به گزارش خبرگزاری شبستان؛ سید محمود سامانی در مورد این موضوع افزود: مناسبات اهل بیت با ایرانیان بنا به دلایل و موانعی چندان گسترده نبود و وضعیت زمانی خاص، داشتن روابطی نزدیک را ایجاب نمی کرد، بدین سبب و با وجود اینکه اصل رابطه مسلم است، در منابع اطلاعات زیادی از مناسبات امامان نخستین با ایرانیان منعکس نشده است که در این میان امام حسن (ع) نیز دست کم برای مدت کوتاهی به عنوان خلیفه مسلمانان با ایرانیان ارتباط داشته است.
وی گفت: مطالب و چارچچوب این مقاله که پس از کاوش بسیار در منابع مختلف در چند محور: مناسبات امام حسن (ع) با ایرانیان تا پیش از خلافت، مناسبات با ایرانیان در عصر خلافت، مسئله خراج فسا و دارابگرد و عکس العمل ایرانیان در برابر سب امیر المومنین (ع) تنظیم شده است که البته مقصود از ایرانیان در این مقاله کسانی هستند که در دوران ساسانیان در آستانه ظهور اسلام ساکن بودند.
سامانی در ادامه تصریح کرد: بی تردید امام حسن (ع) با ایرانیان ارتباط داشتند زیرا آن حضرت افزون بر حضور در عراق که حدود 5سال به طول انجامید، که ایرانیان بسیاری در عراق ساکن بودند در مدت خلافت کوتاه مدتشان نیز با ایرانیان ارتباط داشتند.
وی در ادامه بیان کرد: مناسبات امام حسن (ع) تا پیش از خلافت در برخی کتاب های تاریخی به سفر آن حضرت به منطقه طبرستان در شمال ایران باز می گردد که مطابق گزارشی برای فتح برخی نقاط ایران به همراه امام حسین (ع) شرکت داشته اند که البته این موضوع مورد خدشه پژوهشگران شیعی قرار دارد.
وی در مورد مناسبات امام حسن (ع) با ایرانیان در زمان اقامتشان در عراق تصریح کرد: پس از دفع غائله ناکثین در کوفه مستقر شد و در این شهر تازه تاسیس ایرانیان بسیاری ساکن بودند که بنا بر گزارشی موالی کوفه در آن زمان بالغ بر 20 هزار نفر بودند که در تحولات سیاسی – اجتماعی عصر خلافت امیرمومنان نقش بزرگی داشتند.
سامانی در مورد مناسبات در عصر خلافت افزود: عصر خلافت امام حسن (ع) بسیار کوتاه و حدود هفت ماه بود و مهمترین دل مشغولی ایشان دفع توطئه معاویه بود و از این روی ایرانیان در جریان فراخوانی نیرو برای مقابله با معاویه، از آن حضرت حمایت کردند.
وی در مورد خراج فسا و دارابگرد گفت خراج فسا و دارابگرد در استان فارس از دیگر نکاتی است که می توان آن را به ایران و امام حسن (ع) مرتبط دانست و بنا بر گزارش های تاریخی، یکی از شروط صلح امام حسن (ع) با معاویه، گنجاندن خراج فسا و داربگرد بود.
سامانی در توضیح مناسبات پس از خلافت تا شهادت گفت: با سیطره معاویه بر جهان اسلام، او حکومتی پادشاهی بر اساس امپراطوری روم و ایران و به دور از سنت های الهی پایه گذاری کرد و و معاویه با ظاهری دین مدارانه آن را به صورت ابزاری برای سلطه و سرکوب اجتماعی و استثمار و وحشت نظامی به کار برد که باعث رنج و بلای شیعیان می شد که از میان ایرانیان افرادی بودند که در آن دوران بر ضد امویان و در حمایت از امام حقیقی خود واکنش هایی نشان می دادند.
نظر شما