به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از «خبرگزاری فرانسه»: می گویم که پدر ندارم اما ترجیح می دهم این موضوع را که همچون هزاران کودک دیگر فرزند نامشروع تعرض به زنان کشور در نسل کشی 1994 هستم را پنهان کنم.
این جمله دیوید 19 ساله رواندایی است که در نتیجه رفتار شرم آور تعرض به یک زن اهل رواندا در دوران جنگ در این کشور متولد شده است.
آشکار کردن آمار زنانی که در طول نسل کشی کثیف رواندا مورد آزار جنسی قرار گرفته اند بسیار دشوار است .
این نسل کشی که در سال 1994 حدود 800 هزار کشته بر جای گذاشته است قربانیانی دارد که این روزها 19 تا 20 سال سن دارند و مهر سکوت بر لب خود زده و سرنوشتشان را هرگز فاش نمی کنند.
گزارش سازمان ملل در سال 1996 نشان می دهد که هتک حرمت به زنان به عنوان یکی از ابزار های جنگی در نسل کشی رواندا به کار گرفته شد.
دیوید بعد از طفره رفتن و عصبانی شدن بالاخره می گوید: من زاده یک هتک حرمت غیرانسانی حاصل از نسل کشی رواندا هستم.
دیوید زیاد حرف نمی زد و به سختی می شد حدس زد که در سرش چه می گذرد.
مادر دیویدحکایت نسل کشی رواندا را اینگونه روایت می کند که در آن شب حمله با زن دیگری در یک خانه پنهان می شود.
وی ادامه می دهد: شب بسیار بدی را در آن خانه گذراندیم.
این زن بیچاره حتی جرات نکرده با مادرش صحبت کند و فقط برای خواهرش تعریف کرده و اینگونه شرح داد: بعد از ورود به جامعه به خودم گفتم که تنها راهی که دارم این است که فرزندم را دوست داشته باشم.
وی تنها زمانی مجبور می شود این واقعیت را به دیوید بگوید که متوجه می شود به بیماری ایدز دچار شده و پسرش نیز این بیماری را دارد.
ساموئل موندره، یکی از مسئولان سازمان مردم نهاد ابراز کرد: هتک حرمت همیشه عملی حرام بوده است؛ اتفاقات نسل کشی رواندا بسیار تکان دهنده بوده و هنوز هم کارهایی برای انجام و رسیدگی وجود دارد، بسیاری از کودکان سرنوشت خود را نمی دانند چون مادرانشان برای آنها تعریف نمی کنند.
نیرامویزا، 19 ساله نیز تصمیم گرفته راجع به پدرش سوالی نکند؛او بار اول در سن 8 سالگی سراغ پدر را گرفته و مادرش بی وقفه گریه می کرده است.
آگوستین 42 ساله مادر اوست و می گوید که نمی خواهد فرزندش را آشفته کند.
این زن رواندایی یک سال تمام اسیر هتک حرمت یکی از نظامیان بوده و به بیماری ایدز دچار شده است.
این زن گریان تعریف می کند : بعد از نسل کشی از همه دنیا متنفر بودم ؛از فرزندانم بیزار بودم چون من را یاد کسانی می اندازند که به مت تجاوز کردند.
امیلین کامبی بی، مشاور سازمان مردم نهاد خاطر نشان کرد که به طور حتم این بچه ها همیشه از سرنوشت خود شرمسار هستند.
جان پیر دوسینگیزمونگو، رئیس انجمن امدادی «ایبوکا» نیز عنوان کرد: گاهی این بچه ها از سوی خانواده هایشان طرد می شوند.
به علاوه ،این ها به عنوان بازماندگان نسل کشی رواندا به حساب نمی آیندو کمک های امدادی شامل حالشان نمی شود و از همین رو از کمک هزینه تحصیلی محرومند.
پایان پیام/
نظر شما