استادی که خدمت به ایران را با دلارهای خارجی عوض نکرد

به گزارش خبرگزاری شبستان از کرمانشاه، شرایط ایده آل و مطلوب برای پژوهش های علمی، حمایت های بی دریغ مادی، امکانات آن چنانی و مزایای بزرگ و کوچکی که خیلی از آدم ها را فریفته خود می کند اما چهره های علمی بسیاری در کشور عزیزمان ایران هستند که با پشت پا زدن به تمامی این فرصت های طلایی هیچ چیز را با خدمت به میهن و تلاش برای اعتلای این مرز و بوم عوض نمی کنند.

پروفسور محمدرضا(فریبرز) همزه ای یکی از ستاره های پرفروغ آسمان علم و فرهنگ و ادب ایران اسلامی است که با کارنامه درخشان علمی و پژوهشی پربارش یکی از چهره های بی مثال معاصر است.

این استاد فرهیخته که در شهرستان هرسین از توابع استان کرمانشاه متولد شده است، دوران دبستان و نیمه ی اول دوره ی دبیرستان را در شهر کرمانشاه و دوره ی دوم را، هنگام کار روزانه به عنوان حسابدار، در تهران به پایان رسانده است.

وی پس از انجام خدمت سربازی مدتی را در همان شهر همچنان به کار حسابداری پرداخت. در سال 1353 خورشیدی برای تحصیل به هند رفت و در سال 1978 میلادی لیسانس اقتصاد را از داشنگاه پونا دریافت کرد.

همزه ای پس از مدتی اقامت در کشور فرانسه دوباره به هند بازگشت و در سال 1981 فوق لیسانس خود را در جامعه شناسی گرفت و از آنجا رهسپار کشور آلمان شد.

از آن زمان تا سال 1986 در آلمان و هند، به پیگیری پژوهش هایش درباره ی جنبش های هزاره گرا پرداخته و در پایان درجه ی Ph.D. را از دانشگاه مشهور پونا دریافت کرد.

این چهره برجسته علمی از سال 1986 تا سال 1989 به پژوهش درباره ی جامعه شناسی ادیان پرداخت که به رساله اش از دانشگاه آوکسبورگ آلمان، درجه ی Dr.phil. اهدا شد.

در سال 1990 یک دوره ی فشرده در مرحله ی فوق دکترا در «توسعه ی بین الملل» را در دانشگاه کاسل آلمان انجام داده و رساله اش را درباره ی کشورهای در حال رشد وتوسعه (کره ی جنوبی، ایران و آرژانتین) نوشت.

 از این زمان تا سال 1998 به مدت هشت سال، به پژوهش درباره ی «پیوندهای موجود میان اقتصاد و هویت گروهی پرداخت که رساله اش، موفق به دریافت درجه ی پروفسوری یا Habiliation  از دانشگاه اوزنابروک در آلمان شد.

وی تا کنون پژوهش های خود را به زبان های گوناگون انتشار داده که برخی، از سال 1990 میلادی تاکنون، از جمله در داشنگاه اوپسالا در کشور سوئد در چند کورس گوناگون تدریس می گردند.

نامبرده هم چنین رئیس سازمان ایران باختری-عضو کانون ایرانشناسان اروپا و عضو هیئت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه است.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمانشاه، با اشاره به آیین نکوداشت پروفسور همزه ای در این استان، اظهار کرد: مراسم بزرگداشت این چهره شاخص علمی و پژوهشی، عصر امروز(10 اردیبهشت) با سخنرانی مسئول بنیاد فردوسی شناسی در تالار وحدت کرمانشاه برگزار می شود.

دکتر ابراهیم رحیمی زنگنه، تجلیل از مقام والای این استاد گرانقدر و همچنین رونمایی از 20 اثر وی را از بخش های اصلی این مراسم اعلام کردو گفت: ایشان یکی از برجسته‌ترین چهره‌های علمی استان و از مصداق بارز مهاجرت معکوس هستند.

وی ابراز کرد: پروفسور همزه‌ای سال‌ها در عالی‌ترین مدارج علمی در بهترین دانشگاه‌های جهان و کشورهای اروپایی  درس خواندند و از همه امکانات برخوردار بودند، اما به دلیل علاقه ای که به مطالعه و تحقیق در خصوص دانش بومی و فرهنگ شفاهی مردم منطقه خصوصا شهر کرمانشاه داشتند، سکونت در دیار خود را انتخاب کردند.

 مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمانشاه با بیان اینکه مسئولین فرهنگی وظیفه دارند از چنین افراد برجسته و خدمتگزاری تقدیر کنند، خاطرنشان کرد: این امر باعث می‌شود جوانان، نخبگان  و فرهیختگان با شخصیت‌های علمی و فرهنگی آشنا شوند.

نکته قابل توجه در خصوص پروفسور همزه ای علاقه مندی شدید ایشان به کارهای تحقیقاتی است که علی رغم فشارها و کمبودهای موجود در این عرصه همواره آثار فاخر و ارزنده ای را به تألیف درآورده است.

این در حالی است که دانشگاه های متعددی از کشورهای اروپایی و آسیایی بارها با پیشنهاد شرایط ایده آل برای تحقیق و تدریس خواستار حضور ایشان در کشورهای خود شده اند اما پروفسور همزه ای به هیچ یک از این پیشنهادات جواب مثبت نداده است.

ظهور و بروز چنین شخصیت های برجسته ای را در اقصا نقاط کشور شاهد بوده ایم اما بیشتر آن ها تا پیش از زمان حیاتشان کمتر دیده شدند و حتی به دست فراموشی سپرده شدند و بدون هیچ شناختی از این گوهرهای گرانبها زمانی که نامشان را بر تألیفات متعددشان ببینیم فقط به یک اسم بسنده کنیم.

شرایط حال دنیا و تلاش بی وقفه غرب برای جذب و جلب رضایت چهره های شاخص علمی و صاحب نظر نشان می دهد که در این عرصه بسیار کم کار بوده ایم و باید با بازنگری در نگاه و عملکرد خود بهای بیشتری به زحمت کشانی از این دست بدهیم.

و چه بسیار زیباتر که پیش از وفات و فقدان این بزرگواران به یادشان باشیم و با تقدیری هرچند کوچک به آنان یادآوری کنیم که قدر علاقه و عشق آنان به این آب و خاک را می دانیم.

پایان پیام/