داود علی بابایی مدیر این انتشارات در مورد انگیزه اش از پرداختن به تاریخ سیاسی معاصر به خبرنگار ادبیات و نشر شبستان گفت: من فارغ‌التحصیل رشته ادبیات زبان فارسی و دبیر بازنشسته هستم. علت اینکه به تاریخ بعد از انقلاب رجوع کردم آشنایی خیلی کم نسل جوان با این مسئله است. یا تجزیه تحلیل هایی که از طریق برخی مورخین انجام می شود متاسفانه قضیه را مسخ می‌کنند ما سعی کردیم به تحلیل مسائل نپردازیم و فقط وقایع نگاری کنیم. چون معمولا مورخی که وابستگی مالی یا سیاسی دارد از یک خادم خائن می سازد و از یک خائن خادم! و این برای نسل حاضر که منتظر این است که ببیند چه اتفاقاتی می افتد و طی این سی و پنج سال گذشته چه اتفاقاتی افتاده است چیز جالب توجهی می شود. به همین دلیل ما سعی کردیم که بی طرفانه مسائل ار مطرح کنیم.
وی تاکید کرد: هیچ وابستگی گروهی ندارم بدین معنی که بی تفاوت نیستم اما گرایشات سیاسی نداشته و عضو هیچ گروه و دسته‌ای نیستم. بنابراین سعی کرده ام که مسائل سیاسی را وارد مسائل فرهنگی و به ویژه تاریخی نکنم. چرا که متاسفانه بسیاری از افراد مسایل سیاسی و حتی ایدئولوژیک خود را وارد مسایل تاریخی کرده اند و مشکل ایجاد شده.
نویسنده «مجموعه بیست و پنج سال در ایران چه گذشت» در خصوص اینکه چگونه مهارت نوشتن تاریخ سیاسی را در خود بوجود آورده گفت: من این مهارت را بر حسب تجربه کسب کردم چرا که من نوشتن را از داستان نویسی شروع کردم ولی متاسفانه به گفته اساتیدم در این کار موفق نبودم بنابراین به تاریخ رو آورد م و در ابتدا از تاریخ مشروطه شروع کردم. اما علی رغم اینکه تاریخ مشروطه می تواند زیر بنا به حساب آید اما به نظر من چیز جدیدی برای ارائه به نسل جوان ندارد، چرا که تاریخ مشروطه برای این نسل یک تاریخ کهنه است و نسل جوان تاریخ نو می خواهد. جامعه نو احتیاج به معیارهای نو دارد و با معیارهای کهنه نمی توان یک جامعه را اداره کرد. به همین دلیل تالیف کتاب بیست و پنج سال در ایران چه گذشت؟ (از بازرگان تا خاتمی) آغاز کرده و در سال 1382 اولین جلد آن را منتشر کردم که استقبال خوبی هم از آن شد و ما هم آنرا ادامه دادیم که الان به جلد سیزدهم رسیده ایم.
وی در خصوص منابع مورد استفاده اش برای نگارش این آثار گفت: مجلات، روزنامه‌ها، کتابهای مختلف و مشاهدات خودم منابع این آثار هستند. یعنی عینیت را بر ذهنیت و همچنین ذهنیت را بر عینیت تطابق دادم تا چیزی را به چشم خود دیده ام که اتفاق افتاده است.
علی بابایی در مورد محتوای وقایع مذکور گفت: این کتابها شامل همه نوع وقایع سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می شود و فقط سیاسی نیست. چراکه اصولا من به سیاست اعتقاد چندانی ندارم چرا که فکر می کنم سیاست باتلاقی است که هر کس در آن بیفتد یکسره غرق خواهد شد حتی جیمی کارتر جمله مشهوری دارد که ما سیاست به آن می گوییم که کسی با بکشیم و خود در تشییع جنازه اش شرکت کنیم. حتی سهراب سپهری هم سروده که «من قطاری دیدم که فقه می برد و چه سنگین می رفت قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت». بنابراین متاسفانه سیاست وارد هرچیز شده آن را مسخ کرده حتی وارد ورزش هم که شده همین اتفاق افتاده است و متاسفانه الان سیاست زدگی فرهنگ را هم مسخ کرده است.
وی در پاسخ به این سوال که برای انتشار کتابهایش دچار چه چالش هایی بوده گفت: ما همیشه و حتی این یک سال و نیم اخیر با ارشاد بر سر ممیزی کتاب در گفتگو بوده ایم. متاسفانه ممیزی ها معمولا به محتوای اثر ضربه می زند و انسجام آن را خدشه دار می کند. کتابهای تاریخی را یکبار گروه تاریخی می خواند و بعد هم یک گروه علوم سیاسی بررسی می کند که می تواند مخرب باشد؛ تا آن جا که گاهی اوقات برای وقایع نگاری هم ناچاریم حذفیاتی انجام دهیم. بعنوان مثال به همین جلد دوازده و سیزدهم تاریخ 25 ساله هفت یا هشت بار اصلاحیه زدند که البته ما نیز از اثر دفاع کردیم.
مدیر انتشارات امید فردا در پاسخ به این سوال که لزوم تالیف آثاری از این قبیل، در زمانی که وسایل ارتباطی مانند اینترنت دسترس آسانی به اطلاعاتی از قبیل آنچه شما در این کتابها جمع آوری کرده اید را میسر می کند، چیست، گفت: معمولا قشر جوان به همان نشر الکترونیک رو می آورند اما قشر سنتی بیشتر کتاب را می پسندند. کتاب چیزی است که ماندگار است و البته مخاطب با جستجوی کلیدواژه‌ها امکان رسیدن به اطلاعاتی وقایع یکسال به طور منسجم آنطور که در اینکتابها آمده است را نخواهد داشت.
علی بابایی در مورد روش تحقیقش برای تامین محتوای کتابها گفت: من این کار را به تنهایی انجام می‌دهم و از همان روش کتابخانه ای و تهیه فیش های تحقیق استفاده می کنم. اما مشاهدات خودم را به عنوان معیار قرار می دهم.
وی افزود: امثال من در پی نوشتن تاریخ حقیقی هستیم تا منجر به آگاه شدن نسل جوان شود. بارها شده که نکته‌ای بوده که به شخصه آن را دوست نداشتم اما ذکر کرده ام چرا که به اصل بی طرفی پایبندم.
علی بابایی در خصوص وضعیت نمایشگاه بیست و هشتم تهران هم گفت: این نمایشگاه با نمایشگاه هشت یا ده سال پیش قابل مقایسه نیست. هر سال هزینه ها افزایش می یابد اما خدمات کمتر می شود. سال گذشته اجاره هر متر غرفه سی هزارتومان بود که امسال به چهل هزار تومان افزایش یافته در حالی که یک تکه از پارتیشن دیواره‌های کناری هر یک از غرفه ها برداشته شده و ما مجبوریم خودمان با چسباندن بنر یا هر چیز دیگری آن را جبران نماییم. قبلا داخل غرفه ها هم نظافت می شد اما امسال دیگر این کار را نمی کنند. قبلا کف غرفه ها موکت می شد که دیگر نمی شود. برای ما فرقی نمی کند که برگزار کننده کیست؟
مدیر انتشارات امید فردا ازعان داشت: ما به مدت پنج سال از سال 1388 تا 1392 به دلیل اختلافاتی که وجود داشت از حضور در نمایشگاه محروم بودیم و از سال گذشته دوباره امکان حضور برایمان میسر شده است که از این نظر می‌توان گفت شرایط نسبت به گذشته بهتر شده است.
گفتگو از محمدصالح حجت الاسلامی
پایان پیام/
نظر شما