«مبانی فلسفی اندازه گیری در مکانیک کوانتوم» بررسی شد

 به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان، علیرضا منصوری، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، در نشست تخصصی "مبانی فلسفی مسئله اندازه گیری در مکانیک کوانتوم" که به همت موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، برگزار شده بود، به ایراد سخنرانی پرداخت.

وی در ابتدای سخنانش با هدف تبیین صورتبندی کلی مسئله، اظهار داشت: اگر اصرار داشته باشیم، علیرغم اینکه نظریه کوانتوم نمی گوید ذره، به طور مشخص، در کدام موقعیت مکانی است، با وجود این نظریه کامل است، لاجرم باید آن پیش فرض معمول را کنار بگذاریم و بپذیریم که ذره، قبل از اندازه گیری اصلا مکان مشخصی ندارد.

دانشجوی دکترای فلسفه علم و فن­آوری، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، با اشاره به اینکه ذره تنها پس از اندازه گیری است که دارای موقعیت مکانی مشخصی می شود، افزود: پرسش راجع به موقعیت احتمالی ذره را باید به این شکل طرح کرد که احتمال اینکه اگر سیستم را اندازه گیری کنیم، ذره در فلان ناحیه باشد چقدر است؟

وی با تبیین اهمیت و جایگاه مسئله در رویکردهای متافیزیکی، در راستای داد و ستدهای فیزیک و فلسفه اظهار داشت: متافیزیک های متفاوتی که در پس هر یک از مدل های فیزیکی وجود دارد ما را به سمت طرح پرسش های فیزیکی متفاوت هدایت می کند و از طرف دیگر می بینیم که چگونه نظریه پردارزی های متفاوت متافیزیک، امکان های متفاوت فیزیکی را فراهم می کند.

کارشناس ارشد فلسفه علم، در ادامه سخنانش به چیستی مسئله اندازه گیری از دیدگاه آلبرت و مادلین پرداخت و درباره دیدگاه آلبرت اظهار داشت: آلبرت معتقد است که دینامیک کوانتومی و فرض تقلیل در تقابل آشکار با یکدیگر قرار دارند.

بر اساس گفته های منصوری، آلبرت معتقد است که فرض تقلیل، وقتی که اندازه گیری صورت می گیرد، درست است، در حالی که دینامیک به طرز عجیبی در مورد آنچه هنگام اندازه گیری رخ می دهد، غلط است و باز با وجود این در زمانی که اندازه گیری نمی کنیم، همین دینامیک، توصیف درستی از آنچه رخ می دهد، ارایه می کند.

وی در ادامه سخنانش پس از آنکه مسایل اندازه گیری را از دیدگاه مادلین در سه رویکرد مسئله نتایج، مسئله آمار و مسئله تاثیر منحصر دانست، اظهار داشت: مدل استاندارد و کپنهاگی، مدل متغیرهای نهان (بوهم)، مدل همدوسی زدایی، مدل GRW و مدل حالت نسبی، راه حل هایی هستند که برای حل این مسایل عرضه شده اند.

منصوری پس از آنکه به تبیین هر یک از راه حل های ارائه شده پرداخت، گفت: انتخاب بهترین مدل، تعهدات متافیزیکی این مدل ها و تعابیر و تاثیر در ایجاد برنامه های پژوهشی جدید و همچنین اهمیت یک نظریه وحدت بخش، هدف و نتیجه چنین بحث هایی می باشد.

پایان پیام/