به گزارش خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام و المسلمین شیخ محمد علی جاودان استاد فرزانه اخلاق حوزه در جمع عزاداران شهادت حضرت اباعبدالله (ع) حسینیه حاج شیخ مرتضی زاهد (ره) گفت: خداوند در آیه 94 سوره مبارکه انعام می فرماید: «وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ».
وی در تفسیر این آیه گفت: فرض کنید صد میلیارد جمعیت به قیامت می آیند. صد میلیارد آدم تک تک. یعنی این نفر با بغل دستی اش هیچ ارتباطی ندارد. او هم با کناری هیچ ارتباطی ندارد. ما اینجا دور هم نشسته ایم و به هم کمک می کنیم. مثلا من می بینیم جای شما تنگ است، یک ذره می روم آن طرف تر و یک ذره پایم را جمع می کنم. آنجا اصلا از این حرف ها نیست. ما در اینجا امکان ادراک این تنهایی را نداریم: تکِ تک.
استاد جاودان ادامه داد: در داستان ها گفته اند که مثلا یک کشتی شکسته است و یک نفر تکی به یک جزیره افتاده و سال ها در آن جزیده زندگی کرده تا بعد مثلا چطور شده. آن آدم هم تک نیست. حداقل خیال یاران و دوستانی که ممکن است به فکرش باشند و ممکن است به کمک و نجاتش بیایند برایش هست. آنجا که آدم تک است، از این هم تنها تر است. باز عرض می کنیم. قابل ادراک نیست: «وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى». شما تنها تنها به نزد ما می آیید. كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ همانطور که ما اولین بار که شما را خلق کرده بودیم، تک تک شما را خلق کردیم.
وی با طرح این سوال که "این تنهایی تا کجاست؟" تصریح کرد: «وَتَرَكْتُم مَّا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ»: بآنچه که ما به شما عطا کرده بودیم را پشت سر نهادید و خالی و تنها و بدون هیچ همراهی به نزد ما آمدید نام و نشان و آبرو داشتید؛ نشان تان می دادند؛ احترام تان می کردند و... اما همه داشته های خودتان را نهادید و آمدید.
استاد مبرز اخلاق حوزه ضمن قرائت آیه «وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ» افزود: معمولا قرآن در مورد خدایانی که اینها را به عنوان شریک خدای متعال حساب می کنند می گوید شرکاء شما. شرکاء خیالی. شما کسانی را شریک خدا قرار دادید و از آنها انتظاراتی داشتید.
وی در تبیین این کلام اظهار داشت: می گویند اولین بار یک نفر از سران عرب به شام رفته بود. مریض بود و آنجا برای معالجه رفته بود. آنجا دید کسانی یک بت هایی را می پرستند. گفت چکار می کنید؟ این چکاره است؟ شما چرا در برابر این سجده می کنید؟ گفتند ما اگر جنگی داشته باشیم، از اینها پیروزی می خواهیم. اگر خشک سالی باشد، از اینها باران می خواهیم. اگر مریض باشیم، از اینها شفا می خواهیم. عجب. خوب است. پس چندتا از اینها به ما بدهید. می گویند اولین بار او بت پرستی را به جزیرة العرب آورده است. این پرستش های دروغین به امید پیروزی و باران و چه بود. این امیدهایی که شما به شریکان خودتان داشتید «وَمَا نَرَى مَعَكُمْ»؛ ما همراه شما شریکانی را که گمان می کردید در سرنوشت شما شریک و موثر هستند را نمی بینیم: «أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ».
حجت الاسلام و المسلمین جاودان ادامه داد: فرض کنید من در جیبم صد تومان پول دارم و خب این صدتومان را دارم. به این صدتومان امید یک کاری کردن دارم. مثلا فرض کنید می توانم این را بدهم و یک بلیط بخرم. بعد هم امیدوارم که به وسیله این بلیط من را به ماشین راه بدهند. من به این عینکی که به چشمم می زنم امیدوارم که با زدن آن یک کمی چشمم بهتر ببیند. از این احتمال دادن ها که احتمال می دهم هرچیزی یک کاری بکند، تمام این عواملی که آدم در اینجا فکر می کند و خیال می کند که به او کمک خواهند کرد، چون این عالم، عالم اسباب است، خدای متعال اینها را قرار داده که سبب باشند. مثلا با این عینک چشمم بهتر ببیند و آن پول در جیبم هست بتوانم با آن ماشین سوار شوم و امثال این حرف ها. همه اینها خیالاتی است که در اینجا وجود دارد. خدای متعال این خیالات را برقرار کرده است. آنجا می گویند آقا تمام این خیالات بریده شد و تمام شد. آنجا هیچ چیز دیگری نیست.
وی تأکید کرد: به فرض اگر همه مردم قیامت به من علاقمند باشند و بخواهند برای من کاری کنند هم نمی توانند هیچ کاری بکنند؛ هیچ کاری. هیچ چیزی و هیچ کاری نمی تواند بکند: «وَمَا نَرَى مَعَكُمْ»: همه آن چیزهایی که شما فکر می کردید برای شما سودی دارد، دیگر سودی برای شما ندارد.
خطیب این مجلس با قرائت آیه 166 سوره مبارکه بقره «وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ ... إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا» خاطرنشان کرد: کسانی که از یک بزرگانی پیروی کرده اند که آنها ناپاک و نادرست بوده اند و از آن سران و امامان دروغینی که آنها را به جهنم برده اند تبری می جویند و در ادامه می فرماید: « وَرَأَوُا الْعَذَابَ»: عذاب را خواهند دید؛
وی در ادامه گفت: خدای متعال عالم را به هم می ریزد و قیامت به پا می شود. آنچه که امروز هست، آن روز دیگر نیست. این چیزها دیگر نیست: در آیه 101 سوره مبارکه مومنون می فرماید: «فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ»: حتی پدر و مادر و فرزندی هم به هم می خورد. بابا پدر و مادر و فرزندی یک ارتباط واقعی است. حالا ارتباطیات خیالی بله. مثلا من رئیس باشم، ریاست یک مقام خیالی و قراردادی است. امروز رای می دهند و فردا نمی دهند. امروز این رئیس است و فردا نمی شود. قرارداد است. طی قرارداد یک کسی رئیس می شود. یک جریان قراردادی است. این قراردادها به هم می خورد. هیچ قراردادی وجود ندارد. خب اما پدر و مادری و فرزندی یک ارتباط واقعی است. خب واقعی است دیگر و این که دیگر خیال نیست؛ اما این هم به هم می خورد.
استاد جاودان در همین ارتباط تشریح کرد: «فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ»: یک حرف بزرگ تر می زند و می گوید: تمام سبب ها و مسبب ها قطع است. اگر من یک آتشی برافروخته باشم، اگر شما با تمام هیکل درون این آتش بروی، نمی سوزی. شما نمی سوزی. شما به آتش من نمی سوزی. درحالی که در اینجا اگر من آتش برافروخته باشم، شما هم می سوزی. خودم هم می سوزم. نزدیک ترین عزیزانم هم می سوزند. من نمی خواستم اینگونه شود. اما خاصیت این عالم اینطور است دیگر. هرکس آتش بیفروزد دیگران را می سوزاند؛ اما آنجا اینگونه نیست. قواعدی که اینجا حاکم است، آنجا حاکم نیست.
وی ادامه داد: در آیه 94 سوره مبارکه انعام می فرماید: «وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ». همه کسانی که شما نسبت به آنها گمان برآوردن حاجتی و رفع مشکلی داشتید، دیگر نیستند و همه رفتند: «لَقَد تَّقَطَّعَ بَيْنَكُمْ»: همه ارتباطات قطع می شود؛ و در ادامه می فرمایند: «وَضَلَّ عَنكُم مَّا كُنتُمْ تَزْعُمُونَ»: همه گمان هایی که داشتید، که ما در اینجا هزار گمان داریم و زندگی مان با هزار گمان همراه است، همه گم می شود.
پایان پیام/
نظر شما