هوشنگ جاوید، مسئول بخش موسیقی حوزه هنری تهران در سفر اخیر خود به گیلان در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان از گیلان در خصوص ارتباط میراث فرهنگی و موسیقی اظهار کرد: در زمانی زندگی می‌کنیم که آگاهی نسل جوان و نوجوان ایرانی نسبت به میراث معنوی بسیار ضعیف است.
وی با بیان اینکه میراث فرهنگی معنوی به میراث ملموس و ناملموس تقسیم می شود، گفت: از آنجائیکه زبان و موسیقی جز میراث‌های معنوی ناملموس هستند و نسل نو به دنبال پژوهش‌های مربوط به این حوزه‌ها نرفته است آگاهی‌های کمتری در این دو مقوله دارد.
مسئول بخش موسیقی حوزه هنری تهران در ادامه افزود: رسانه‌های عمومی با زبان پارسی به معنای کتابتی گونه آن گفت و گو نمی کنند و همه به گویش تهرانی عادت کرده‌اند.
موسیقی بیگانه، موسیقی ما را مسخ فرهنگی کرده است
وی اعلام کرد: در مورد موسیقی عین همین مسئله وجود دارد و از یک سو نفی فرهنگی در موسیقی باعث شد که چیزی پدید بیاید که موجب مسخ فرهنگی توسط موسیقی بیگانه شده است.
نویسنده کتاب موسیقی آیینی و موسیقی رمضان در گیلان اذعان کرد: این نفی و مسخ فرهنگی در کنار تضاد فرهنگی فاجعه‌ای پدید آورده است که تحت عنوان میراث معنوی برای بازگشت به ریشه‌ها تلاش می‌شود.
وی موسیقی را بخشی از فرهنگ ایران خواند و خاطرنشان کرد: در اثر مسخ فرهنگی، نسل نو به ادوات موسیقی بیگانه پناه برد و متوجه آسیبی که به فرهنگ کشورش وارد می‌شود، نیست.
جاوید اضافه کرد: جالب آنکه اولین آهنگی که توسط نسل جوان پناه برده به ابراز موسیقی غربی نواخته می‌شود، موسیقی محلی و زبان مادری‌اش است.
تغییر برخی باورها در اثر مسخ فرهنگی
وی به تغییر برخی باورها در نتیجه مسخ فرهنگی اشاره کرد و گفت: در ایران باستان استاندارد مصرف آب داشتیم و نیاکان ما برای آب ارزش بسیاری قائل بودند.
مسئول بخش موسیقی حوزه هنری تهران در ادامه عنوان کرد: قبل از اسلام الهه آب( آناهیتا) داشتیم و در باورهای اسلامی آب به عنوان مهریه حضرت زهرا(س) مطرح است، امام امروزه نگاهی به آلودگی منابع آبی گواه فاصله از آن فرهنگ احترام به آب است.
وی با بیان اینکه نیاکان ما نسبت به طبیعت بسیار حساس و محترمانه رفتار می‌کردند، گفت: نیاکان ما در ایران باستان هرگز مانند وحشیان و غربی‌ها آنگونه که ساندویچ می‌خورند و بخشی از غذا را با دندان می‌کنند، غذا نمی‌خوردند بلکه غذا را با دست و در لقمه‌های کوچک و با آرامش می‌خوردند.
نویسنده کتاب آواهای روح نواز، به رسم نوروز خوانی در قدیم اشاره و اعلام کرد: نوروز خوانی میراث فرهنگی و معنوی است که در زمان خود یک رسانه، رسم اعلام وقت و تقویم بود.
وی در خصوص رسم آهوچره در گیلان اظهار کرد: گیلانیان قدیم از پررنگ شدن ستارگان مجموعه فلکی به شکل آهو و بز بوده متوجه نزدیک شدن فصل بهار می‌شدند و بر مبنای آن رسم آهو چره به وجود می آید.
جاوید همچنین گفت: متاسفانه در طول زمان و در بهاران، این آیین ستایشی و شکرگزاری به بازی نمایشی تبدیل می‌شود.
مسئول بخش موسیقی حوزه هنری تهران با بیان اینکه به اشتباه با نگاه امروز به فرهنگ دیروز نگاه می‌کنیم، تاکید کرد: باید ریشه‌های علمی رفتار گذشتگان سنجیده شود و به عمق مقصود و رفتار آنان پی برد.
پایان پیام/
نظر شما