شرح صدر، رمز شادی است

خبرگزاری شبستان: مومن در برابر حوادث عالم مثل دریا در برابر سنگ رفتار می کند چون وسیع است و  در برابر ناملایمات و دشواری ها و بی وفایی ها مثل آن شیشه نیست که با سنگ فرو بریزد. مومن همه آن دردها و سختی ها را فرو می بلعد و با مهربانی و شفقت به حوادث عالم نگاه می کند و آن نشاط درونی را دارد چون امیدوار است و می داند هرآنچه برای او پیش می آید از جانب خداست و خداوند هم کار بی حکمت انجام نمی دهد پس آن ذخایر تمام نشدنی شادی را در اختیار دارد.

بخش دوم گفتگوی ما با محمد شهبازیان،  استاد مرکز تخصصی مهدویت به رابطه ایمان و شادی می پردازد.

·         شما در بخش پیشین گفتگو درباره تأثیر و سایه اندازی روح بر نشاط و ملال جسمانی اشاره ای داشتید. مکاتب امروزی تا چه اندازه بر این موضوع متمرکز شده اند؟

تقدم روح بر جسم باعث شده  شما فی المثل در شیوه های تمرکز و آرام سازی ذهن در بودیسم و ذن و مدیتیشن به دنبال آزادسازی روح باشی، چیزی که غربی ها هم به آن روی آورده اند و از آن به عنوان متافیزیک یاد می کنند. از یاد نبریم که حتی در خود غرب، موج علاقمندان به شیوه های ریلکسیشن در حال گسترش است چون آن ها به این حقیقت پی برده اند که  تشنگی جسمی آن ها و آزارها و صدمه هایی که به جسم خود می زنند ریشه در کمبودهای ذهنی و عقلی دارد.

·         آدم های الکلی یکی از گرفتاری های بزرگ غرب است و چه هزینه های درمانی که برای این آدم ها صورت نمی گیرد و گاهی شاید اصلا برگشت ناپذیر باشد. آن فرد غربی می خواهد با شرب خمر به آن فراموشی و آرامش و شادی برسد اما نه تنها این اتفاق نمی افتد بلکه به جسم خود هم آسیب می زند.

بله، در واقع آن فرد حفره های معرفتی و ذهنی دارد اما برای پر کردن آن حفره ها راه را به خطا می رود و قاعدتا به آن سرور درونی هم نمی رسد و جسم اش را هم قربانی می کند، در حالی که آنچه روح را به نشاط می آورد، عبودیت است. وقتی روح تو در آرامش باشد، جسم تو هم به شادی و سرور خواهد رسید. اصلا راه سالم سازی جسم و به نشاط آوردن بدن و افزایش قابلیت های آن، رسیدن به آن آرامش روحی است. یک مادر ممکن است در حالت عادی نتواند بیشتر از 20 کیلو بردارد اما اگر مثلا جایی آتش سوزی شود یا یک آواری بر سر فرزند آن مادر فرود بیاید همان مادر ممکن است یک وزنه 100 کیلویی را جابجا کند تا فرزندش را نجات دهد. چرا آن مادر در آن حالت خاص می تواند دست به چنین کاری بزند در حالی که جسم او در شرایط عادی قادر به انجام آن کار نیست. پاسخ این است که روح و عواطف خالص بشری بر جسم تأثیر می گذارند، یعنی قدرت و ضعف روح در جسم اثرگذار خواهد بود، کسی که از حیث قوای روحی خود را ببازد جسمش هم مچاله خواهد شد. کسی که دچار افسردگی و ملال درونی باشد آثار این ملال و اندوه در جسم او هم خود را نشان خواهد داد.

این خداوند است که زندگی بشر را ترسیم کرده و می فرماید: می خواهم شما به آن نشاط و تعالی درونی برسید. راه را هم کاملا مشخص تصریح می کند: الا بذکر الله تطمئن القلوب. شما به خداوند توسل و تمسک داته باید کوه های عالم هم که به جنبش درآیند نخواهید ترسید.

علی (ع)  در نهج البلاغه عبارت زیبا و درخشانی ار این باره دارند: المومن كالجبل الراسخ ، لا تحركه العواصف / مومن مثل كوه محکم و  استوار است. بادهای مصیبت و نعمت او را از جایش بلند نمی کند، یعنی او آن ثبات و توازن روحی و درونی را در درون خود ایجاد کرده است، بنابراین چندان تحت تأثیر حوادث برونی عالم چه آن ها که در ذائقه ما شیرین می نمایند چه آن ها که تلخ، قرار نمی گیرد.

·         یعنی آن ایمان و تقوای درونی اول از همه آدم ها را به نوعی استغنای درونی می رساند و آن استغنا، ثبات شادی آوری را در روح و ذهن آن ها به جریان درمی آورد؟

بله، مومن مثل همه آدم ها در متن مشکلات مالی و اجتماعی قرار می گیرد. انواع گرفتاری ها ممکن است به سمت او بیایند اما روح اون چون وسیع است همه آن گره ها و گرفتاری ها را تاب می آورد و آن لبخند از لبانش دور نمی شود. مثل این است که کسی سنگی را به سمت شیشه ای پرتاب می کند. با اولین تماس آن شیشه فرو می ریزد و تکه تکه می شود اما مومن، مثل دریا است. شما در برابر دریا بایستی و سنگی را به سمتش پرتاب کنی دریا نه می شکند و نه مقابله به مثل می کند. دریا فقط آن سنگ را که شما پرتاب کرده اید از شما تحویل می گیرد و در خود ته نشین می کند.

مومن در برابر حوادث عالم مثل همان دریا رفتار می کند چون وسیع است و  در برابر ناملایمات و دشواری ها و بی وفایی ها مثل آن شیشه نیست که با سنگ فرو بریزد. مومن همه آن دردها و سختی ها را فرو می بلعد و با مهربانی و شفقت به حوادث عالم نگاه می کند و آن نشاط درونی را دارد چون امیدوار است و می داند هرآنچه برای او پیش می آید از جانب خداست و خداوند هم کار بی حکمت انجام نمی دهد پس آن ذخایر تمام نشدنی شادی را در اختیار دارد.

اما شما تا زمانی که به آن شرح صدر نرسی نمی توانی این مرحله را در زندگی درک کنی. زندگی ائمه اطهار و معصومین (ع) ما را نگاه کنید. چه مصیبت ها و رنج ها از جنگ و آوارگی و زندان که بر این بزرگواران تحمیل نشد  اما بالاترین حمدها و تمجیدها از خدواند، از زبان معصومین (ع)  ما نقل شده است، چون آن شادی درونی برقرار است. شما در همین جنگ ما نگاه کنید، رزمنده های ما چه روحیه هایی داشتند. در برابر آتش دشمن و آن همه مصیبت و گرسنگی و محاصره، همچنان شوخی ها برقرار است، آن روحیه دلاوری و آن امیدواری ها و سرورها پابرجاست، چون این نور ایمان است که خیمه قلب ها را روشن نگه داشته است، ستون آن خیمه هاست و اگر قلب ها و ذهن های آن رزمندگان تاریک نمی شود و فرو نمی ریزد به خاطر  آن توکل درونی به خداست.

اما وقتی زاویه دیدها از این عالم معنا و ایمان به  سمت زوایه دیدهای تنگ دنیوی می چرخد می بینید که آدم ها مثل کسانی که دنبال سراب می دوند نمی توانند تشنگی شان را فرو بنشانند بهترین رفاه ها و لذت ها در اختیارشان است اما همچان گرسته اند، همچنان تشنه اند. از درون به آن شادی برقرار نمی توانند برسند.

پایان پیام /