خاطرات فوتبالی سیدحسن از امام راحل

به گزارش سرویس دیگر رسانه های خبرگزاری شبستان و به نقل از تسنیم، همزمان با شب سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، حجت الاسلام والمسلمین سید حسن خمینی در گفت و گویی که از برنامه نود پخش شد به بیان خاطرات ورزشی خانواده امام راحل به ویژه سید احمد خمینی پرداخت که شرح آن در ادامه می آید:

* زمانی که 14 - 15 ساله بودیم امام همواره من را به 3 چیز تشویق می کرد؛ درس خواندن، نماز خواندن و ورزش کردن.

* امام خمینی(ره) خودشان تا آخرین بار که در بیمارستان بستری شدند عادت روزی یک ساعت و نیم پیاده روی را ترک نکردند.

* حاج سید احمد خمینی به صورت حرفه ای در تیم شاهین بازی می کردند اما به علل سیاسی، تحصیل و تغییر مسیر زندگی دیگر از بازی دور شدند. با این حال همچنان علاقه مند بودند و حتی جام جهانی 90 بعنوان آخرین دوره ای که در زمان حیات ایشان بود به شدت مورد توجه و علاقه‌شان قرار داشت.

* سید احمد آقا در تیم شاهین قم و در زمان کاظم رحیمی در شاهین تهران بازی می کردند و با همایون بهزادی هم همبازی بودند. ایشان در پست گوش چپ هم بازی می کردند.

*خودم تا 21- 22 سالگی فوتبال بازی می کردم و از 17 سالگی به قم رفتم و آنجا دیگر محیط چندان فراهم نبود. چون مانند تهران تمرین نداشتم چاق شدم و انگیزه هم از دست رفت. من دفاع آخر و گاهی هافبک بازی می کردم. سیستم تیم ما 2-4-4 بود هر چند که سیستم 2-5-3 هم باب شده بود.

* بازیکن سوئیپر بودم. اگر بازیکنی زرنگ تر بود می توانست از من عبور کند. خشن نبودم اما محکم بازی می کردم. متاسفانه فیلمی از دوران بازی خودم ندارم.

* احمد پسرم که 16 سال دارد استقلالی است. پدرم هم پرسپولیسی بود. برای خود من زیاد فرقی ندارد چراکه با هر دو تیم رفاقت دارم. با علی دایی، پروین و قلعه نویی رفیق هستم و آنها هم به من محبت دارند.

*انسان به امید زنده است و تیم ملی هم در جام جهانی همین وضعیت را دارد. در کره جنوبی کسی فکر نمی کرد که برد ایران رقم بخورد اما به دست آمد. نفس حضور در جام جهانی کار بزرگی است اما باید نتایج خوبی هم گرفته شود. صعود از گروه که اتفاق بزرگی است اما به هر حال نباید در این مسابقات مانند عربستانی که از آلمان 8 گل خورد، دست و پا بسته باشیم.

* به شدت گذشته که برای دیدن مسابقات به ورزشگاه امجدیه (شیرودی فعلی) و آزادی می رفتم، مسابقات را پیگیری نمی کنم اما از طریق احمد (پسرم) نتایج را می شنوم به دلیل مطالعه، برنامه نود را هم از ساعت 12 به بعد می بینم اما همیشه تلاش می کنم دیدارهای تیم ملی را حتما ببینم.

* از نظر اخلاقی فضای فوتبال خوب نیست و باید مسائلی که در حوزه پشت پرده فوتبال مطرح می شود مورد رسیدگی قرار گیرد. این مسائل کمش هم بد است چه برسد به زیادش.

* در جامعه ورزش ما نقدپذیری بیشتر از حوزه های دیگر است اما نباید زیاده روی کنیم. یکسری از مسائل طبیعت کار رسانه است و آرام آرام مشغول تمرین هستیم.

*همانطور که در حوزه داوری داخلی نقد می کنیم، برای بازی های بزرگ دنیا هم نقد داوری بگذاریم. در آنجا هم موارد زیادی از اشتباهات داوری دیده می شود. جام جهانی 1966 انگلستان که آنها با آن گل اشتباه پیروز شدند یا گلی که مارادونا با دست به انگلیس زد و جنبه سیاسی مربوط به جنگ جزایر فارکلند را هم پیدا کرد. تماشاگران باید ببینند که در همه دنیا داوران درجه یک هم اشتباه می کنند.

*مسائل مربوط به اتفاقات بد فوتبال باید بررسی شود اما نباید به کسی هم بی دلیل اتهام زد. در ایتالیا یوونتوس بر سر همین مسائل سقوط کرد. بهترین کنترل توسط رسانه ها تحت عنوان کنترل نامحسوس جامعه نسبت به خودش انجام می شود. اکنون مطبوعات ورزشی آزاد هستند و البته شاید این فساد در کار برخی از آنها دیده شود که باید مراقبت کنند.

*فوتبال خارجی را جدی پیگیری نمی کنم. بازیکن مورد علاقه ام مسی است، البته رونالدو را هم دوست دارم.

*یک زمانی رونالدینیو را در اوجش بسیار دوست داشتم و حرکاتش با توپ مورد توجهم بود. او در دوره خودش بهترین بازیکن بود.

* بازی 2-2 استقلال و پرسپولیس که به دعوا کشیده شد و دیدار 3 بر صفری که ناصر محمدخانی گلزنی کرد از جمله بازی های خاطره انگیز برای من است.

* دربی 10 نفره (برتری 3 بر 2 پرسپولیس) را هم دیده ام.