به گزارش خبرنگار سرویس مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان: پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بهمن 1357 نقطه عطفی بود برای بیداری ملت های مسلمان تا در برابر ظلم و خودکامگی مستکبران بایستند و نسبت به وقایع پیرامون کشور خود بی اعتنا نباشند.
اما در پیروزی این انقلاب که در واقع الگویی برای جهان اسلام محسوب می شود عوامل مختلفی دخیل بود که از میان این عوامل مهمترین آنها حضور و رهبری مقتدر امام خمینی(ره)، وحدت یکپارچه مردم در سیر انقلاب و ایمان خالص آنان است.
ملت ایران با حرکت در مسیر اسلام ناب محمدی به امام راحل اقتدا کردند و با راهنمایی روحانیت توانستند این انقلاب را در سنگر مستحکم ایمانی اعتقادی چون مسجد به پیروزی برسانند.
خبرنگار سرویس مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان، در راستای بررسی ماهیت و عوامل پیروزی انقلاب اسلامی و نقش مساجد در این میان با دکتر «محمدحسین رجبی دوانی» استاد تاریخ اسلام به گفت وگو نشسته است که حاصل آن را می خوانید:
برای ورود به بحث و آغاز این گفت وگو می خواهم دیدگاه شما را نسبت به عوامل پیروزی انقلاب اسلامی بدانم، اینکه از نظر حضرتعالی مهمترین علل موفقیت جریان انقلاب ایران در سال 1357 چه بود؟
عامل اصلی در پیروزی انقلاب اسلامی به میدان آمدن مردم با ایمان و پیروی از رهبری الهی بود یعنی اگر وجود حضرت امام رضوان الله به عنوان نائب امام زمان که بر خود واجب می دید که مانند جد بزرگوارش امام حسین(علیه السلام) در برابر وضع موجود قیام کند و حمایت های مردم و حضور گسترده آنها در عرصه و نهراسیدن از مرگ نبود هرگز این انقلاب پا نمی گرفت تا چه بخواهد به پیروزی برسد و این مهم عمدتا در مساجد حاصل شد.
به بیان دیگر مساجد به عنوان سنگرهای بزرگ انقلاب مردم مومن را در خود جای داده بودند و روحانیون فرامین امام و تدابیر حضرت امام خمینی(ره) را دریافت می کردند و از طریق مساجد به مردم مومن انتقال می دادند و این مسجد بود که پایگاه اصلی انقلاب شد و به لطف الهی توانستند نظام مقتدری را که ظاهری مهیب اما داخلی پوشالی داشت را از میان بردارند.
اما از بعد از مشروطه احزابی در ایران پدید آمده بودند و فعالیت هایی داشتند به خصوص وقتی که با ابزارهایی مثل روزنامه نشریات مختلف توانستند آرا و افکار خود را پخش و منتقل کنند منتهی در آن دوران به سبب بی سوادی بسیاری از مردم این گروه جز در بخشی از روشنفکران و تحصیل کردگان نفوذی در سطح جامعه نداشتند و از همان دیرباز روحانیت به سبب ارتباط تنگاتنگی که از طریق مساجد با مردم داشت نقش محوری در بیداری مردم بر عهده داشته است و ایفا می کرده است که در جریان نهضت مشروطیت و بعد از ملی شدن نفت و بعد در ادامه در انقلاب اسلامی همین پیوند ناگسستنی روحانیت و مردم بود که انقلاب را به پیروزی رساند.
آیا این حرکت صرفا مردمی بود یا می توان نقشی را برای گروه ها و احزاب قایل شد؟
خیر انقلاب اسلامی حرکتی مردمی و برخاسته از مردم بود. مردم به رهبری امام خمینی(ره) این انقلاب را به پیروزی رساندند.
تاکید می کنم که احزاب در روشنگری مردم یا آگاه کردن آنها نسبت به وضع موجود چه در زمان اواخر قاجار و چه در دوره سیاه پهلوی نقش داشته اند اما مخاطبان شان اندک بود بعدها در زمان پهلوی با تاسیس دانشگاه این احزاب مقداری نفوذ در دانشگاه ها داشتند ولی از بدنه جامعه دور بودند اگر هم می بینیم که جبهه ملی در جریان نهضت ملی شدن نفت رو می آید و می تواند مثلا برنده انتخاباتی شود و راس خود را به عنوان نخست وزیر به شاه بقبولاند نه به علت فعالیت های حزبی بلکه به خاطر حرکت های روحانیت به رهبری مرحوم آیت الله کاشانی بود که پیش رفتند لذا وقتی می بینیم که بین سران این نهضت یعنی سران مذهبی این نهضت با سران لاییک که نماینده شان مصدق بود اختلاف افتاد مصدق که رییس و رهبر جبهه کلی بود نتوانست در برابر حرکت عده ای اوباش دوام بیاورد و حکومت اش سرنگون شد چون حمایت نیروهای مذهبی و روحانیت را از دست داده بود.
همچنین در دوره سیاه ستم شاهی به خصوص از سال 1342 تا سال 1356 و 1357 که انقلاب اوج می گیرد احزاب توسط رژیم به شدت سرکوب شده بودند و بین مردم هیچ مورد توجه نبودند و مردم شناختی نسبت به آنها نداشتند و لذا زمانی که حادثه 19 دی قم پدید می آید و جرقه انقلاب در سال 1356 زنده می شود این روحانیت و مردم هستند که در میدان هستند و از احزاب خبری نبود و برخی سران احزاب که بیرون بودند و حتی زندان نبودند مردد بودند که موضع بگیرند لذا در این انقلاب می بینیم که احزاب هیچ نقشی برای به میدان آوردن مردم نداشتند که بخواهند محرک مردم باشند که مردم به اعتماد آنان به صحنه بیایند.
حتی وقتی تظاهرات گسترده و مسالمت آمیز صورت می گرفت جبهه ملی اسم خود را در پرچم ها می آورد و مطرح می کرد و برخی گروهک های ملحد و یا کمونیست و منافقین می آمدند و آرم خود را می در تظاهرات روی پرچم ها به میان خیل مردم می آوردند اما مردم اعتنایی به آنها نداشتند و در عین حال عامل حضور مردم در صحنه نیز آنان نبودند بلکه فرمان امام(ره) و فعالیت روحانیت بود که مردم را به عرصه می آورد و اگر تا حدی بین تحصیل کردگان احزاب نقش روشنگری داشتند اما در پدید آوردن این انقلاب هیچ نقشی نداشتند.
برگردیم به محتوای این انقلاب و عوامل موثر در ماهیت فکری آن، انقلاب اسلامی ایران در واقع یک انقلاب حسینی و متاثر از حرکت امام حسین (ع) بود، در برابر ظالم ایستاد و رهبر امت و مردم یک صدا عامل ظلم و جنایت را از کشور راندند، با این تفاوت که این مردم همراه با امام خود بودند اما در جریان قیام سید الشهدا(علیه السلام) حضرت تنها بود، می خواهم تحلیل شما را نسبت به شرایط انقلاب ایران و قیام امام حسین(ع) بدانیم. چه تحلیلی دارید؟
شرایطی که در کشور ما پدید آمده بود و سیاست هایی که رژیم پهلوی در پیش گرفته بود داشت همه حیثیات ما را به باد می داد واگر چند سال دیگر آن رژیم به همان سبک ادامه یافته بود از هویت ملی مان هم فاصله گرفته بودیم.
این شرایط در زمان امام حسین(علیه السلام) نیز وجود داشت یعنی حضرت در موقعیتی قرار داشت که جامعه از بسیاری از ارزش های دینی فاصله گرفته بود و به نام اسلام اقداماتی صورت می گرفت که مغایر با دین بود لذا سیدالشهدا(علیه السلام) در این شرایط در مقابل این قوم ایستاد و حتی جان خود را فدا کرد.
حضرت امام (ره) نیز در چنین شرایطی رهبری جامعه را به دست گرفت با این تفاوت که در عصر امام حسین(علیه السلام) مردم به حضرت خیانت کردند و ایشان را همراهی نکردند و سیدالشهدا(علیه السلام) در صحنه مبارزه یکه و تنها با یاران اندک خود باقی ماند اما در جریان انقلاب اسلامی مردم حتی به قیمت شهادت و از دست دادن جان خویش برای حرکت نهضت و همراهی امام امت حرکت کردند و حسین زمان را به درستی یاری کردند که ثمره شیرین آن انقلابی شد که با رهبری امام خمینی(ره)، راهنمایی روحانیت و با اقتدا به سنگر مساجد به پیروزی نشست.
پایان پیام/
نظر شما