خبرگزاری شبستان: "مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیتاللّه سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیةاللّه(عج) که حقش بر گردن ما افزونتر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مىشود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مىنویسد:
"چون ما نمی توانیم حقوق آن حضرت(ع) را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، بجا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت(عج)، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، می باشد."
گریستن در فراق امام عصر
و اما آنچه بر فضیلت گریستن در فراق آن حضرت و به خاطر محنت هایی که بر آن جناب وارد می گردد به طور خاص دلالت می کند روایاتی است از جمله:
در کتاب کافی و غیبت نعمانی و کمال الدین از مفضل از امام صادق (ع) آمده است: مفضل بن عمر گفت: شنیدم امام صادق (ع) فرمود: مبادا دم برآورید همانا به خدا سوگند امامتان سالیانی از روزگار غایب خواهند ماند و شما در امتحان سخت واقع می شوید تا آنجا که درباره او سخنان مختلف گفته می شود؛ مرده کشته شده و هلاک گردیده به کدام دره رفته؟ و هر آینه دیدگان مومنین بر او گریان خواهد بود و در امواج حوادث واژگون خواهید شد.
همچنان که کشتی ها در امواج دریا واژگون می شوند پس نجات نخواهدی یافت مگر کسی که خداوند پیمان از او گرفته و ایمان در دلش ثبت گردیده و به روحی از سوی خویش تاییدش فرموده باشد دوازده پرچم اشتباه انگیز افراشته خواهد شد که دانسته نمی شود کدام به کدام است.
روای گوید: پس گریه کردم و گفتم: پس چه باید کرد؟ آن حضرت به خورشید که به ایوان تابیده بود نگاهی افکند و فرمود: ای اباعبدالله این آفتاب را می بینی؟ گفتم: آری فرمود: به خدا سوگند امر ما از آفتاب روشن تر است.
می گویم: بنگرید و تامل کنید که چگونه امام گریستن بر فراق مولایمان را نشانه ایمان قرار داده و بر چیزی که وجدان آن را انکار نمی دارد بلکه درست گواه بر آن است دلالت فرموده است زیرا که گریه کردن بر آن حضرت دلیل معرفت و نشانه محبت قلبی می باشد که بخشی از ایمان بلکه نزد اهل یقین حقیقت آن است.
و معرفت و محبت صاحب ایمان را بر گریستن در فراق مولایمان صاحب الزمان و محنت ها و اندوه هایی که برآن جناب وارد می شود بر می انگیزند. همانگونه که محب صادق و دوست واقعی هز قدر معرفت و محبتش نسبت به محبوب فزون تر باشد گریه اش نیز بیشتر و فزونتر و پیوسته تر است.
پایان پیام/
نظر شما