مهرداد کاظم‌زاده عطوفی، دبیر انجمن روان‌شناسان بالینی ایران در گفت‌وگو با خبرنگار شبستان گفت: تک‌فرزندان یا فرزندانی که هیچ همبازی ندارند یا همبازی مقطعی دارند که این همبازی‌ها یا همسایه و یا در مهدها هستند.
وی افزود: وقتی بچه‌ها الزاما بازی‌های محدود دارند و در مهدهای کودک خلاصه می‌شود فرآیند‌های رشد اجتماعی به دلیل اینکه این تجربه آمیخته با تجربه‌های نزدیک نیست معمولا تجربه‌های کوتاه‌مدت است.
وی با بیان اینکه در این تعاملات فرزندان احساس عمیق روابط عاطفی را نمی‌توانند تجربه کنند، گفت: در نتیجه بازی‌های بچه‌ها در چنین حالتی سطحی بوده و در عین حال احتمال دارد در الگوهای تربیتی موجود در مهدهای کودک رفتارهایی مثل پرخاشگری را یاد بگیرند.
این روان‌شناس بالینی خاطرنشان کرد: بچه‌ها معمولا در منزل درگیر بازی‌های بدون حرکت هستند که بیشتر به صورت رایانه‌ای است، در چنین حالتی تعاملات اجتماعی بچه‌ها کم شده و چون بچه‌ها تنها بازی می‌کنند مهار‌ت‌های روابط بین فردی هم کاهش پیدا می‌کند.
وی تصریح کرد: بچه‌ها می‌توانند با خواهر و برادر خود تعاملات و حل مسئله بیشتری داشته باشند، حتی اختلاف نظرات بین بچه‌ها و کمک والدین برای حل آن و نحوه قضاوت والدین بین فرزندان رفتار صحیح را به آنها آموزش می‌دهد اما وقتی که خواهر و برادر حذف می‌شود این تعاملات نیز از بین می‌رود.
وی ادامه داد: تمام این موارد باعث می‌شود رشته روانی، عاطفی و رشد جسمی-حرکتی بچه‌ها توسعه پیدا کند در حالی که فقدان خواهر و برادر یا یک بچه دیگر بازی‌ها را محدود می‌کند و هنگامی که بازی‌ها محدود باشد این رشد هم توسعه پیدا نمی‌کند.
پایان پیام/
نظر شما