به گزارش خبرگزاری شبستان، غلامرضا رمضانی گفت: اجرای جشنواره امسال از نظر تشکیلاتی و تشریفاتی، خوب بود، اما خیلی‌ها، اعم از اهالی رسانه، منتقدان، سینماگران و کارشناسان از این ظرفیت استفاده نکردند و خیلی‌ها هم اصولا دغدغه سینمای کودک نداشتند.
غلامرضا رمضانی کارگردان سینما درباره بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، در زمینه تفاوت‌های این دوره جشنواره با ادوار قبل وسطح کیفی این جشنواره، به خبرنگار ستاد خبری بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان گفت: فضای تشکیلاتی و تشریفاتی جشنواره امسال خوب بود. وقتی میهمانی وارد جشنواره می‌شود، اولین چیز برایش آسایش و آرامش است، دوست دارد که فشار روی او نباشد و چیزی کم نداشته باشد، در این بخش خیلی تلاش شد و این دست مسائل، خیلی ستادی و منظم برگزار شد.
رمضانی ادامه داد: موضوعی که برای من اهمیت داشت فضایی بود که بر روح جشنواره کودک حاکم بود. حضور افراد مختلف (اعم از خبرنگار، منتقد، گزارشگر، فعال در رشته ادبیات کودک و فعال در رشته سینمای کودک) در بطن جشنواره کمرنگ بود. آنها بودند اما خیلی‌هایشان تأثیرگذار نبودند و به همین دلیل، فضایی به وجود نیامد که آدم احساس کند در فضای جشنواره‌ای قدم می‌زند که آکنده از بوی سینمای کودک است و مساله و دغدغه مشترک همه، سینمای کودک است.
وی که فیلم گنجشکک اشی مشی به کارگردانی مشترک وی، مسعود کرامتی و وحید نیکخواه آزاد جایزه سیفژ و جایزه ویژه هیئت داوران بخش ملی را به دست آورد، ادامه داد: به نظر من یکسری از دوستان جدید آمده‌اند و یکی دو فیلم کودک ساخته‌اند اما دوست دارند برای آینده این سینما تصمیم بگیرند و در این زمینه فکر می‌کنند و ظاهرا دل می‌سوزانند اما به نظرم این‌ها آدم‌های زودگذری خواهند بود و به مرور وقتی وارد حیطه سینمای بزرگسال شوند دیگر سینمای کودک را فراموش می‌کنند.
این کارگردان سینمای کودک و نوجوان در ادامه گفت: به نظرم شکل برگزاری جلسات و نقد و بررسی‌ها و برگزاری نشست‌ها و شکل دیدن فیلم‌ها، هنوز هم با مشکلاتی روبه‌رو است که البته صرفا به برگزارکنندگان جشنواره ربطی ندارد. امسال به چند سالن رفتم تا فیلم ببینم اما احساس کردم علی‌رغم تمام تلاش‌هایی که می‌شود، هنوز فرهنگ فیلم دیدن، به خصوص صبر و تحمل برای دیدن فیلم کودکان و بعد، درست نقدوبررسی کردن و کارشناسی فیلم‌ها را نداریم و هنوز نتوانسته‌ایم به این مقوله مهم دست پیدا کنیم.
وی ادامه داد: جشنواره برگزار می‌شود، فیلم‌ها دیده می‌شود یا نمی‌شود اما وقتی ارزیابی درستی از بازخورد فیلم‌ها نداشته باشیم، سال آینده، فیلم‌هایمان بدتر از امسال می‌شود؛ هرکس برای خود فضایی ترسیم می‌کند و آن را سینمای کودک نام می‌دهد و تماشاگران و کودکان باید بنشینند و تحمل کنند.
وی درباره تلاش خبرنگاران رسانه‌های گروهی در این دوره جشنواره گفت: به نظرم با این دید که سال‌های قبل ما رسانه‌های متفاوتی داشتیم که در حاشیه برگزاری جشنواره کودک، در این یک هفته خبررسانی کردند و نقد کردند، می‌توان گفت که وضعیت اطلاع‌رسانی رسانه‌های حاضر در اصفهان، به نسبت ضعیف‌تر بوده است. چند سایتی را مرور کردم، به این نکته برخوردم که نوعی احتیاط و محافظه‌‌کاری وجود دارد. هم در بحث خبررسانی و هم در نقد کردن فیلم‌ها، انعکاس نشست‌ها و... تنها چیزی که امسال در خبرهای رسانه‌ها ارائه شد، حواشی آماری جشنواره بود. این که آمار بدهیم و بگوییم در حاشیه جشنواره چه هنرمندان سرشناسی در جشنواره شرکت کرده‌اند، هم آمار است اما باید فیلم دیده شود و بررسی شود، تماشاگر با رفتار خود با بهترین‌ها و ضعیف‌ترین‌های سینمای کودک مقابله کند. وظیفه رسانه‌ها این است که به درستی با این فیلم‌ها برخورد کنند. بیایند فیلم‌ها را ببینند و سر وقت حاضر باشند، درباره فیلم‌ها در تمام سایت‌ها اطلاع‌رسانی کنند و راجع به فیلم‌ها نقد ارائه دهند.
وی درباره کیفیت فیلم‌های حاضر جشنواره گفت: در بخش فیلم‌های سینمایی که بیشتر آنها را دیده‌ام و در بین پاره‌ای از فیلم‌هایی ویدئویی، روح ناامیدکنندگی در دل فیلم‌ها وجود دارد. روحی که جدا از بعضی مواقع، خسته‌کننده و دارای فضایی غیرقابل تحمل برای کودکان است. پاره‌ای از فیلم‌ها هم برای کودکان نیست و بهتر است که اولیا، مربیان و والدین بنشینند و فیلم را ببینند و به تحلیل برسند که آن مقوله‌ای جداگانه است. در بین فیلم‌هایی که مدعی هستیم مخاطب کودک دارد، فیلم‌های خیلی کاملی برای کودکان به نظر نمی‌رسند. البته نمی‌گویم که نیازمند فیلم‌های شاد برای بچه‌ها هستیم اما فیلم‌هایی نداریم که قصه روان و شادی داشته باشند و بچه‌ها دوست داشته باشند آن فیلم را ببینند.
او در ادامه به استفاده از جلوه‌های ویژه بصری در برخی فیلم‌های امسال اشاره کرد و گفت: امسال در دو، سه فیلم عنصر فانتزی وجود داشت، تخیل آمده بود، ویژوال افکت آمده بود و فضاسازی‌های تصویری زیاد بود که از این نظر با دوره‌های قبل تفاوت‌هایی وجود داشت اما آن فیلم‌ها هم به لحاظ قصه دچار مشکل بودند. یعنی هرچند ویژوال افکت‌ها، قوی‌تر بود، به این دلیل که قصه ضعیف بود، تماشاگر کودک را دیگر جذب نمی‌کند چرا که او دیگر هر معلق زدن در تصویر تماشا نمی‌کند.
پایان پیام/
نظر شما