اختلافات در حدی نیست که اساس سینمای ایران را به خطر بیاندازد

به گزارش خبرنگار شبستان، منوچهر محمدی در این نشست که با حضور منوچهر محمدی، منیژه حکمت و عزیز الله حمید نژاد برگزار شد، با بیان اینکه غلامرضا موسوی رییس این شورا در سفر به سر می برد، گفت:در دی ماه سال گذشته و در آستانه برگزاری جشنواره فیلم فجر، این مبحث در شورای عالی مطرح شد که با توجه به جایگاه تهیه کننده در سینما، مراسمی با عنوان شب تهیه کنندگان برگزار شود و در آن از زحمات سینماگران در سال 89 تقدیر به عمل بیاید. در واقع قصد شورای عالی از برگزاری این مراسم این است که به بهانه این مراسم، یک شب تمام اهالی سینما با همدلی در کنار هم جمع شوند چون شرایط جامعه ما امروز به گونه ای است که معمولا از هم دور هستیم و این دوری ممکن است به سوتفاهم ها در سینما دامن بزند و برنامه هایی از این دست می تواند مکمل روح همدلی و همکاری باشد که در سینماگران به چشم می خورد.
 

وی افزود: موضوع اصلی که برای برگزاری این مراسم مدنظر شورای عالی بود ارج گذاردن به زحمات کسانی است که در سال گذشته برای سینما زحمت زیادی کشیدند و برنده و بازنده در این میان مهم نیست. فکر کردیم که برگزاری چنین مراسمی می تواند در جامعه هنری که نیازمند مراقبت، احترام و همکاری است، فضایی پر از دوستی و صمیمیت به وجود بیاورد و در کنار وقایعی مثل جشنواره فجر یا کودک، مکمل آنها باشد.

این تهیه کننده در ادامه افزود: پس از رایزنی های فراوان در مورد زمان جشن، بیست اردیبهشت بهترین زمان برای برگزاری آن تشخیص داده شد که با اعلام رسمی آن به خانه سینماو استقبال مسئولان خانه از این برنامه، قرار شد از این پس این روز در تقویم سینمایی کشور ثبت شود تا هر سال در آن روز بتوانیم از زحمات سینماگران قدر دانی کنیم.
 

محمدی در ادامه در باره نحوه داوری آثار گفت: مهمترین شاخصه ما برای این برنامه، تقدیر از کسانی است که در سال گذشته فعالیت سینمایی داشته اند. بنابراین سال گذشته ترتیباتی مقرر شد که داوران شورای عالی یعنی آقایان مجید مجیدی، امین تارخ،محمد رضا هنرمند، کامبوزیا ژرتوی،مهدی فخیم زاده، مجتبی راعی و خود من تمامی آثار سینمایی حاضر در جشنواره را دیده و مورد ارزیابی قرار دهند. بیست اردیبهشت هم به نوعی در آغاز سال کاری سینما قرار دارد و تصمیم بر این شد که برگزاری این مراسم سعی کنیم روح امید و نشاط را در سینمای کشور به وجود بیاوریم تا در پایان سال جاری شاهد شکوفایی فرهنگی و مالی سینمای ایران باشیم.
 

وی با تاکید بر اهمیت تمام جنبه های سینما گفت: سینما جنبه های گوناگون و متفاوت فرهنگی و تجاری را دارد که همه برای حفظ بقای سینما ضرورت دارند و زاویه دید شورای عالی به سینما هم این است که همه در مسیری گام بر دارند که منجر به رشد و تعالی شود. این آرزوی قلبی شورای عالی سینما است که سینمای فرهنگی ما مخاطب بالایی داشته باشد و سینمای تجاری ما هم ابعاد فرهنگی بیشتری داشته باشد و این عوامل باعث رشد و توسعه پایدار سینما شود.

محمدی در ادامه در مورد زمان و نحوه برگزاری مراسم شب تهیه کنندگان گفت: این مراسم بیستن اردیبهشت ماه ساعت 20:30 در محل تالار ایوان شمس برگزار می شود و قصد داریم مراسمی ساده و صمیمی در کنار سینماگران داشته باشیم. جلال شمسیان از تهیه کنندگان عضو شورای عالی و مدیر شرکت نوین عرفا حمایت مالی این مراسم را بر عهده دارد. در این مراسم داوران به سه عنوان بهترین فیلمنامه،بهترین کارگردانی و بهترین فیلم جایزه می دهد. البته این حق برای هیات داوران محفوظ است که جوایز ویژه دیگری نیز به برگزیدگان خود اهدا کند. البته بحثهایی در مورد اعطای جایزه به دیگر عناوین کاری نیز وجود داشت که تصمیم گرفته شد در سال اول، به همین سه عنوان بسنده شود و در سالهای آینده به دیگر رشته ها نیز جوایزی تعلق می گیرد.
 

این تهیه کننده تاکید کرد: بهانه ما برای برگزاری این جشن، به وجود آمدن فضای دوستانه و محفلی است که در آن همه در کنار هم جمع باشند و نطفه فعالیتهای جدید بسته شود. در کنار جشن خانه سینما و جشنواره فیلم فجر به عنوان مراسم اصلی، ما نیز امیدواریم شب تهیه کنندگان نتایج خوبی برای سینما داشته باشد. زیاد بودن تولیدات در سال گذشته در واقع اصلی ترین انگیزه برگزاری این جشن بود تا بتوانیم از همه تقدیر کنیم. داوران هم در سالن هایی که خواستند فیلم را دیدند و داوری را انجام دادند.
 

در ادامه این جلسه با مطرح شدن بحث قانونی بودن شورای عالی تهیه کنندگان، عزیز الله حمید نژاد گفت: شورای عالی از اصناف قانونی خانه سینما است و اساسنامه آن توسط این خانه که یک مرجع رسمی و قانونی است تایید شده. بنابراین تا زمانی که خانه سینما به عنوان یک نهاد قانونی فعالیت دارد، این شورا نیز می تواند به فعالیت خود ادامه دهد.
 

منیژه حکمت هم با اشاره به برگزاری بزرگداشت هایی در سال آینده گفت: در سالهای آینده از تهیه کنندگان تاثیر گذار در سینما و کسانی که جریان سازی های فرهنگی در سینمای ایران داشتند تجلیل به عمل خواهد آمد اما امسال از این موضوع صرف نظر کردیم.
 

محمدی در ادامه جلسه و با پرسش در مورد اختلافاتی که بین صنوف مختلف تهیه کنندگان وجود دارد، گفت: ما در تمام حوزه های سینما و قوانین مربوط به آن اختلافاتی را می بینیم ولی این مسائل در حدی نیست که اساس سینمای ما را به خطر بیاندازد. به وجود آمدن سینمای نوین ایران پس از انقلاب تفاوت سلیقه هایی بین تهیه کنندگان به وجود آورد که تجلی آن را در نحوه تولید، توزیع،سرمایه گذاری و برخورداری فیلم از حقوق قانونی خود شاهدیم. اما مشی شورای عالی تهیه کنندگان این نیست که این اختلافات منجر به لطمه در سینمای ایران شود.
 

وی با اشاره به مشکل سالنهای سینما گفت: سینماهای ما کم است و تعداد آن از قبل از انقلاب هم کمتر شده. تهران هم در این سی سال رشد بالایی کرده اما به همان نسبت سینما در شهر ساخته نشده. رشد تولیدات سینمایی در سالهای اخیر هم باعث شده وارد مباحثی مثل سهمیه بندی اکران شویم و یا تنها به شکل عرضه و تقاضا به بحث تولید فیلم نگاه شود. انتخاب هر کدام از این گزینه ها یا سایر را حل ها برای فعالیت یک تهیه کننده،می تواند باعث بروز اختلافاتی میان تهیه کنندگان یا بین مدیران سینمایی و تهیه کنندگان شود.ما در شورای عالی تهیه کنندگان سعی کردیم این مسائل را در بوته کارشناسی و به دور از جدالهای صنفی بررسی کنیم تا نتایج آن به تعالی سینما کمک کند.

محمدی در ادامه افزود: شورای عالی با گرد آمدن افرادی با سلیقه ها و نظرات شبیه به هم تشکیل شده و تلاش دارد با خروج از بحث رقابتهای فردی،مسائل سینما را با کار شناسی حل و فصل کند.اگر شرایطی پیش بیاید که در بحثهای سخت افزار،نقدینگی و امکان نمایش رقابت نا برابر بین فیلمها وجود نداشته باشد،آن وقت فرصت خوبی خواهیم داشت تا چالشهای مهم ژیش روی سینمای ایران را حل کنیم.

این تهیه کننده مساله حقوق مادی و معنوی صاحبان آثار هنری را جدی ترین چالش سینمای ایران دانست و گفت:این روزها در اینترنت و کانالهای ماهواره ای شاهد حراج آثار سینمای ایران هستیم و تهیه کنندگان اگر بخواهند از مسیر قانونی حقوق خود را دریافت کنند باید هزینه های گزافی را بپردازند.این بحث کلیدی تنها معطوف به تهیه کنندگان نیست و این کار به حقوق تمام کسانی که در یک فیلم نقش داشتند بی احترامی می کند.این اتفاق باعث می شود تهیه کننده و سایر عوامل فیلم پس از پایان پروسه سخت تولید و در زمانی که باید ثمره کار خود را ببینند،تازه دلشوره ژیدا کنند که چه بلایی بر سر اثرشان خواهد آمد.این موضوع تنها یکی از وجوه اشتراک تمام تهیه کنندگان سینما است و می بینیم اگر این مسائل مورد توجه قرار بگیرد،دیگر اختلافی بین تهیه کنندگان به وجود نمی آید.

محمدی در ادامه در پاسخ به سوالی در مورد جایگاه خانه سینما با توجه به مسائلی که بین این نهاد و معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیش آمده گفت:خانه سینما با بیست و نه صنف و چند هزار نفر عضو،می تواند به عنوان یک نهاد قانونی و صنفی در مورد نحوه مدیریتش مورد سوال از مراجع قانونی قرار بگیرد اما این منطقی نیست که اساس آن زیر سوال برود چون جایگزینی برای آن وجود ندارد.خانه سینما در طول چندین سال فعالیت خود با فراز و فرودهایی که در فعالیتش داشته،از معدود نهادهایی است که بر حقوق صنفی سینماگران ژافشاری کرده و سعی کرده به مسائل سینماگران رسیدگی شود.فقط بانک فیلمنامه که یک بخش کوچک از این خانه است توانسته بسیاری از مشکلات را از بین ببرد و شورای داوری آن هم بارها با حل مسائل صنفی،باعث شده بسیاری از سینماگران سر از محافل قضایی در نیاورند.البته حتما مشکلاتی در این خانه وجود دارد و مدیرانش هم به این موضوع واقفند اما نباید نقش موثر آن را در وقایعی مثل موج قاچاق فیلم در سال 86 از یاد برد .این نهاد به عنوان یک نهاد صنفی با درایت درپیچ و خمهای جامعه ما حرکت کرده و امیدوارم مشکلات آن به زودی حل شود.
 

این تهیه کننده در پایان در پاسخ به سوالی در مورد تشکیل شورای کارآفرینان سینما و صنف واحد تهیه کنندگان که در حال انجام است،گفت:ضرب المثل قدیمی هست که می گوید شنونده باید عاقل باشد و در مورد وعده هایی که این صنف می دهد یا برنامه هایش ،باید آن را مد نظر قرار داد.هر کس حرف ،نظر یا آرزویی دارد و شاید دوستان ما در این صنف جدید هم آرزوهای خود را به زبان می آورند اما همیشه باید دید که زمینه اجرایی و عملیاتی کارها تا چه حد فراهم است.من معتقدم سینمای ما در زیر چتری به نام خانه سینما که کارفرما و کارگزار در کنار هم هستند به خوبی و منطبق با فرهنگ ایرانی فعالیت می کند و این بهتر از مدلی غربی است که در آن کارفرما از بالا به کارگزار خود نگاه می کند.تازه باید بررسی شود که آیاپس از مشخص شدن مرز بین کارفرما و کارگزار،آیا کارفرمایان از قوانین جدید تبعیت می کنند یا نه.این فرهنگ طبقاتی و تفاوت گذاشتن میان کارگزار و کارفرما در شان فرهنگ ایرانی ما نیست و امیدوارم همه به این موضوع توجه داشته باشند که اختلاف طبقاتی ناشی از این نوع نگاه،می تواند در دراز مدت به ضرر سینمای ما شود.
 

پایان پیام/