خبرگزاری شبستان: همزمان با حلول ماه مبارک رمضان مدتی است در برخی از سایت های خبری و نشریات شاهد انتشار سلسله مطالبی با عنوان "چه کنیم در ماه رمضان تشنه نشویم" "چند راهکار برای مقابله با گرسنگی در ماه رمضان" و نظایر آن هستیم. در این مطالب که چند سالی است با حلول ماه مبارک رمضان انتشار می یابد به مخاطب، شیوه هایی برای مقابله با تشنگی یا گرسنگی آموزش داده می شود این که او چه غذاها و مایعاتی را بخورد یا نخورد تا گرسنگی یا تشنگی سراغ او نیاید. فارغ از این که این روش ها تا چه اندازه بتوانند مثمر ثمر واقع شوند آن هم در زمانی که هوای گرم از یک سو و ساعات متمادی روزه داری از سوی دیگر در انتظار روزه داران است یک سؤال مهم پیش می آید که اصلا چه اصراری وجود دارد که ما صورت مسأله روزه داری را این گونه وارونه و تحریف شده در رسانه ها بیان کنیم؟
شاید بد نباشد برای ترسیم اتفاقی که این روزها می افتد بیاییم این پرسش را مطرح کنیم که اصلا هدف از روزه داری چیست؟ اگر مهم ترین ارکان روزه داری، پرهیز از خوردن و نوشیدن در ساعات روزه داری است باید پرسید که شرع مقدس چرا روزه دار را از خوردن و نوشیدن منع می کند؟ نزدیک ترین و محتمل ترین پاسخ به این سوال این است که روزه دار نمی خورد و نمی نوشد تا گرسنگی و تشنگی را بچشد، آناتومی و ساختار جسم انسان به گونه ای تعریف و طراحی شده است که خوردن و نوشیدن تنها راه اطفای گرسنگی و تشنگی در اوست، از این رو می توان گفت فلسفه روزه داری چشاندن گرسنگی و تشنگی به روزه داران است، بنابراین این که ما صبح تا شب تمرکز ذهنی مان روی این موضوع باشد که چه بخوریم و چه بنوشیم که در طول روز احساس گرسنگی و تشنگی نداشته باشیم – یعنی حتی وقتی قرار است نخوریم باز ذهن مان معطوف خوردن و نوشیدن باشد، یعنی چه چیزهایی بخوریم که گرسنه و تشنه نشویم - علاوه بر این که ما را از اهداف روزه داری دور می کند تناسبی با روح روزه داری که جدا کردن مسلمان از توجه افراطی به بدن و نیازهایش است ندارد.
به جرات می توان گفت مهم ترین هدف و مقصد روزه داری فاصله انداختن انسان مؤمن میان جوهره حقیقی و ذاتی اش با جسمی است که در هر لحظه به سمت اضمحلال و استهلاک پیش می رود، و یادآوری و تذکار مهمی که تن و جسم انسان مرکبی بیش نیست که دیر یا زود از بالای آن مرکب باید پیاده شد و راه را به سمت مقصد نهایی پیش گرفت.
اما نکته این جاست که در طول سال و زمان برخورداری از نعمات – خوردنی ها و نوشیدنی ها – ما آنچنان به این مرکب تن نزدیک می شویم - و حتی نزدیک تر، با آن یکی می شویم - که خود حقیقی مان را با آن اشتباه می گیریم بنابراین بسیاری از ما در بند همان غرایز تن - خور و خواب و خشم و شهوت - می مانیم و مثل پروانه هایی که در پیله هایشان مانده اند نمی توانیم به آن گوهری که در درون خود داریم نزدیک شویم.
به تعبیر زیبای مولانا باید آن دهان زمینی بسته شود تا دهان ملکوتی در درون انسان باز بماند و درون آدمی را منور کند. "این دهان بستی دهانی باز شد / تا خورنده لقمه های راز شد". اما تا زمانی که آن دهان جسمانی بسته نشود و از ولع و حرص در خوردن پاک و مبرا نشود آن دهانی که خوراک و خورشتش نور ملکوت است باز نخواهد شد.
بنابراین مهم ترین خصیصه رمضان که به ضیافت الهی معروف شده نشاندن آدم ها سر سفره نور است؛ خوان گسترده ای که در اختیار همه قرار گرفته است و آدم ها می توانند با مهار هیولای توجه افراطی به بدن و نیازهایش بر سر سفره و نعایم آن قرار گیرند.
رسانه ها بهتر است به جای آن که بگردند و راه های رفع تشنگی و گرسنگی جسمی در ماه مبارک رمصان را رصد و ارائه کنند بروند راه هایی را رصد کنند که به رفع تشنگی و گرسنگی اعتقادی و باوری ختم می شود.
ما بیش از آن که از گرسنگی و تشنگی جسمی ضربه می خوریم سوء تغذیه معرفتی و اعتقادی داریم و مسلما ماه مبارک رمضان فرصتی است که ما را دوباره با دعاها و متن وحیانی قرآن که حکم اطعمه و اشربه روحانی و معنوی را دارند پیوند و آشتی دهد.
یادداشتی از حسن فرامرزی
پایان پیام/
نظر شما