خبرگزاری شبستان: "اینکه شیعه و اهل تسنن با هم اختلاف هایی دارند، قابل انکار نیست اما نباید فراموش کرد که نباید تنها تمرکز بر اختلافات داشت؛ در این صورت میان مذاهب اربعه اهل سنت نیز اختلافات اعتقادی وجود دارد و اگر قرار باشد به دلیل این وجوه تفاوت با یکدیگر جنگید، نتیجه آن است که عده ای از اهل سنت یکدیگر را کافر نامیده و با هم بجنگند و عده ای از اهل شیعه نیز یکدیگر را کافر بنامند و کمر به قتل هم ببندند." این جملات گوشه ای از سخنان حجت الاسلام حسن اسدالهی سلطان آبادی، کارشناس ارشد کلام و مشاور آستان قدس رضوی در خصوص مساله وحدت است که با خبرگزاری شبستان در میان گذاشته است؛ گفتگوی ما را با این استاد حوزه و دانشگاه می خوانید:
وحدت جدا از پیامدهای مثبت در فروکش کردن آشوب های داخلی، چه آثاری در فضای بین الملل و جهان دارد، اصلا وحدت از کجا ریشه می گیرد؟
وحدت شیعه و سنی یک استراتژی بین علمای شیعه است نه یک تاکتیک؛ به این معنا که وحدت میان این دو مذهب بحث موقتی و دارای زمان مشخص نیست بلکه وحدت میان اهل سنت و شیعه، بحث کلیدی و اساسی در بین علمای شیعه است و وقتی در روایات مختلف آنها را بررسی می کنیم، مشاهده می شود اهل بیت (ع) تاکید فراوان بر اصل وحدت داشتند.
در عیون اخبار الرضا (ع) از امام رضا (ع) نقل شده: روایاتی را در حق ما اهل بیت (ع) جعل کردند، روایاتی که ما را در حد خداوند بالا می برد و روایاتی که ما را در حد انسانی معمولی پایین می آورد و روایاتی که عیوب دشمنان ما را به اسم بیان می کنند و دشمنان ما وقتی این روایات را می شنوند، آنها ما را نیز سب و تقدیس می کنند. بنابراین وحدت شیعه و سنی یک استراتژی دائم است نه موقت.
امروز دشمنان اسلام طبق سیاست معروف خود تفرقه بینداز و حکومت کن و تفرقه و بینداز و نابود کن، تصمیم گرفته اند بین شیعه و اهل تسنن اختلاف انداخته و مسلمانان را از اهداف اصلی و دشمن اصلی خود غافل کنند.
اختلاف شیعه و اهل تسنن باعث می شود امروز در غرب تبلیغات گسترده ای شود که مسلمانان گروهی خشونت طلب و جنگجو و وحشی هستند و که حتی به خود هم رحم نمی کنند.
اما اصل وحدت شیعه و سنی بحث کلیدی است. در روایات مختلف از جمله روایتی منقول از امام صادق (ع) در کتاب اصول کافی بیان شده است: هر فردی مواظب دهان خود نباشد و تقیه نکند و هر جمله ای را هر جا بیان کند، چنین کسی دین ندارد.
عوامل داخلی بدنه اسلام تا چه اندازه در بر هم زدن وحدت دخیل هستند و این امر میان کدام گروه ها دیده می شود؟
امروزه گروه هایی که توسط استعمار و استکبار جهانی تقویت می شوند، وحدت شیعه و سنی را هدف قرار داده و به دنبال تفرقه افکنی هستند؛ در این میان گروه های افراطی بین اهل سنت همچون وهابیت و نیز گروه های افراطی میان تشیع مانند انجمن حجتیه و طرفداران سید صادق شیرازی، آب در آسیاب دشمن می ریزند.
از سوی دیگر استکبار با تقویت شبکه های ماهواره ای تفرقه افکن همچون «فدک» و «امام حسین (ع)» تلاش می کند، آتش جنگ و اختلاف میان مسلمانان را شعله ور کرده و در این راستا از این شبکه ها حمایت می کند.
در این میان شیعه و سنی چه وظیفه ای دارند؟ آیا باید همچنان بر طبل اختلاف های خود بکوبند یا تفاوت های خود را فراموش کرده و به گوشه ای وانهاده یا راه حل دیگری می توان در نظر گرفت که این اختلاف دست مایه دشمن نشده و عده ای بی گناه قربانی نشوند؟
ببینید اینکه شیعه و اهل تسنن با هم اختلاف هایی دارند، قابل انکار نیست اما نباید تنها تمرکز بر اختلافات داشت؛ در این صورت میان مذاهب اربعه اهل سنت نیز اختلافات اعتقادی وجود دارد و اگر قرار باشد به دلیل این وجوه تفاوت با یکدیگر جنگید، نتیجه آن است که عده ای از اهل سنت یکدیگر را کافر نامیده و با هم بجنگند و عده ای از اهل شیعه نیز یکدیگر را کافر بنامند و کمر به قتل هم ببندند.
اختلاف با توجه به اینکه ما انسان هستیم، یک امری طبیعی است و طبق آیه شریفه قرآن "لا اکراه فی الدین"، احدی را نباید با زور اسلحه و توهین دعوت به دین کرد بلکه انسان ها آزادند با مطالعه و تحقیق، مذهب درست را انتخاب کرده و در مقابل خدا پاسخگو باشند.
با بررسی دستورات دین مبین اسلام مشاهده می کنیم اسلام نه تنها دعوت به صلح میان مسلمانان کرده، بلکه خواستار روابط مسالمت آمیز میان مسلمانان و یهودیان و مسیحیان است و هر یک از پیروان این ادیان می توانند با حفظ عقاید و آرامش در کنار هم زندگی کرده و در این بین حق هیچ گونه توهین و فشاری وجود ندارد.
اگر به قضیه این گونه نگاه شود، می بینیم اسلام نه تنها دین جنگ و خونریزی نیست بلکه دین صلح است. البته ما معتقد به پلورالیسم نیستیم اما اعتقاد ما این است هر فردی می تواند تحقیق کند و مذهب حق را پیدا کند و اگر کسی به گونه ای دیگر برداشت کرد، ما حق نداریم با زور و فشار و توهین او را به مذهب خود دعوت کنیم.
اگر واقع بینانه به مساله بنگریم، متوجه می شویم در طول تاریخ احدی با توهین و زور شیعه نشده بلکه اگر قصد دعوت به اسلام را داشته باشیم، مطابق آیه قرآن که خداوند خطاب به موسی (ع) فرمود: فرعون را گفتاری نرم و لیّن به سوی خدا دعوت کن، باید با رفتار و گفتاری پسندیده و زیبا و ملایم، دیگران را به اسلام دعوت کرد.
در همین راستا نقل شده است امام صادق (ع) به یکی از یاران خود فرمودند: شنیده ام اگر کسی در مقابل تو به حضرت علی (ع) دشنام گوید و تو قدرت داشته باشی، با او برخورد شدید می کند. آن فرد گفت: فدایت شوم! آری من و خانواده ام این گونه هستیم.
امام (ع) فرمودند: این کار را نکن. به خدا قسم بارها شده که فردی به علی (ع) دشنام می داد، در حالی که بین من و او به اندازه ستونی فاصله بود و اما نمازم که تمام می شد از کنار او رد می شدم و به او سلام می کردم. (بحارالانوار، جلد 72، ص 411)
از این رو، وحدت به این معنا نیست که از شیعه دفاع نکنیم و پاسخ به شبهات ندهیم و تبلیغ مذهب خود را نکنیم یا دست از عقاید خود برداریم و غیرت شیعه بودن خود را کنار بگذاریم بلکه به این معناست که با نگاه صحیح و استدلال های محکم، بدون توهین و ناسزا، به تبلیغ شیعه بپردازیم. حتی با علمای اهل تسنن گفتگو و مناظره کنیم همان طور که اهل بیت (ع) با بزرگان اهل تسنن و افراد زیادی پیرامون مساله امامت مناظره کرده و بدون توهین از حق خود دفاع کردند. مقام معظم رهبری در سخنان خود، وحدت مورد نظر را وحدتی با الگوی علامه امینی می دانند. به این صورت که علامه امینی در میان علمای اهل سنت نشست و برخاست داشت و با آنها بدون توهین، مناظره می کرد.
تهی شدن جهان اسلام از مساله وحدت، آیا می تواند عنصری حمایت کننده برای گروه های تکفیر از جمله داعش برای ادامه جنایات خود باشد؟
قطعا؛ رعایت نکردن مولفه های وحدت، گروه های تکفیری را برای رسیدن به اهداف شوم بسیار کمک می کند. به این معنا که آنان مخفیانه و علنی در محفل تندروهای شیعه شرکت کرده و برخی توهین هایی که در این جلسات می شود را ضبط کرده و به نشان دادن آنها به یاران خود، این افراد را ترغیب به عملیات های تروریستی می کنند. در واقع آنها با این حرکت، طرفداران خود را تحریک کرده تا با اراده ای قوی و مصمم، قصد عملیات های تروریستی علیه شیعه را داشته و آنها را به قتل برسانند. ما مسلمانان باید مراقب باشیم تا بهانه به دست این افراد نداده و در حقیقت آب را گل نکنیم تا دشمن در این میان سود ببرد و به جنایات خود ادامه دهد.
پایان پیام/
نظر شما