به گزارش خبرگزاری شبستان؛ آیت‌الله سبحانی در پاسخ پرسشی در باره فلسفه عزاداری برای فرزندان حضرت رسول صل الله علیه وآله و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، گفت: عزادارى به دو صورت، انجام مى گیرد: اول :انسان هنگامى که عزیزى را از دست مى دهد، در درونش نوعى دگرگونى روانى پدید مى آید، که آثار جسمانى آن با اشک و اندوه ظاهرى نمایان مى شود و این یک امر طبیعى است. آن گاه که پیامبر گرامى، ابراهیم علیه السلام را از دست داد، اشک هاى او بر صورت مبارکش سرازیر شد حتى هنگامى که برخى از افراد نادان به پیامبر صل الله علیه وآله اعتراض کرده و گفتند: شما ما را از گریه بر مردگان نهى مى کردید، اکنون چگونه در سوگ فرزند خود، اشک مى ریزید؟ حضرت فرمود: من هرگز نگفته ام که در مرگ عزیزان خود گریه نکنید، زیرا این احساس ها نشانه دلسوزى و مهربانى و ترحم است و شخصى که در دلش رحم نباشد، مورد رحمت الهى نیز قرار نمى گیرد.(1)
دوم: همان طور که گفته شده عزادارى براى حسین بن على علیه السلام به صورت راهپیمایى و سوگوارى بر آن بزرگوار با اشعارى که در آنها پیام شهادت حسین علیه السلام به عالمیان بیان مى شود، در حقیقت، دعوت مردم به ظلم ستیزى و مبارزه با ستمگران و حکام خودفروخته مى باشد، و این در حقیقت، مظهر یک نوع امر به معروف جمعى است که کاخ هاى عنکبوتى ظالمان را به لرزه درمى آورد.
گذشته از این، بازگویى مصائب اهل بیت علیهم السلام ، آن هم در نخستین قرن تاریخ اسلام، که آن را خیرالقرون مى خوانند، روشن مى سازد که پس از رحلت پیامبر صلى الله علیه وآله چه ستم هایى بر خاندان او رفته است. پرده بردارى از رفتار و جان آن روز و گروهى که بر آنان لباس قداست پوشانده شده، براى ناآگاهان سنگین است، از این رو با این راهپیمایى ها و شعارها مخالفند. در حقیقت شعارهاى روز عاشورا دعوت انسان هاى آزاده است برای این که انتقام مظلومان را در لیبى و یمن و مصر و تونس و بحرین از ستمگران بستانند. این عزادارى ها در حقیقت، احیاى مکتب مستضعفان به پاخاسته بر ضد مستکبران است و نباید این مکتب، فراموش شود. نام حسین علیه السلام و شهادت او، همه و همه سبب مى شود که خون گرم در عروق جوانان به پاخاسته، حرکت کند و بر حکومت ظلم و ستم پایان بخشد.(2)
(1) بحارالانوار، ج22، ص151;
(2) فروغ ابدیت، ص 898، چاپ بیست و هشتم.
پایان پیام/
نظر شما