این فیلم داستان مردی متمول و تنها که سالها پیش همسرش را از دست داده است را روایت می کند. وی پس از مدتها به کشور بازگشته و در منزلش که مملو از عتیقه‌جات است ساکن می‌شود. وی بسیار نگران موشها است و بطور هیستریک به دنبال آنها می گردد تا بکشدشان.از سویی دیگر زنی بیوه و میانسال که پس از مرگ شوهرش توسط پسرش از خانه رانده می شود و شوهر صیغه ای و خانواده او هم وی را ترد می کنند، به عنوان خدمت کار به خانه این مرد و زندگی او وارد می شود. علی رغم بدبختی های موجود در زندگی این زن اما او انسان شروری نیست اما اتفاقات داستان سوءتفاهماتی را برای مرد قصه پدید می آورد که منجر به تنش میان این دو می شود. این در حالی است که تلاش زن در نظافت خانه منجر به فرار موشها می شود اما ... .
موضوع فیلم «دو» موضوع پیچیده ای نیست و یک داستان سر راست دارد و می توان به خوبی دریافت که ایده فیلم پتانسیل آنرا دارد که به فیلمی دلنشین و لطیف و جذاب برای عموم مردم تبدیل شود. این در حالی‌است که کارگردان آن با اصرار بر سبک و سیاق خاصی یک اثر کند با حال و هوایی سیاه و تلخ و کشدار خلق کرده است که مخاطب تحت فشار این روند در پایان فیلم احساس سردرگمی دارد.
با کمی دقت و مرور بر آثار گذشته پرویز پرستویی و توانمندی او در ایفای نقش در ژانرهای مختلف از جمله کمدی، به نظر می رسد اگر با همین گروه بازیگران این اثر در ژانر کمدی ساخته می شد و از تجربیات روز دنیا برای خلق موقعیت‌ها استفاده می شد هم راه برای اشاره به پاره‌ای از مشکلات و مسایل اجتماعی باز بود و هم با فیلمی جذاب و پر کشش مواجه می شدیم که می توانست به جای تلخ کامی، مخاطب خود را با حال بهتری از سالن بدرقه کند و در نتیجه در گیشه هم موفق‌تر می نمود.
گرچه سهیلا گلستانی کارگردان فیلم «دو» این فیلم را سینمای مورد علاقه خود خوانده و اظهار داشته که برای کمک به بینندگان تنها می‌توانم بگویم تم این فیلم فقدان و همزیستی است؛ اما کاش مشخص می شد که آیا ایشان به فرم کار علاقمندند یا محتوای آن. که اگر فرم مورد علاقه ایشان این نوع از سینماست بهتر بود در گروه هنرو تجربه قرار می گرفت و تکلیف مخاطب با آن روشن می شد و اگر تم و محتوای کار را می پسندند پس کاش قالب و فرم دیگری را برای بازگو کردنش انتخاب می کردند تا مخاطب با لذت بیشتری این اثر را دنبال می کرد.
یادداشت: محمدصالح حجت الاسلامی
نظر شما