به گزارش خبرگزاری شبستان از گیلان، آئین سنتی کرب زنی در شهر لاهیجان از دیرباز به طرز باشکوهی توسط عزاداران محله "شعربافان" (شوراب محله‌اي ها) اجرا می‌شد، کاربزن‌ها در حاليکه اکثرشان لباس سياه به تن دارند پاره چوبی استوانه‌ای شکلی به سنگینی 400 تا 600 گرم که از میان به دو برابر تقسیم شده و هر پاره تسمه‌ای چرمی بر پیکر خود دارد که در کف دست جای مي‌گيرد و با تکه چرمی که به پشت دست بسته مي‌شود و دست کرب زن در میان آن قرار می‌گیرد با حرکات مخصوصی اين دو تکه چوب را در زير پا و پشت سر خود در حاليکه خم و راست مي‌شوند با ضرب آهنگ خاصی، يکنواخت به هم زده و به صدا در مي‌آورند و با وزن مرثیه‌ای خاصی که مرثیه خوان‌ها آن را می‌خواننَد آنها را به هم می‌کوبند و قسمتی از مرثیه را به عنوان جواب مرثیه، تکرار می کنند.
برخی (اهالی شعربافان) معتقدند مرحوم محمّد ابراهیم غبرائی( متخلّص به فانی) در سفری که اواخر قرن ۱۲ هجری شمسی به کربلا داشت، این نوع ویژه عزاداری را دید و پس از جست‌و‌جو درباره تاریخچه و فلسفه وجودی آن در بازگشت به شهر خود( لاهیجان ) با توجّه به طبع شعری که داشت ریتم‌های جدیدی برای آن ابداع کرد و مرثیه‌هایی به زبان فارسی برای آن سرود و آن را در شب دسته محلّه شعربافان به اجرا در آورد.
اين رسم علاوه بر لاهيجان در سبزوار، سمنان نیز اجرا مي‌شود ولي آنها با شيوه‌اي متفاوت كرب‌ها را برهم مي‌كوبند. اين مراسم در شب هشتم محرم و همچنين در روز عاشورا توسط محله شعربافان اجرا مي‌شود.
دو روايت براي اين مراسم .پوجود دارد: یکی اینکه این رسم بر جا مانده از دوران سیاوش است. آن روز که پیکر خونین سیاوش را از توران به ایران می‌آورند سوگوارانی که در پی او روان بودند سنگ بر هم کوفته و مویه می‌کردند و دیگری اینکه مي‌گويد: هنگامي كه حضرت زينب مي‌خواست براي اهل كوفه سخنراني كند، عده‌اي به دستور ابن زياد سنگ‌هايي را برهم مي‌زدند تا صداي حضرت زينب به مردم نرسد. در اين هنگام حضرت فرمودند:اُسكت(ساكت شو) كه بعد از اين واقعه ديگر هرچه سنگ ها را بر هم زدند فايده‌اي نداشت.
پایان پیام/
نظر شما