اشغالی به طول یک قرن

خبرگزاری شبستان: 2 نوامبر 1917، زمانی که جهان با جنگ جهانی اول دست و پنجه نرم می کرد، وزیر امور خارجه انگلیس با نام « لورد آرتور جیمز بالفور» بیانیه ای را از آن سوی مرزها منتشر کرد که در برگیرنده این حقیقت تلخ برای فلسطینیان بود: قوم یهود باید به سرزمین فلسطین وارد شوند و دولت مرکزی خود را در این منطقه تشکیل دهند.
این بیانیه برای انگلیسی ها منفعتی جز این نداشت که یهودیان آمریکایی جای مناسب و دائمی برای ادامه زندگی داشته باشند و از آنجا قدرت های مرکزی را در برابر روسیه که از آن زمان مبارزات ضد یهود را اغاز کرده بود، حمایت کنند، و از همین جا تشکیل دولت صهیونیسم پایه ریزی شد.
در آغاز جنگ جهانی اول، یهودیان عمدتا در ارتش های کشورهایی خدمت می کردند که به آنجا پناهنده شده بودند، و آنهایی که در آمریکا زندگی می کردند تعلق خاطر خود به قدرتهای مرکزی آلمان،اتریش را نیز پنهان نمی کردند.
همزمان با فرورفتن اروپا در جنگ جهانی اول هر یک از کشورهای درگیر برای به دست آوردن کوچکترین حمایتی از هیچ تلاشی مضایغه نمی کرد.
در سال 1916،فرانسه و انگلیس توافق پنهانی سایکس-پیکوت را به امضاء رساندند تا قدرت بازماندگان امپراطوری های ترک،فلسطین و عراق را با یکدیگر سهیم شوند.در همین زمان بریتانیا به شریف حسین که حاکمیت مکه را در دست داشت تمام سرزمین های تحت حاکمیت ترک ها همچون فلسطین و سوریه را وعده داد.
کلنل «تی.ای.لورنس» که شیفته جهان عرب بود همه تلاش خود را برای عملی کردن این وعده به کار بست و لقب «لورنس عربستان» را از آن خود کرد.
این فرضیه با بیانیه بالفور که براساس نقل مکان همه یهودیان به سرزمین فلسطین طراحی شده بود به سمت حقیقت سوق می خورد.
شش هفته بعد در تاریخ 9 دسامبر 1917،ژنرال بریتانیایی«روبرت النبای» بی هیچ مانعی وارد سرزمین فلسطین شد،ارتش او با سه گردان از یهودیان به مصر آمد و این درست برابر با پایان حاکمیت 11 قرنی مسلمانان در بیت المقدس بود.
با پایان جنگ جهانی اول همه متحدان به طور حتم برای عملی نکردن بسیاری از وعده هایشان دچار مشکل شدند.و از همین رو جامعه ملل، که به تازگی متولد شده بود برای حفظ وحدت بیانیه بالفور را به رسمیت شناخت و با محترم شمردن اهداف حکم بریتانیایی ها به تشکیل مکانی برای ملیت یهود در فلسطین پرداخت.
فیصل،پسر شریف حسین که در این زمان فوت شده بود و یکی از همراهان ارتش لاوارنس هیچ علاقه ای به همزیستی یهودیان و مسلمانان عرب در فلسطین نداشت و از همین رو توافقنامه ای را با نمایندگان یهود در تاریخ 3 ژانویه 1919 در کعبه امضاء می کند تا براساس آن حاکمیت فیصل از ورود یهودیان به منطقه مصون باشد.
فیصل، همچون همه اعراب دیگر آرزو داشت حاکمیتی را از آن خود کند که پایتخت آن دمشق باشد و بتواند خاورمیانه را از مدیترانه تا فرات در قلمرو داشته باشد این رویا با فراری شدن فیصل از دمشق به واسطه طمع فرانسوی ها و دست گذاشتن این کشور روی سوریه و لبنان به کابوس تبدیل شد و فیصل به حاکمیت عراق که تحت استعمار انگلیس بود، راضی شد.
در سرزمین فلسطین نیز تفکر ملیت فلسطینی با هجوم یهودیان شکل و قوت گرفت ، اعراب در سرزمین فلسطین موجودیت خود را به جد دنبال می کردند اما هرگز نتوانستند با تشکیل دولت اسرائیل در تاریخ 14 می 1948 مقابله کنند، و از همین زمان نبرد دولت یهود با کشورها و مردم عرب منطقه آغاز شد تا به امروز عمر 80 ساله ای را که پایانی برای آن پیش بینی نشده است در تاریخ به ثبت رساند.
پایان پیام/