به گزارش خبرنگار سیاست خارجی خبرگزاری شبستان، از زمانی که حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور ملت ایران انتخاب شد مذاکرات بر سر مسائل هسته ای رنگ و رویی متفاوت به خود گرفت. تفاوت رئیس جمهور بودن شخصی همچون روحانی با اشخاص دیگر این است که وی خود زمانی مسئولیت سنگین مذاکرات با غرب به منظور حل مشکلات بر سر مسائل هسته ای ایران را برعهده داشته و از زیر و بم این پرونده و روند برگزاری مذاکرات خبر دارد. زمانی که چنین شخصی رئیس جمهور می شود و در سمتی دیگر ریاست شورای عالی امنیت ملی را برعهده می گیرد انتظار آن می رود که مسئولیت کامل پرونده هسته ای را بپذیرد.
اما دولت روحانی در ابتکاری باز پرونده هسته ای را از حالتی امنیتی خارج کرده و مسئولیت مذاکرات و بررسی این پرونده را به وزارت امور خارجه خود می سپارد. به هر حال باز هم رد پای روحانی در این پرونده مشاهده می شود و نمی توان مانند دولت قبل زمانی که از رئیس جمهور در خصوص مسائل هسته ای سوال می شود بگوید من در این زمینه کاره ای نیستم.
در هر صورت پرونده هسته ای این بار به دست محمد جواد ظریف و گروه همکاران وی سپرده شده تا با روش و صلاحدیدشان بتوانند مطالبات هسته ای ایران و ایرانی را برآورده کنند. اما بر سرراه ظریف و دولت یازدهم سختی هایی وجود دارد که دولت های پیشین از آن سختی ها بویی نمی بردند.
در دولت های هفتم و هشتم، سید محمد خاتمی و وزارت خارجه او به دلیل درگیر شدن روحانی و دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی در پرونده هسته ای چندان با سختی های آن و جزئیات پرونده دست و پنجه نرم نمی کردند و می توانستند حتی در بسیاری از موارد به دلیل گشوده شدن درهای بیشتری از ارتباطات خارجی ایران به کمک این پرونده نیز بیایند. در دولت های نهم و دهم نیز باز دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی به صورت مستقل گونه ای از دولت جزئیات مذاکرات و پرونده را پیگیری می کرد و احمدی نژاد و وزارت امور خارجه اش چندان با سختی های این پرونده روبرو نبودند.
راه صعب العبور هسته ای در دولت یازدهم
اما در دولت یازدهم سختی هایی بر سر راه حل مناقشات هسته ای وجود دارد که هیچ دولتی با آن روبرو نبوده است. اول این که گروهی که از نظر سیاسی نگاهی متفاوت با روحانی و ظریف و دست اندرکاران پرونده هسته ای دارند شامل مذاکره کنندگان پیشین با گروه 1+5 و حامیان آنها می شود که روشی کاملا متفاوت را در مذاکرات پیش گرفته بودند و این بار منتقدین دولت یازدهم هستند. این معنایی جز سختی کار ظریف ندارد زیرا اگر حتی درصدی ناچیز از تلاش های وی و دولت یازدهم در این پرونده به ثمر نرسد با واکنش های بسیارتند این گروه مواجه می شوند تا حدی که دستاوردهای دیگر ناچیز شمرده شده و این ناکامی کوچک جایشان را خواهد گرفت.
دومین مشکل بر سر راه تیم مذاکره کننده جدید میزان شدید تحریم های مصوب شده علیه ملت ایران است به این معنا که با هر بسته پیشنهادی از سوی دولت یازدهم احتمال آن وجود دارد که آنها نیز پیشنهاد برداشتن بخشی از تحریم ها را خواهند داد و در حالتی کاملا امیدوار کننده بخشی از تحریم ها ممکن است برداشته شود و بعید به نظر می رسد که دولت یازدهم بتواند در زمینه پاک شدن تمام تحریم ها برعلیه ملت ایران گامی بلند بردارد.
اما علی رغم تمام این مشکلات موجود نگاه ملت ایران به پرونده هسته ای و حل مناقشات موجود در آن امیدمندانه تر از گذشته است و به نظر می رسد گروه انتخاب شده برای انجام مذاکرات به دلیل تجربه فراوان در انجام گفتگوهای مختلف با دشمنان و غربی ها بتوانند از پس این گونه مذاکرات نیز برآیند.
پایان پیام/
نظر شما