سبک زندگی فرهنگی امام حسن (ع)

به گزارش خبرگزاری شبستان؛ خانم سیده زهرا موسوی افزود: پیامبر (ص) فرهنگ اسلامی را با پشتوانه الهی، پایه گذاری کردند و هر یک از معصومان (ع) به تناسب مخاطبان و ظرفیت فکری مردم زمان خود به تبیین و گسترش آن پرداختند و در این میان امام حسن (ع) به دلیل نزدیکی به عصر پیامبر (ص) جایگاه ویژه ای داشتند چراکه تحت تربیت مستقیم سه معصوم بودند که خود از بنیانگذاران فرهنگ اسلام به شمار می رفتند. این ویژگی علاوه بر عصمت ایشان را منشأ اثر قرار داده و اقدامات فرهنگ سازشان را متمایز کرده است.
وی در ادامه بیان کرد: این مقاله به توجه همیشگی امام به مسئله فرهنگ و فرهنگ سازی اشاره می کند که تحت هیچ موقعیت سیاسی و اجتماعی از آن دست برنداشتند. امام حسن (ع) هم در رفتارهای علمی خود فرهنگ ساز بودند و هم در عمل برای مردم الگو و فرهنگ ساز به شمار می آمدند که این سبک زندگی و رفتار در امور فرهنگی برای مسلمانان اعم از عالمان دینی و عموم مردم راه روشنی را تبیین می کند که در هر موقعیتی می توان به تبلیغ فرهنگ اسلام پرداخت.
وی تصریح کرد: در زندگی امام مجتبی (ع) موارد بسیار دیده می شود که به روش های مختلف به گسترش علم و تعلیم و تربیت و فرهنگ سازی در جامعه می پرداختند که از جمله آنان می توان به موارد بسیاری اشاره کرد.
خانم موسوی با فهرست کردن این موارد افزود: یکی از راه های تعلیم و تربیت و فرهنگ سازی در جامعه، پاسخ دادن به پرسش های مردم می باشد. مورد دیگر موعظه کردن می باشد که راه دیگری برای گسترش فرهنگ اسلامی است و در کنار آن خواندن خطبه به خاطر عمومی تر بودن از وعظ کردن گستردگی بیشتری در فرهنگ سازی دارد و احتجاج و مناظره نیز از روش هایی است که برای کشف حقایق و بالا بردن آگاهی از آن استفاده می شود و امام حسن مجتبی (ع) بسییار از این روش ها استفاده می کردند.
خانم موسوی در توضیح سیره عملی – فرهنگی امام حسن مجتبی (ع) گفت: تاثیر گذاری در امور فرهنگی بیشتر از آنکه تابع گفتار باشد، تابع رفتار است و همواره رفتار رهبران به عنوان سندی برای برقراری یک فرهنگ کافی می باشد و بدین جهت فرهنگ رفتاری نوعی فرهنگ نانوشته است که در روان انسان ها ثبت می شود.
وی در توضیح این مطلب گفت: زندگی شخصی امام، زهد و ساده زیستی ایشان، گذشت و بردباری، عبادت و بندگی، روابط اجتماعی، اکرام دیگران، تواضع در برابر مردم، عفت و حیا حضور فعال در اجتماع همگی فرهنگ سازی نانوشته ای بودند که به طور ناخودآگاه در اعصار مختلف سرمشق انسان هایی شده اند که دلبستگی به فرهنگ عملی دینی داشته اند.