به گزارش خبرگزاری شبستان، یکی از مطالبات قرآن کریم از آحاد جامعه ایمانی، داشتن قوت و نیرومندی در دریافت پیام های الهی و اجرای دستورات خداوند است؛ به عبارت دیگر رسیدن به کمال دینداری دو شرط دارد: فهم عمیق از دین و اراده و همت والا برای تحقق برنامه های دین. این دو شرط کاملا با یکدیگر در ارتباط هستند. کسی که فهم عمیقی نداشته باشد، نمی تواند به درستی برای تحقق برنامه های دین گام بردارد و کسی که بلندهمت و بااراده باشد، ظرفیت لازم برای دستیابی به فهم عمیق را می یابد. بر اساس قرآن کریم بنی اسرائیل به دلیل داشتن امکانات کم نظیر برای رشد و کمال در طول تاریخ مانند داشتن پیامبران متعدد و مشاهده آیات الهی و معجزات فراوان، امکان نیل به بالاترین درجات معنوی را داشتند و خداوند نیز به آنها دستور داد با قدرت و قوت تعالیم الهی را دریافت کنند اما به دلیل سستی در دینداری، همه آن امتیازات تبدیل به عوامل سقوط و تباهی روزافزون آنها شد.
در ادعیه اهل بیت علیهم السلام مکررا درخواست نیرومندی در دینداری از خداوند مشاهده می شود. یکی از اصحاب امام صادق (ع) درباره معنای "آنچه به شما دادیم با نیرو بگیرید" پرسید که منظور نیروی بدنی است یا توان روحی؟ حضرت (ع) فرمودند: «هر دو با هم.» (تفسیر عیاشی، ج 1، ص 45)
امام علی (ع) در دعایی که به دعای کمیل مشهور است، فرمودند: «پروردگار! اعضا و جوارح جسم مرا برای خدمت به درگاهت نیرو بده و قوای روح مرا در عزیمت بر خدمت به تو نیرومند ساز و به من جدیت در خشیت از تو و پایداری بر خدمت همیشگی به درگاهت خودت را عطا کن؛ تا آنجا که با تمام وجود در میدان های پیشتازان به سویت بتازم و در زمره شتابندگان به سویت بشتابم و در صف مشتاقان اشتیاق تقربت پیدا کنم و همانند خالصان درگاهت به تو نزدیک شوم و مانند اهل یقین از تو بترسم و سرانجام در جوار رحمتت همراه با مومنان در یک جا باشم.»(اقبال الاعمال، ص 709)
امیر المومنین علی (ع) در ضمن نامه ای به یکی از کارگزارانشان نوشتند: «من با توانایی بدنی و نیروی ناشی از غذا، درب خیبر را نکندم و آن را به اندازه چهل ذراع به سمتی نینداختم بلکه برای اینکار به وسیله قدرتی ملکوتی و جانی که از پرتو نور خدا روشنی گرفته، مورد تایید و نصرت قرار گرفتم ... به خدا سوگند اگر تمامی عرب برای نبرد با من همدست شوند هرگز از آنها فرار نمی کنم و اگر فرصتی به دست بیاید، در چنان تقابلی گردن همه آنها را خواهم زد. هر کس در میدان نبرد از مقابله با من نپرهیزد، مرگ گریبانش را می گیرد و دلش آکنده از بیم است.» (امالی صدوق، ص 514)
در دعایی که مخصوص دوران غیبت است، آمده: "خدایا به واسطه غیبت طولانی اش و بی خبری ما از او، یقین ما را سلب مکن و مباد که ما را اهل نسیان در یاد و انتظار و ایمان و قوت یقین نسبت به ظهور و دعا و درود بر او قرار بدهی تا مبادا طولانی شدن غیبتش ما را ناامید سازد و در پیروی از او استوار بدار و ما را حزب و یاران و همراهان و راضی به تمام کارهایش قرار بده و این توفیق را در حیات و وفات از ما مگیر تا در هنگام مرگ، شکاک و پیمان شکن و مرتاب و مکذب نباشیم." (کمال الدین، ج 2، ص 513)
*برگرفته از شرح موضوعی برخی از آیات با رویکرد روایی
پایان پیام/
نظر شما