تلخ و شیرین های توافق ژنو در بستر دوراندیشی و خویشتن داری ملت

خبرگزاری شبستان: پس از آنکه آمریکا برخی شرکت ها و شخصیت های حقیقی را به لیست تحریم ها افزود، حرف و سخن در مورد شکست و یا پیروزی توافق ژنو نیز افزایش پیدا کرد. بر این مبنا نیروهای مردمی، جناحها، مطبوعات ، رسانه ها، کارشناسان و....گویی دو دسته شده و با صف آرایی مقابل هم یا از توافق حمایت می کنند و یا از آن انتقاد می کنند. این در حالی است که وقایعی این چنینی نباید موجب خلل در همدلی و یکصدایی ملت شده و باید با قدرت، دور اندیشی، خوش بینی و مهمتر از همه خویشتن داری شایسته یک مسلمان ایرانی این پستی و بلندی ها را از سر گذراند و به دیده اعتماد نه به قدرت های جهانی بلکه با سرسپردگی به هدایت بدون چون و چرای مقام معظم رهبری و نیز اعتماد به حسن نیت مسئولین، توطئه دشمن برای جنگ روانی علیه ملت را نقش بر آب کرد. مهمترین گام برای دستیابی به این وسعت دید، داشتن آگاهی از ابعاد توافق ژنو است. واقع بینی و ژرف اندیشی در درک واقعیت ماجرا می تواند از سویی آستانه تحمل و مقاومت ملت را افزایش دهد و از سوی دیگر خوش بینی ها و بدبینی های غیر اصولی را از افکار عمومی دور نگاه دارد. بر این مبنا این گزارش تلاش دارد تا نگاهی اجمالی بر ابعاد این توافق انداخته و شیرینی ها و تلخی های آن را مرور کند.
یکی از فاکتورهای مهمی که یه مثابه یکی از عوامل تاثیرگذار بر چشم انداز آتی مذاکرات هسته ای باید مورد توجه قرار تاثیر گذار است این است که پرونده هسته ای ایران پرونده ای سیاسی است و نه حقوقی و این نکته باید همواره مورد توجه باشد . اگرچه غربی ها سعی داشته اند تا در چارچوب نهاد های بین المللی و حقوقی مثل آژانس بین المللی انرژی و همینطور شورای امنیت سازمان ملل به آن پوششی حقوقی بدهند . بنابراین باید توجه داشته باشیم که این پرونده ابزاری است در دست آنها تا اهداف و مطالبات سیاسی خود را در این مسیر پیگیری کنند و صهیونیستها تمام تلاش خود را به کار بسته اند که این پرونده به حل نهایی نرسد و برای این کار تمام فشار خود را از طریق لابی های خود بر بخش های مختلف ساختار سیاسی آمریکا خواهند آورد. این نکته ای است که رهبر معظم انقلاب نیز در تشریح استراتژی نرمش قهرمانانه اشاره فرمودند بدین معنا که اگر چه ما با امریکایی ها می توانیم وارد مذاکره و حتی معامله شویم اما این بدین معنا نیست که فراموش کنیم برای امریکایی ها اینها همه ابزارها و تاکتیکهایی است برای فشارآوردن به ایران . زیرا مگر فعالیت های هسته ای ایران خارج از کنترل بازرسان آژانس و یا از چشمان اطلاعاتی آمریکا به دور بوده است؟ مگر آمریکا نمی داند در نطنز، کیک زرد اصفهان، آب سنگین اراک، نیروگاه بوشهر،معدن گچین و سایت پارچین چه می گذرد؟! طرح سوال ودرخواست شفا ف سازی برای چیست؟ آیا اصولا پرونده هسته ای ایران مگر حقوقی وفنی است؟
البته توجه داشتن به این مساله بدین معنا نیست که امکان دست یافتن به یک چارچوب مشترک بعنوان یک نقطه تعادل جهت حرکت برای دو طرف وجود ندارد . کمااینکه توافقنامه ژنو 3 را می توان همان نقطه تعادل دانست . توافقنامه شش‌ماهه‌ای که در ژنو به امضا رسید، در کوتاه‌مدت دستاوردهای خوبی به همراه دارد اما طرف‌ها همچنان با چالش‌های دشواری در مورد حل و فصل مسائل در طولانی‌مدت مواجه هستند .
اصل مذاکرات وفعالیت های دیپلماسی جمهوری اسلامی به شکلی که در حال انجام است به نفع منافع ملی ما رقم خواهد خورد و همانطور که مقام معظم رهبری فرمودند ما از پیگیری مذاکرات ضرر نخواهیم کرد . توافقنامه ژنو فراتر از امتیازاتی که ما به لحاظ فنی داده ایم ، دستاوردهای سیاسی جدی ای برای ما داشته است.
1- شکستن اجماع جهانی و جنگ روانی علیه جمهوری اسلامی ایران . 2- شفاف سازی و اعتماد سازی در پرونده هسته ای ایران 3- کاهش فشار تحریم ها علیه کشورمان 4- افزایش فشارهای روانی به اسرائیل مضاعف خواهد شد.
آگاه بودن نسبت به این مساله که پرونده هسته ای ایران اساسا یک پرونده سیاسی است و جنبه حقوقی ندارد ما را نسبت به این امر هشیار می کند که تداوم روند مذاکرات و پایبند بودن طرف غربی نسبت به معاهدات مبتنی بر تداوم موازنه قوا است . در واقع اگر که شرایط درونی و بیرونی حاکم بر مذاکرات به هم بخورد این امر بسیار محتمل است که روند مذاکرات برهم بخورد و شاهد بازگشت به عقب باشیم . با این حال
باید به این نکته نیز اشاره کرد که هیات دیپلماتیک کشورمان در چارچوب رهنمودهای رهبر انقلاب، کاملا به قواعد بازی دیپلماتیک و روند حرکت مذاکرات اشراف دارد و بر اهمیت پر بودن مشت ایران در جریان مذاکره واقف است چنانچه دکتر ظریف در جلسه ای که برای ارائه نظرات و گزارش از روندامور در مجلس شورای اسلامی حضور داشتند عنوان کردندکه توافقنامه ژنو شامل اقدامات اولیه برای رفع نگرانی دو طرف است و اگر یک تکه از آن اجرا نشود، هیچ چیزی از آن اعتبار ندارد و من این را نه تعهد ایران و نه تعهد 1+5 می دانم.
پایان پیام/