تجلی وحدت بازار، حوزه و دانشگاه

خبرگزاری شبستان: وفات حاج حبیب الله عسکر اولادی و مراسم با شکوه ختم وی که میزبان تمامی اقشار جامعه و لایه های سیاسی و گرایشات مختلف بود، بهانه ای شد تا گذری به وادی ارزش و جایگاه نخبگان در نظام جمهوری اسلامی ایران و وظیفه سنگین این قشر با توجه به شخصیت این مرحوم زده شود.
بازار و حزب موتلفه اولین مفاهیمی است که با شنیدن نام عسکر اولادی به ذهن مخاطب متبادر می شد. مبارزه برای پیروزی انقلاب اسلامی و سالهای زندان در دوره پهلوی، این مرد بزرگ را به انقلابیون معرفی کرد آنچنان که پس از تشکیل دولت و حکومت جمهوری اسلامی ایرانف سابقه درخشان وی موجب شد تا در ساختار سیاسی وقت به کار گمارده شود. خدمت صادقانه و خالصانه در دولت، نقطه ای برای اعتبار بیش از پیش وی ایجاد کرد و نام وی را در جرگه صادقین و وفاداران مخلص نظام قرار داد. از این رو هر چه در مورد خصایص انقلابی و وفاداری عسکر اولادی، گفته شود، نه تنها کم بوده بلکه بر هر خواننده ای روشن و بدیهی است. اما نکته مهمی که در شخصیت این بزرگ مرد متجلی شد، خاستگاه وی یعنی بازار و نوع تعامل با سایر نهادها و بخش ها از جمله حوزه، دانشگاه، جوانان و در کل مطالبات جدیدی بود که در بستر جامعه پس از انقلاب شکل گرفت. اگر بپذیریم که بازار سنتی ترین بخش در جریان انقلاب اسلامی بود، قاعدتا و منطقا باید این را نیز پذیرفت که موفق ترین حوزه در همسویی سنت با ساختارهای مدرن از یک سو و با اصول و بنیان های راستین انقلاب از سوی دیگر به همان بازار برمی گردد. در واقع شخصیت هایی مانند عسکر اولادی که بدنه پرقوت و با نفوذ لایه سیاسی بازار را تشکیل می دادند، به درستی و با تدبیر، اعتدال، دور اندیشی و همزمان پایبندی بدون چون و چرا به نظام، همگام با جامعه در مسیر پیشرفت آن حرکت کردند. هدایت لایه های سنتی که با عنوان بازاریون در انقلاب نقش بزرگی را ایفا کردند و تداوم این وفاداری و بیعت پس از پیروزی را باید یکی از افتخارات نخبگانی مانند عسکر اولادی دانست. اما اکنون سوال این است که مهمترین خصیصه نخبگانی مانند ایشان که توانستند رسالت خود در راستای تثبیت انقلاب اجرا کرده، همراهی یک قشر اجتماعی بزرگ با انقلاب را تضمین کرده و همچنین به عنوان یک نخبه معتبر و وحدت ساز در میان گرایشات مختلف درون نظام پذیرفته شوند، چیست؟ به نظر می رسد مهمترین این خصایص که موجب به نتایج مذکور شده است را باید این گونه بر شمرد:
1- دوری از منفعت طلبی های قشری و جناحی: در حالیکه پس از چند دهه از گذشت پیروزی انقلاب برخی جناح ها و لابه های سیاسی هدف اولیه انقلاب بر مبنای خلق یک جامعه سعادتمند مبتنی بر اصول اسلامی، مردم سالارانه، عدالت پیشه و الگوساز در سطح منطقه و بین المللی را فراموش کرده اند و به جای آن منافع و اهداف سیاسی جناحی را جایگزین آن کرده اند.این در حالی است که اقدامات، سخنان و مواضع عسکر اولادی همواره خلاف آن را ثابت کرده و هرگز از اهداف اصلی انقلاب فاصله نگرفت.
2- همراهی واقعی با مردم: یکی از مشکلاتی که نخبگان سیاسی در شرایط کنونی با آن مواجه هستند، برداشت اشتباه از مفهوم همراهی با ملت است. اگرجه این همراهی ابعاد مختلف اقتصادی، فرهنگی، ظاهری و قلبی را در برمی گیرد اما برخی از نخبگان با حضور هر از چندگاه در میان مردم و یا میتینگ های هیجان آور و تأکید زبانی بر مفاهیمی مانند عدالت، ساده زیستی، و... دچار سوءتفاهم شده و اینها را در کارنامه سیاسی خود به عنوان جلوه های همراهی با مردم می دانند. در حالیکه نخبگانی مانند عسکر اولادی نشان دادند که برای همراهی با مردم نیازی نیست که سخنرانی های هیجان انگیز بدون نتیجه برپا کردف بلکه باید مشکلات ملت در تمامی جنبه ها را با جان و دل درک کرد. باید هنگام اظهار نظر در مورد وضعیت مردم، خود را به جای آنها گذاشت و از دریچه نگاه آنان دنیا را دید.
3- تلاش برای وحدت سازی و کاستن هرچه بیشتر تفرقه ها: نخبگانی مانند عسکراولادی نشان دادند که طبعیت از رهبری و حاکمیت را نه در حد شعار بلکه با تمام توان به پیش می برند از این جهت به جای برچسب زنی به دیگران و تکرار اصطلاحاتی مانند «تندرو»، »محافظه کار» و یا در مقابل «غیرخودی»، «عوامل بیگانه» و... برای وحدت هر چه بیشتر میان جناح ها و نگرش های سیاسی تلاش کنند و مصلحت اندیشی درست را به معنای گام برداشتن در راستای عزت و سربلندی ایران اسلامی در کلام و منش خود رعایت کنند.
با توجه به موارد بالا باید گفت زندگی سیاسی نخبگانی مانند حاج حبیب الله عسکر اولادی که پس از وفاتشان آه و افسوس و دعای مغفرت همه اقشار و لایه های جامعه را به دنبال خود دارند، اصول نخبگی که بر مدار وحدت سازی در جامعه، پایبندی به اصول انقلاب و موازین مورد نظر مقام معظم رهبری به دور از منفعت طلبی های سیاسی را در منش و رفتار خود پیاده کرده و در عمل همراه با ذهنیت ملت، خود را شریک مشکلات و معظلات آنان می دانستند.
پایان پیام/