خبرگزاری شبستان - سرویس فرهنگ و ادب: در روز آدینه 6 دی ماه 92 گالری حنا آثاری از دو هنرمند جوان؛ سمانه پور رمضان و شهره بیاتی پور که هر دو دانش آموخته دانشگاه علم و فرهنگ هستند را به نمایش گذاشت. در این نمایشگاه آثار غافلگیر کننده ای به چشم می‌خورد که در نگاه اول دو دیدگاه و برداشت از انسان را تداعی می‌کرد، به نوعی که به سادگی نمی توانستی از آثار چشم برداری و حتی وقتی چشم هم درگیر آثار نبود، ذهنت را به شدت انسانهای مستحیل، یا رنگی و باند پیچی شده قلقلک می‌دادند.
موضوع آثار «انسان» بود؛ سوژه ای بسیار دم دستی و سهل، اما بسیار ممتنع. بر آمدن از پس این موضوع خود خبرگی خاص و نگاهی کاملا آگاهانه می‌طلبد که پور رمضان و بیاتی پور به خوبی از پس آن برآمده بودند. نقاش از آنجایی که به وسیله رنگ و شکل می‌تواند بیاندیشد، با آنچه نقاشی می‌کند یکی می‌شود.
انسان نقاشی‌های بیاتی پور در حال تبخیر شدن و نوعی استحاله بود، به نوعی اعوجاج در آثار دیده می‌شد که کانون این دفورمگی در سر فیگور بود. به نوعی دیگر، گویی مخاطب در سرابی از دور به سوژه خیره شده است. نوعی زوال و یا حتی از بین رفتن را به ذهن می آورد، به طوری که گویی هر آن احساس می‌شود اگر سرت را بر گردانی این بار در تابلو چیزی جز بخار آب یا سفیدی محض نمی‌بینی.
و شاید اندیشه نقاش زوال انسانیت باشد در عصر تکنولوژی.
اینکه انسان باشی و انسان را به نقد بکشی خود دو دیدگاه دارد یا انسانیتت را نادیده بگیری یا با شناخت ضعف‌ها و قدرت‌هایت، «انسان» را به چالش بکشی.
انسان "جاکومتی" در جعبه ای گیر افتاده بود، انسان "بیکن" در حال فریاد زدن در بین شقه های گوشت بود، انسان "مونش" در حال جیغ کشیدن؛ اما "انسان" بیاتی پور در حال حل شدن و تبخیر است.
در آثار پور رمضان فیگورهایی از زنان، پیچیده در روبان‌های رنگی پر زرق و برق و فانتزی را شاهدیم؛ فانتزی که به جای نشاط و سرخوشی، گویی رخوت و رنج را با لذت همراه کرده، فانتزی که ما را در گیر خود می‌کند و همچون میلی غریزی از ما جدایی ناپذیر است.
بر این اساس، این نمایشگاه در روز19 دی ماه به کارخود پایان داد.
یادداشت: شیرین محسنی نسب
پایان پیام/
نظر شما