به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از تبریز، چین و چروک های دست ها و صورتش، سختی ها و پیچ و خم های زندگی اش را نشان می دهد، کز کرده و در گوشه ای نشسته است. چند قلم کالا از جمله خودکار، مداد، سنجاق، پاک کن، چسب زخم و ... روی یک دستمالی ریخته و دست فروشی می کند. هر رهگذری با یک نگاه ساده هم می داند که اگر همه این اقلام را نیز از او بخرد، هیچ زخمی از زندگی اش را دوا نمی کند.
همیشه در یک ساعت معین از صبح زود، روبه روی این مسجد، بساطش را پهن می کند، تمام وسایلش را اگر جمع کنی، یک نایلون هم نمی شود. هر از گاهی هم پول هایش را از جیب کت رنگ پریده اش بیرون می آورد و می شمارد، شاید دارد حساب می کند که با این مقدار درآمد، توان تهیه نان و غذای سه وعده خانواده اش را دارد یا نه...
وقت ظهر که می رسد و صدای موذن از مناره مسجد بلند می شود، بساطش را جمع می کند و برای اقامه نماز اول وقت به مسجد می رود. شاید همین توجهش به نماز اول وقت، او را نزد بسیاری از مردم این رهگذر، محبوب کرده است.
روزی به بهانه خرید یک خودکار، با او هم صحبت شدم، می گوید چندسالی است که همین جا را برای فروش انتخاب کرده است. از میزان درآمدش می پرسم، اصلا انتظارش را نداشتم تنها چیزی که از او می شنوم، همین یک کلمه است... «الحمدلله»؛ شاید تمام دارایی اش از سال های زندگی همین ثروت ماندگار باشد.
همین پاسخ کوتاهش، سوال های بلند و جورواجور ذهنم را پاک می کند، بدون آنکه بدانم چه کالایی را از او خریده ام، مبلغی را پرداخت می کنم و راه خودم را می گیرم. بدجوری این مرد سالمند مرا به فکر فرو می برد. چقدر آرامش این مرد، تمام دغدغه های بیخود دنیوی ذهنی ام را پاک می کند.
از آن روز، هر وقت که از مقابل این سالمند دستفروش می گذرم، مشکلات زندگی و نداری ها و گرفتاری ها، از من دور می شوند.
امروز روز جهانی تکریم بازنشستگان است و چند روزی بیشتر از روز جهانی سالمندان نگذشته است، سالمندان نیز از بازنشسته های این جامعه هستند، آن ها که زمانی برای خود کسی بودند و شاید چنین سالمندان دستفروش بسیاری در پیاده روهای شهرمان دیده ایم، امید آنکه تنها دارایی های مادی آن ها را نبینیم، چه بسا یک کلمه از تجربه سال های عمر درازشان برای ما، دارایی عظیم و ماندگاری خواهد بود.
گزارش از بیت اله احمدی
پایان پیام/
نظر شما