به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از تبریز، سال های عمرمان، سال به سال تحویل می شوند اما هنوز حال مان را تحویل نمی گیریم، تو گویی تحویل سال برای ما جز لباس نو، نونوار شدن و خانه تکانی معنای دیگری ندارد.
ای کاش با تحویل حال مان در سال جدید، از هفت سین سفره دل مان، سوء عمل، سوء فعل، سوء تفاهم، سوء نیت، سوء ذن، سوء برداشت و سوء تفکر را در هفت چشمه از آب کوثر خداوند تطهیر کنیم تا لطافت بهار واقعی را با چشم دل مان درک کنیم.
ای کاش در فصلی که خدا روحش را دوباره به زمین مرده می دمد، جماد و نبات را زنده می کند و خفتگان را به قیام فرا می خواند، ما نیز روح خفته مان را بیدار سازیم تا بهار الهی را در قلب مان سبز کنیم.
انسان ها در واپسین روزهای سال که به کهنگی می گراید، تمام توان و توشه خود را جمع می کنند تا بهترین لباس ها را خریداری کرده و در سال جدید با ظاهری نو و آراسته و متفاوت با سایرین عرض اندام کنند. به لحظه تحویل سال که نزدیک می شوی، می بینی آدم ها نونوار شده و با ظاهری متفاوت به استقبال بهار رفته اند، سفره های چند سین چیده و سال این آدم ها تحویل شده اما حال شان... خدا می داند....
هر ساله با دل هایی غبارزده، می خواهیم تحویل سال کنیم؟! اما با تحویل حال مان چه کرده ایم؟ کاش درنگی، در لحظه تحویل سال به تحویل حال، بیندیشیم، آن قدر که تحویل سال و رسوم آن خودنمایی می کند، تحویل حال جلوه ای ندارد و در پشت پرده غفلت، خاک می خورد.
سال که جامه نو به تن می کند، بهار با برگ های سبز و چلچله های پرندگانش از راه می رسد و این نشانه ای از نشانه های خدا برای ما انسان هاست که زنده شدن طبیعت را ببینیم و پند بگیریم تا شاید از خواب غفلت برخیزیم و زنده شویم.
... کاش در قرائت دعای تحویل سال، کمی به این ذکر بیندیشیم "یا محول الحول و الاحوال، حول حالنا الی احسن الحال". ما در این دعا از خدا چه می خواهیم؟ از او می خواهیم که حال ما را به کدام حال تغییر دهد؟ منظور ما از "بهترین حال" چیست؟
بهار واقعی ما وقتی است که بدترین حال مان را درک کرده و از خداوند بخواهیم این حال ما را به بهترین حال مان تحویل کند. اما وقتی در اولین لحظات حضور بهار، زمزمه شیرین فرج را با ملقب القلوب سر می دهیم و از خداوند، تحول جهان را به "احسن الاحوال" طلب می کنیم برای همه جهانیان دعا کرده ایم که با حضور منجی حقیقی که بهار انسان هاست، بهار واقعی را شاهد باشند و بهترین احوال را در آغوش بکشند.
پایان پیام/
یادداشت از بیت اله احمدی
نظر شما