به گزارش خبرگزاری شبستان در لیبی شورش سبب سرنگونی حکومت قدرتمند و طولانی معمر قذافی شد اما روند حساس تعادل میان مناطق مختلف این کشور را بر هم زد. هنگامی که دوران قذافی به سر آمد، مردم لیبی نتوانستند فورا حکومت وی را با دولتی متشکل از تمام قبایل منطقه جایگزین کنند.
حکومت های بیگانه حاشیه خلیج فارس با ارسال پول و سلاح به گروه های مورد علاقه خود را تقویت می کردند و با افزایش چشمگیر قدرت نظامی این گروه ها شانس امکان حل مسالمت آمیز مناقشات کاهش می یافت.
در لیبی به جای ایجاد اتحاد در منطقه، گروه های مذهبی با تعدادی از قبایل منطقه ای متحد شده و سکولار ها با بازماندگان رژیم سابق ارتباط برقرار کرده اند.
بیکاری، فساد و حاکمیت نا مناسب منشا اصلی نارضایتی ها و اعترضات علیه قذافی در سرتاسر لیبی بود. اما جنگ سالاران کمتر به این دغدغه ها پرداخته و به جای آن بیشتر بر تصرف قلمرو رقبای خود تمرکز می کنند. هر چقدر درگیری ها بیشتر ادامه یابد، کمتر احتمال آن می رود که لیبی دوباره تبدیل به یک کشور متحد شود. خطر تجزیه منطقه ای و فروپاشی دولت، لیبی را تهدید می کند. اما در یمن، بحرین و سوریه خطر سیاست های فرقه گرایانه برجسته تر است. به عنوان مثل در یمن شکاف میان شیعه و سنی یک نیروی مهم سیاسی بوده و به همین سبب قدرت جنبش شیعه حوثی در صنعا تا حد زیادی افزایش یافته است. با این حال سوریه روشن ترین مثال خطر ناشی از اختلافات فرقه ای را نشان می دهد. قلمرو امروزی سوریه مدت های طولانی موطن گروه های مختلف مذهبی از جمله اعراب سنی با اکثریت جمعیت ، مسیحیان ، دروزی ها و علویان بوده است. اما کشورهای خاورمیانه ای مانند قطر و ترکیه برای تفرقه افکنی پا به عرصه سیاسی گذاشتند و جنگ داخلی سه سالی را در این کشور حمایت کرده اند .
نظر شما