به گزارش سرویس دیگر رسانه های خبرگزاری شبستان و به نقل از فارس، گروه فعالیت‌های قرآنی: خداوند در داستان نجات حضرت موسی(ع) از چنگال فرعونیان آن زمان که کودکان پسر را می‌کشتند و شکم مادران باردار را می‌دریدند؛ به صورت ویژه‌ای از مادر این پیامبر بزرگ الهی یاد می‌کند.
ابتدا تلاوت این آیات را که به زیبایی توسط استاد مرحوم «مصطفی اسماعیل» اجرا شده است بشنوید.
آنچه در این ماجرا که مشتمل بر آیات 7، 10 و 13 سوره مبارکه «قصص» و 38 تا 40 سوره مبارکه «طه» است جلوه‌گری می‌کند احترام ویژه خداوند به احساسات مادرانه، مادر حضرت موسی(ع) است.
خداوند ابتدا در آیه 7 سوره مبارکه «قصص» می‌فرماید: «وَ أَوْحَیْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِیهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِینَ؛ ما به مادر موسی الهام کردیم که او را شیر ده و هنگامی که بر او ترسیدی وی را در دریا (نیل) بیفکن، و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز میگردانیم، و او را از رسولان قرار میدهیم».
همانگونه که در آیه فوق می‌بینید خداوند پس از اینکه به مادر حضرت موسی(ع) الهام کرد که برای نجات او از دست فرعونیان فرزندش را به داخل نیل بیندازد؛ با جمله «وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ؛ و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز میگردانیم» مرحمی بر دل ترسیده و محزون این مادر می‌گذارد و احساسات مادرانه او را در می‌یابد.
مادر موسى علیه‌السلام فرزندش را به امواج نیل سپرد اما بعد از این ماجرا، طوفانى شدید در قلب او وزیدن گرفت؛ جاى خالى نوزاد که تمام قلبش را پر کرده بود کاملاً محسوس بود؛ نزدیک بود فریاد کشد و اسرار درون دل خود را برون افکند؛ نزدیک بود نعره زند و از جدائى فرزند ناله سر دهد.
در آیه 10 همین سوره مبارکه خداوند می‌فرماید: «وَ أَصْبَحَ فُؤَادُ أُمِّ مُوسَى فَارِغًا إِن کَادَتْ لَتُبْدِی بِهِ لَوْلَا أَن رَّبَطْنَا عَلَى قَلْبِهَا لِتَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ؛ قلب مادر موسی از همه چیز (جز یاد فرزندش) تهی شد و اگر قلب او را به وسیله ایمان و امید محکم نکرده بودیم نزدیک بود مطلب را افشا کند».
در ادامه، قرآن کریم پس از اشاره به اینکه محبت حضرت موسی(ع) را در دل جناب آسیه(س) می‌اندازد تا او را از شر فرعون حفظ کند و کاری می‌کند که موسی(ع) شیر هیچ دایه‌ای را به جز مادرش نخورد، می‌فرماید: «فَرَدَدْنَاهُ إِلَى أُمِّهِ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ؛ ما او را به مادرش بازگرداندیم تا چشمش روشن شود و غمگین نباشد و بداند وعده الهی حق است ولی اکثر آنها نمی‌دانند».
در آیات 38 تا 40 سوره مبارکه «طه» نیز خداوند همین داستان را برای حضرت موسی(ع) بازگو می‌کند و می‌فرماید: «...فَرَجَعْنَاکَ إِلَى أُمِّکَ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ...؛ ما تو را به مادرت بازگرداندیم تا چشمش به تو روشن شود، و غمگین نگردد».
پایان پیام/
نظر شما