به گزارش سرویس دیگر رسانه های خبرگزاری شبستان، تابناک نوشت: گفته‌های اخیری که در سطح رسانه‌ها پیرامون عقبه مالی برخی هیات‌های مذهبی مطرح شده و این اتهام را پیش کشیده که برخی هیات‌ها با واسطه به کازینودارهای انگلیسی متصل شده‌اند، با استقبال برخی جریان‌های ضد مذهبی مواجه شده و گروهی از آنها این گفته‌ها را مستمسکی برای تخریب جایگاه این نهاد مهم مذهبی قرار داده‌اند تا پرسش اساسی درباره انگیزش طرح چنین مسائلی به صورت علنی و آن هم مستند مطرح شود.
به تازگی یکی از مداحان اهل بیت که سوابق قابل قبولی نیز در برخی عرصه‌ها دارد، در یکی از سخنرانی‌هایش ضمن بیان مطالب قابل پذیرشی، مباحثی را مطرح کرده که جای تامل دارد. او در بخشی از سخنانش گفته است: «... به والله العلی العظیم دارد با واسطه پول خرج می‌کند در هیئت‌ها انگلیس خبیث که پدر نامشروع وهابیت ملعون است. به این منبر امام حسین قسم حتی خبرش را دارم که به چه واسطه‌هایی این پول از کازینودارهای انگلیسی به دست اینها می‌رسد. به نفر آخر هم که می‌گویی دست روی قرآن می‌گذارد که این حرف‌ها چیست؟»
این ذاکر اهل بیت درباره انگیزه چنین برنامه‌هایی گفت: «میلیاردی خرج می‌کنند در هیات که من و تو روح حسینی نداشته باشیم، فقط گریه کنیم و سینه بزنیم. به تو چه ربطی دارد ظالم و مظلوم کیست؟ حق چه کسی است؟ استکبار دیگر چیست؟ می‌خواهند این تفکر را جا بیندازند.»
و البته مطالب دیگری نیز بیان کرد که ارتباط مستقیمی با این مسائل نداشت اما در جای خود محل تامل بوده و نیازمند بررسی دقیق برای مشخص شدن حقیقت ماجراست.
آنچه مسلم است برخی نهادهای خارجی و به طور خاص دستگاه‌های امنیتی کشورهای شرقی و غربی و به طور خاص بریتانیا در دو سده اخیر تلاش گسترده‌ای برای نفوذ به نهادهای دینی مسلمانان و حتی دیگر ادیان داشته و در خصوص مذهب تشیع نیز دور از ذهن نیست که چنین رفتاری صورت پذیرد و در این‌باره رد پای انگلیس به طور مشخص همواره غیر قابل انکار بوده و در برخی اوقات نیز آنقدر برجسته بود که غیر قابل انکار است. در ماجرای ادعای مرحوم محدث نوری مبنی بر تحریف قرآن که مستمسکی برای تندروهای وهابی برای صدور حکم ارتداد شیعیان بود و البته با واکنش به‌موقع علمای شیعه در رد این ادعا همراه شد، رد پای انگلیس عیان بود.
سردار کابلی می‌گوید: «از میرزا حسین نوری پرسیدم چرا چنین کتابی نوشتی که مایه خجالت ما و تهاجم معاندین گردد؟ محدث نوری گریست و گفت: معمم سید هندی‌ای نزد من آمد و به من گفت اگر خدا اسم علی را در قرآن آورده بود، دیگر به این شکل حقش غصب نمی‌شد و به این شکل خانه‌نشین نمی‌شد و اصرار بسیار نمود که کتابی نوشته شود در نقص قرآن که باعث تسکین قلب‌های ما باشد و محبت ما را به امیرالمؤمنین بیشتر نماید و با اصرار خواست که لااقل روزی یک صفحه از آن کتاب نوشته شود و خودش هر روز نزد من می‌آمد و صفحه‌ای از روایات در مورد تحریف را از من می‌گرفت. وقتی کتاب به پایان رسید، دیگر او نیامد و از او خبری نشد. یک بار که اتفاقا در بغداد برای اخذ ویزا به سفارت بریتانیا رفتم - زیرا آن زمان عراق تحت سلطه بریتانیا بود - دیدم یکی از اعضای سفارت به من نگاهی طولانی می‌کند. او را نگریستم و احساس کردم او را قبلا جایی دیده‌ام. به من سلام کرد خود را شناساند که همان سید هندی است که هر روز نزد من می‌آمده و خواستار صفحات کتاب فصل‌الخطاب می‌شده. او عضو سفارت انگلیس بوده است.»
بنابراین هیچ بعید نیست که انگلیس در ایران برای ورود به نهادهای قدرتمند و بانفوذ مذهبی نظیر هیات‌ها تلاش کند و این رویه چنان با واسطه‌های متعددی صورت پذیرد که گرفتن رد این عملیات نیز چندان سهل نباشد و در نهایت این هیات‌ها ناخواسته همان مشیی را پیش بگیرند که تامین‌کننده هزینه‌هایشان و طبیعتا مدیریتشان در پی‌اش بوده و تا اینجا نقدی به سخنان این مداح وارد نیست. نقد اساسی بر این گفتار آنجاست که این سخنان نسبت به یکی از مقدس‌ترین نهادهای مذهبی که پرچم امام حسین (ع) بر سردرش نصب می‌شود به شکل علنی و بدون ذکر مشخصات هیات یا هیات‌های مورد اتهام مطرح شده و حال این اتهام عملا متوجه همه هیات‌ها شده و این بدگمانی توسط بدخواهان تشیع می‌تواند متوجه هر هیاتی بشود و چون یک چهره برآمده از هیات‌ها نیز چنین ادعایی را پیش کشیده، مخالفان آیین‌های مذهبی شیعه دست پیش گرفته‌اند و به انعکاس وسیع این گفتار پرداخته‌اند.
هر چند برخی نیز این اظهار نظر را ناشی از اختلافات میان برخی هیات‌های مذهبی خوانده و عنوان کرده‌اند این گفتار بوی تسویه‌حساب می‌دهد اما به هر حال آنچه مسلم و مشخص است نمی‌توان نیت‌خوانی کرد و تنها باید در پی مشخص شدن هویت این هیات‌ها و صحت و سقم ماجرا رفت. انتظار فراوانی نیست که اگر عقبه یک هیات مذهبی کازینودار انگلیسی است و عملا انگلیس در حال چنین مدیریتی است، نام هیات مذکور مشخص و رسما اعلام شود و اگر این یک ادعا بوده، تصحیح شود، چرا که بدون ذکر نام، همه در معرض اتهام قرار می‌گیرند و زمینه تخریب کلیه هیات‌های مذهبی فراهم می‌شود.
علاوه بر این باید توجه داشت که چنین اتهام‌زنی که بدون ذکر مشخصات بوده، جنبه عمومی می‌یابد و دامان نهاد مقدسی به نام هیات‌های مذهبی را می‌گیرد، لزومی ندارد به صورت علنی و بدون ارائه مستندات مطرح شود و اگر مستندی در این زمینه وجود دارد، می‌توان آن را به نهادهای مسئول که اتفاقا در این زمینه به شدت حساس هستند، ارائه کرد و خواستار برخورد با هیات‌ها و عقبه‌شان بود و اگر در این‌باره واکنشی را شاهد نبودند، سپس اقدام به بیان علنی آن هم با نام یک یا چند هیات در معرض اتهام با ارائه مستندات کنند. این روش شاید به صواب نزدیک‌تر باشد.
پایان پیام/
نظر شما