به گزارش خبرگزاری شبستان: حضرت آیت الله جوادی آملی در صفحه 174 کتاب ارزشمند روابط بین الملل در اسلام آورده اند : اهل بیت (علیهم السلام) نه تنها از فدک استفاده نمی کردند و همه را در راه خدا صرف می کردند بلکه از مختصات خود هم می گذشتند. چیزی را که انسان خود به او حاجت دارد و مختص خود اوست خصاصه می نامند. فرهنگ حضرت زهرا (سلام الله علیها) و سایر اهل بیت (علیهم السلام) این است که همه چیزشان را حتی در نیازمندی به آن برای رضای خدا بذل می کرده اند، ولی به غلط رسم شده است چراغی که برای خانه لازم است به مسجد نمی دهیم و این فرهنگ ماست. آری ضرب المثل هر ملتی بیانگر طرز تفکر آن ملت است و این سخن نادرست نه تنها درباره مسجد و حسینیه ها بلکه درباره همسایه ها و دیگر افراد هم گفته می شود که این منطق غلط ماست، اما اهل بیت علیهم السلام می گفتند چراغی که برای مسجد لازم است،ما خانه را با آن چراغ روشن نمی کنیم،نانی که دیگران محتاج آنند ما به دهان خود نمی گذاریم و این منطق می ماند،از این رو قرآن روی این فرهنگ تکیه کرد و فرمود : الذین تبووا الدار والایمان من قبلهم یحبون من هاجر الیهم و لایجدون فی صدورهم حاجه مما اوتوا و یوثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصه و من یوق شح نفسه فاولئک هم المفلحون (سوره حشر آیه 9)
نه تنها علی و اولاد علی علیهم السلام چنین بودند که گفته شود آنان امام و امامزاده بودند، بلکه بزرگانی در صدر اسلام تربیت شدندکه همین فکر را داشتند. در سوره هل اتی داستان اهل بیت علیهم السلام آمده است : و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا (سوره انسان آیه 8) که ایشان روزه می گرفتند و با آب خالص افطار می کردند و آن نانی را که آردش و گندمش از راه قرض یا کارگری علی علیه السلام فراهم شده بود،به یتیم و مسکین و اسیر دادند و سه شب پشت سر هم به زبان حال و رفتار می گفتند که چراغی که برای خانه دیگری لازم است، ما در خانه خود روشن نمی کنیم و نانی را که دیگری می خواهد ما مصرف نمی کنیم.
«در سوره حشر مطلبی آمده است که مربوط به اهل بیت علیهم السلام نیست بلکه درباره شاگردان آنهاست : ویوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه (سوره حشر ایه 9)».
«و برای کسانی است که در این سرا [ سرزمین مدینه ] و در سرای ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانی را که به سویشان هجرت کنند دوست می دارند ، و در دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی کنند و آنها را بر خود مقدّم می دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند کسانی که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند!».
مردم مدینه را قرآن به عظمت ستود و فرمود جنگی پیش آمد و غنائم جنگی نصیب آنها شد و بخش درخور توجهی از همین جنگجویان مدینه فقیر و محتاج بودند، ولی مهمانهای خود یعنی مهاجران مکه را مقدم دانستند. فرق ما و آنها این است که ما قبل از مرگ مرده ایم و آنها بعد از مرگ زنده اند. آری بعضی جنازه های عمودی اند و پس از مرگ جنازه افقی می شوند و روح در آنها نیست. حضرت امیر (علیه السلام) فرمود عالم بی عمل چنین است: و ذلک میت الاحیاء (نهج البلاغه خطبه 86) میت الاحیاء یعنی در بین زنده ها یک جنازه عمودی هم هست،بعضی قبل از مرگ مرده اند و بعضی بعد از مرگ همچنان زنده اند که مصداق : ویوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه هستند.
پایان پیام/
نظر شما