی که پس از شهادت امام حسین (ع)، ارائه نهضت عاشورا را به دوش کشید و پرچمدار این قیام بود، در سفری که به همراه همسر گرامی اش عبدالله ابن جعفر به شام رفت، به لقاءالله پیوست و بدن مطهر آن بانوی بزرگوار در همان جا دفن گردید. زینب (س) که از همه سو نسبش به معصومین (ع) می‌رسد، روح ظلم ستیزی را از مادرش فاطمه (س) و پدرش حیدر کرار به ارث برد و در راه افشای ظلم و احقاق حق، از هیچ فداکاری و جانفشانی دریغ نکرد.
تداوم نهضت مادر برای دفاع از امام زمان خویش
در تداوم نهضتی که زهرای مرضیه (س) در حمایت از امام معصوم (ع) زمان خویش و انقلاب علیه باطل در پیش گرفت، زینب (س) نیز در واقعه کربلا، دوشادوش امام معصوم (ع) حضور داشت و پس از شهادت او نیز، پیام قیامش را به گوش تمام جهانیان ابلاغ کرد.
در هر کجای تاریخ که پرسه بزنیم، نام عاشورا را از زبان هر که بشنویم و آن را از هر منظری نظاره کنیم، پا به پای حسین که امام آن واقعه و رهبر آن حماسه بود، نام و حضور زنی را می‌بینیم که در تمام لحظه‌ها ی حادثه حاضر است و حتی به قدر چشم برهم زدنی، غفلت و غیبت نمی کند. عاشورا به نام حسین زنده است و به یاری و یاوری زینب. زینب، ستون خیمه عاشورا است؛ خیمه ای که بر فراز شانه‌های حسین (ع) ایستاده است.
زینب، استوره بی شباهت صبر ، پایداری و استقامت
شگفت نیست اگر کسی که در خانه وحی و امامت بزرگ شده، این چنین بلند آوازه و سر افراز بر بلندای تاریخ بایستد. شگفت نیست که زینب، فریاد افشاگرانه همیشه ماندگار هستی است؛ کسی که در محفل خاندان آل عبا، چشم به دنیا گشوده و بر زانوان پیغمبر، کودکی اش را سپری کرده؛ کسی که در سایه نفس‌های امیر مومنان (ع) و بانوی جهان (س) نفس کشیده، بی شک زینب خواهد شد؛ زینبی که استوره بی شباهت صبر و پایداری و استقامت است.
زینب (س) شبیه ترین مردمان روزگار به فاطمه (س) و علی (ع) بود؛ و گرنه، آن گونه در راه روشنگری مکتب امام خویش استقامت نمی ورزید و برای احقاق حق و افشای باطل آن گونه بلیغ سخن نمی راند. صبر فاطمی و فصاحت علوی در وجود او ، عاشورا را چون نهال کوچکی بارور کرد و از او درختی ساخت که تا همیشه هستی، بر همه جای جهان سایه افکنده است. به راستی این همه اعجاز از چه کسی جز نواده پیغمبر ساخته بود؟
پایان پیام/
نظر شما