به گزارش خبرنگار سینمایی شبستان، سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر در حالی به کار خود پایان داد که حواشی مربوط به آن پس از پایان آن تازه شدت و شتاب بیشتری به خود گرفت و به انتخاب رضا داد به دبیری جشنواره سال اینده،شاید دامنه این حواشی تا سال دیگر هم کشیده شود.اما نگاهی اجمالی به نحوه برگزاری جشنواره فیلم فجرفیلمهای حاضر در آن و داوری این جشنواره،می تواند راه گشای رسیدن به جشنوار ای بهتر در آینده باشد.
نحوه برگزاری جشنواره تا دو روز منتهی به پایان آن چندان بد نبود.در اولین روزها جشنواره فیلم فجر خبرنگاران و منتقدان با سالن سینمایی معقول روبرو بودند که در هر سانس نمایش فیلم می شد در آن صندلی برای نشستن پیدا کرد.این وضعیت البته از میانه جشنواره کمی تغییر کرد و در دو روز آخر دوباره سالن سینمایی مختص مطبوعات تبدیل به سالنی پر از افراد متفرقه و نامربوط به سینما شد.
وقتی نگارنده برای پیگیری این وضعیت به روابط عمومی جشنواره فیلم فجر رفت،یکی از مسئولان جشنواره با خنده ای تلخ گفت:همه از نهادهایی مثل شهرداری،شورای اسلامی شهر یا ارشاد توصیه نامه های دارند که نمی توان به آنها بی اعتنایی کرد و مجبور به صدور کارت برای این افراد هستیم.
این یعنی جشنواره فیلم فجر پس از سی سال برگزاری این مقدار برش ندارد که بتواند به صلاحدید خود در مورد افراد که به جشنواره دعوت می شوند تصمیم گیری کند و همشه زیر سایه نهادهایی است که بعضی از آنها نیمی از قدمت جشنواره را هم ندارند.
اینجا است که نقش مهم ستاد جشنواره آشکار می شود.ستادی که معمولا از چند ماه قبل تا یک ماه بعد از جشنواره فیلم فجر فعالیت می کند و پس از آن در طول سال هیچ فعالیتی ندارد.ستادی که در صورت فعالیت مستمر آن در طول سال،می تواند آن را به ستادی قدرتمند و مستقل تبدیل کند تا مجبور نباشد زیر سایه نهادهای دیگری فعالیت کند.
گذشته از نحوه برگزاری سی و دومین جشنواره فیلم فجر،کیفیت فیلمهای حاضر در جشنواره فیلم فجر دومین مساله مهم آن بود.امسال همه فیلهای را دیدیم که به جر چند استثنا،در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد ساخته شده بودند و تاثیر مسائلی که در آن دوران در کشور جریان داشت،در فیلمها دیده می شود.
این افسردگی در کنار پولهای باد آورده ای که جیب بعضی از کارگردانان بزرگ را در جشنواره پر کرده،منجر به تولید فیلمهای کسالت آور و بی رمق شد که حتی در سالن مطبوعات هم قابل دیدن نبودند.فیلمسازانی که روزگاری با اثار خود سینمای ایران را تحت تاثیر قرار دادند،امسال با اثاری ضعیف به فجر آمدند وجالب اینجا بود که هیچکدام هم سخنان منتقدان را در مورد ضعف آثارشان قبول نداشتند.
تعداد فیلمهای قابل توجه در فجر امسال به عداد انگشتان دو دست نمی رسید.فیلمهایی که قدرت آنها هم نسبی بود و شاید اگر در میان چند فیلم خوب اکران می شدند،اصلا به چشم نمی آمدند اما ضعف کلی جشنواره باعث شد به تعدادی از فیلم متوسط دل خوش کنیم و امیدوار باشیم که سینمای نیمه جان ایران با این چند فیلم برای سال آینده گیشه ای داشته باشد.
داوری آثار در این جشنواره خود حدیث مفصلی شد که نوشتن شرح آن مطلبی مختص خود می خواهد.اما آنچه در سالهای اخیر در فجر پر رنگ بود،تلاش برای راضی نگاه داشتن همه به هر قیمتی است که حالا رویه ثابت جشنواره فیلم فجر در سالهای اخیر شده است.
داوری فجر شبیه به انتهای مراسم عروسی است،وقتی که همه مهمانان در حال ترک مجلس هستند و صاحب مجلس تکه ای کیک در پلاستیک به هر کسی که در حال خروج باشد می دهد تا خدای نکرده کسی کیک نخورده و ناراضی از مجلس بیرون نرود.حالا این حکایت فجر است که هر سال تمام جوایز به زور چند دیپلم افتخار به شکلی که همه راضی باشند،بین «بچه ها»پخش می شود و این رویه در حال تکرار است.
از زمان که این اتفاق افتاده،شاهد کم شدن روز به روز ارزش سیمرغ فجر در بین اهالی سینما هستیم و میبینیم که آنها مشتاقانه به دنبال حضور در جشن انجمن منتقدان و جشن خانه سینما هستند و به جوایز این جشنها اهمیت بسیاری می دهند.
کاش می شد چند سال جشنواره فیلم فجر برگزار نکرد و با بودجه آن سینماهایی برای رونق اکران ساخت.کاش می شد به جای دادن بودجه میلیاردی به چند فیلمساز،این بودجه را بین ده فیلمساز جوان تقسیم کرد که سینما نفس بکشد اما فعلا ماییم و سینمای ایران و فجر ویران.
یک سال تا فجر سال آینده راه است و امید است آقای رضاداد که سالها مدیر دولتی بوده و امسال هم اولین دوره جشنواره فیلم فجر را در دولت تدبیر و امد برگزار کند،بتواند با «تدبیر و امید»سال آینده فجر بهتر و پر امیدتری را برای سینمای ایران رقم بزند.
پایان پیام/
نظر شما