دکتر غلامحسین معماریان، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت تهران با اشاره به اینکه حفظ هویت تاریخ شیراز در گرو حفظ و احیای بافت تاریخی این شهر است، به خبرنگار شبستان گفت: بافت تاریخی شیراز نشان از زندگی، هویت تاریخ شیراز و ایرانی است و با تخریب این بافت، شیراز واقعی از بین می‌رود، تخریب بافت تاریخی شیراز اتفاقی جبران‌ناپذیر برای تاریخ کشور است که با ارزشگذاری بر آثار تاریخی هر حرکتی در راستای تخریب بافت‌ها و تاریخ یک ملت در دنیا محکوم بوده و ما نیز مانند اکثر مناطق دنیا باید برای هویت و تاریخ شهرمان ارزش قائل شویم.
این مسئول با اشاره به اینکه بافت‌های تاریخی نمایانگر تعامل اجتماعی بین مردم و عناصر است، افزود: ارزشگذاری بافت تاریخی در تک‌بنا یک اشتباه محسوب می‌شود و تک بنایی کردن هر اثر نماد خود آن است و بدنه اجتماع را در بر نمی‌گیرد، با از بین بردن راه‌های ارتباطی بافت‌های تاریخی تعامل اجتماعی و بررسی هویت تاریخی منطقه نابود می‌شود.
معماریان با مخالفت با برخی از جزییات طرح 57 هکتاری توسعه فضای اطراف حرم شاهچراغ (ع) خاطرنشان کرد: اجرای طرح تخریب 57 هکتاری از بافت‌های تاریخی شیراز بدون مشورت با اساتید، معماران و فرهنگ‌‌شناسان مجرب تجربه تلخ طرح هفت هکتاری اطراف حرم مطهر حضرت شاهچراغ (ع) را تکرار می‌کند.
وی با ارائه پیشنهاد ملی کردن طرح توسط متخصصان این حوزه در کشور خاطر نشان کرد: در اجرای پروژه 57 هکتاری باید از فراخوانی برای حضور و ارائه راهکارهایی توسط جامعه‌شناسان و معماران متخصص برای تخریب هر چه کمتر این بافت‌ها استفاده کرد و می توان گفت که تجربه توسعه حرم مطهر امام رضا (ع) مطابق با برنامه نخستین صورت نگرفت و محوطه اطراف حرم با سیاست‌های شرکت عمران و بهسازی تبدیل به محوطه‌های هتل‌سازی شده است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت تهران ادامه داد: سیاست تخریب 57 هکتار از بافت تاریخی شیراز به بهانه توسعه حرم مطهر حضرت شاهچراغ (ع) در آینده این مناطق را تبدیل به مکان‌های تجاری و هتل‌سازی برای زائران می‌کند و تجربه تلخ مشهد در شیراز نیز تکرار می‌شود و باید گفت که شناخت و پژوهش در مورد تاریخ فارس با، باقی ماندن آثار تاریخی آن مؤثر است و با نابود کردن بناهای تاریخی و تنها به جا ماندن منابع نوشتاری شناخت این هویت بزرگ ممکن نیست.
معماریان بافت تاریخی را، راه پژوهش بر جنبه‌های اجتماعی هر شهر دانست و گفت: وجود تابات، تقاطع، بازارچه‌ها و سکوها و سر در ورودی خانه‌ها هر کدام نشانی از تعاملات اجتماعی مردم بوده و این مکان‌ها حرف‌های بسیاری از نظر معماری، جامعه‌شناسی و تاریخی حرفی برای گفتن دارند که از بین رفتن بافت‌های تاریخی سبب منقطع شدن منابع تاریخی شیراز می‌شود.
وی با اشاره به غیرایرانی بودن طرح‌های معماری جدید بیان داشت: با گرایش ساختمان‌های معاصر به سمت معماری جدید و الگوهای برگرفته از کشورهای دیگر و تخریب معماری‌های قدیمی در بافت تاریخی امکان شناخت زندگی فرهنگی و اجتماعی مردم ایران از بین می‌برد.
معماریان افزود: مشکل اجتماعی کشور ما، بافت تاریخی شهر نیست و مانند کشورهای اروپایی ما نیز باید تکنولوژی نیاز بافت تاریخی خود را مطابق با این مناطق تغییر دهیم و معتقدیم که فعالیت مسئولان وزارت مسکن و شهرسازی را در حفظ میراث ملی مؤثر است و برگزاری همایش و جلسات سازمان‌های مختلف با همکاری اساتید صاحب‌نظر می‌تواند کمک مؤثری به حفظ و کاهش تخریب بافت تاریخی شهر شیراز کند، چرا که تخریب بدون کارشناسی لطمه بزرگی به تاریخ ایران وارد می‌کند.
پایان پیام/
نظر شما