به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، این نشست با حضور و سخنرانی جمعی از استادان برجسته ادبیات کشور، دانشجویان و علاقه مندان به شیخ اجل در سالن کتابخانه ملی و مرکز اسناد فارس تشکیل شد و استقبال از این مراسم به حدی بود که جمعی از شرکت کنندگان مراسم را بیرون از سالن اصلی و از طریق نمایشگر سالن پیگیری می کردند.
نشست علمی یادروز سعدی در 2 بخش برگزار شد که در بخش نخست، محمد علی موحد، صادق همایونی، علی اصغر محمدخانی و زرین تاج واردی به عنوان هیات رئیسه اولین بخش نشست علمی در جایگاه قرار گرفتند و در ابتدای این مراسم محمد خانی، معاون فرهنگی شهر کتاب، گزارشی از برنامه های اجرا شده در این مجموعه و در بزرگداشت سعدی ارائه کرد.
وی حضور 2 تن از اعضای فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، دکتر محمد علی موحد و استاد اسماعیل سعادت در شیراز را ارزشمند دانست و افزود: امیدواریم از حضور این عزیزان حداکثر استفاده را ببریم.
در ادامه نشست اول، دکتر محمد علی موحد، پژوهشگر و مترجم برجسته کشور، دکتر کمالی سروستانی، رییس مرکز سعدی شناسی به ارائه نقطه نظرات خود پرداختند و کمالی سروستانی پیام مشترک همه قصیده‌های خطابی سعدی به حاکمان در این بیت نهفته زیر دانست و سخنان خود را به اتمام رسانید.
راهی به سوی عاقبت خیر می‌رود / راهی به سوء عاقبت، اکنون مخیّری
پس از آن دکتر منصور رسنگار فسایی، استاد دانشگاه به سخنرانی پرداخت و دکتر ضیا موحد نفر پایانی نشست اول بود.
بر اساس این گزارش، شعرخوانی صدرا ذوالریاستین در وصف استاد سخن سعدی، آغازگر بخش دوم نشست علمی یادروز سعدی در سال قصیده بود، اسماعیل سعادت، موسی اسوار، کاووس حسنلی و کوروش کمالی سروستانی اعضای هیات رئیسه در این بخش بودند که در ابتدا کوروش کمالی، مدیر مرکز سعدی شناسی به معرفی کتاب «اشعار عربی سعدی »، تالیف موسی اسوار پرداخت و در ادامه مولف کتاب توضیحاتی پیرامون کتاب خود بیان کرد و وی در سخنان خود به دشواری ترجمه قصاید سعدی از عربی به فارسی اشاره کرد.
در ادامه دکتر دادبه، دکتر میرجلاالدین کزازی، دکترحسن بلخاری، دکتر محمود فتوحی و میلاد عظیمی به ارائه نقطه نظرات خود در رابطه با سعدی پرداختند.
سایه درختان آرامگاه سعدی، بلندتر شده بود که در اول اردیبهشت ماه جلالی چهاردهمین یادروز شیخ شیراز، در زادگاهش به پایان رسید، قرن ها از روزگار پر تنش سعدی گذشته است اما سخن او بر زبان مردم سرزمینش جاری است و گویی هنوز اوست که قصیده می گوید و پند می دهد و می گوید:
نام نیک رفتگان ضایع مکن / تا بماند نام نیکت پایدار
سعدیا چندان که می دانی بگوی / حق نباید گفتن الاّ آشکار
پایان پیام/
نظر شما