روایت آقا از نورانیت راوی روایت فتح

به گزارش خبرگزاری شبستان،پنج شنبه 20 فروردین 1383 روز شهادت راوی روایت فتح بود.شرایط سیاسی دوران فعالیت شهید سید مرتضی آوینی مظلومیتی را بسان حزن صدایش بر او تحمیل کرده بود.شهادت آوینی شاید تقدیر الهی برای مظلومیت زدایی از چهره نورانی این شهید و آشنایی با افکار و اندیشه های او باشد.در ادامه بیانات رهبر انقلاب اسلامی در دیدار با خانواده شهید برای آشنایی بیشتر با سید شهیدان اهل قلم تقدیم میشود.لازم به ذکر است رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز تشییع پیکرشهید فرزانه سیدمرتضی آوینی حضور پیدا کردند. پس از پایان مراسم چون به دلیل ازدحام مردم نتوانستند، از نزدیک خانواده آن شهید بزرگوار را ببینند، به مسؤول آن روز حوزه هنری فرمودند: «از طرف بنده به خانواده شهید تسلیت بگویید، گر چه من خودم هم در این مصیبت داغدار هستم». ایشان، چندی پس از آن، در روی قرآنی که آن را به خانواده شهید آوینی، هدیه کردند، این عبارت را به دست خط مبارک خود نوشته بودند: «به یاد شهید عزیز، سید شهیدان اهل قلم، آقای سیدمرتضی آوینی که یادش غالبا با من است...»

متن کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار با خانواده شهید آوینی:

بسم الله الرحمن الرحیم
 
خداوند إن شاءالله این شهید را با پیغمبر محشور کند. من حقیقتاً نمی دانم چطور می شود انسان احساساتش را در یک چنین مواقعی بیان و تعبیر کند؟ چون در دل انسان یک جور احساس نیست. در حادثه ی شهادتی مثل شهادت این شهید عزیز چندین احساس با هم هست. یکی احساس غم و تأسف است از نداشتن کسی مثل سیدمرتضی آوینی. اما چندین احساس دیگر هم با این همراه است که تفکیک آن ها از همدیگر و بازشناسی هریک و بیان کردن آن ها کار بسیار مشکلی است.
 
به هر حال امیدواریم که خداوند متعال خودش به بازماندگانش به شما پدرشان، مادرشان، خانمشان، فرزندانشان، همه ی کسانشان به شما که بیشترین غم و سنگین ترین غصه را دارید، تسلی ببخشد. چون جز با تسلی الهی دلی که چنین گوهری را از خودش جدا می بیند، واقعا آرامش پیدا نمی کند. فقط خدای متعال باید تسلی بدهد و می دهد.
 
من با خانواده های شهدا زیاد نشست و برخاست کرده ام و می کنم و از شرایط روحی آنان آگاهم. گاهی فقدان یک عزیز مصیبتی است که اگر مرگِ او شهادت نبود، تا ابد قابل تسلی نبود؛ اما خدای متعال در شهادت سرّی قرار داده که هم زخم است و هم مرهم و یک حالت تسلی و روشنایی به بازماندگان می دهد.
 
من خانواده ی شهیدی را دیدم که فقط همان یک پسر را داشتند و خدای متعال آن پسر را از آنان گرفته بود. البته از این قبیل زیاد دیده ام؛ این یک نمونه اش. وقتی انسان عکس آن جوان را هنگامی که با پدرش خداحافظی می کرد که به جبهه برود می دید، با خودش فکر می کرد که "اگر این جوان کشته شود، پدر و مادرش تا ابد خون خواهند گریست ". یعنی منظره این را نشان می داد. بستگی آن پدر و مادر به آن جوان از این منظره کاملاً مشخص بود. من آن عکس را دارم. آن را بعداً برای من آوردند. من هم آن عکس را قاب شده نگه داشته ام. این عکس حال مخصوصی دارد. اما خدای متعال به آن پدر و مادر آرامش و تسلایی بخشیده بود که خود پدرش به من گفت: "من فکر می کردم اگر این بچه کشته شود، من خواهم مرد! "- یعنی همان احساسی را که من از مشاهده ی آن عکس داشتم ایشان با اظهاراتش تأیید می کرد- می گفت: "ولی خدای متعال دل ما را آرام کرد! "
 
در این مورد هم همین است. یعنی وقتی شما می دانید که فرزندتان در پیشگاه خدای متعال در درجات عالی دارد پرواز می کند، یعنی آن چیزی که همه ی عرفا و اهل سلوک و آن سرگشته های وادی های عشق و شور معنوی و عرفانی یک عمر به دنبالش گشته اند و دویده اند او با این فداکاری و این شهادت به دست آورده و رضوان و قرب الهی را درک کرده است، خوشحال می شوید که فرزندتان به این جا رسیده است.
 
امیدواریم که خداوند متعال درجات او را عالی کند. من با فرزند شما نشست و برخاست زیادی نداشتم. شاید سه جلسه که در آن سه جلسه هم ایشان هیچ صحبتی نکرده بود. من با ایشان خیلی کم هم صحبت شدم. منتها آن گفتارهای تلویزیونی را از سال ها پیش می شنیدم و به آن ها علاقه داشتم؛ هرچند نمی دانستم که ایشان آن ها را اجرا می کند لکن در ایشان همواره نوری مشاهده می کردم. ایشان دو سه مرتبه آمد این جا و روبه روی من نشست. من یک نور و یک صفا و یک حالت روحانی در ایشان حس می کردم و همین جور هم بود. همین ها هم موجب می شود که انسان بتواند به این درجه ی رفیع شهادت برسد.
 
خداوند إن شاء الله دل های داغ دیده و غمگین شما را خودش تسلی بدهد. اگر ما به حوزه ی آن شهادت و شهید و خانواده ی شهید نزدیک می شویم برای خاطر خودمان است. بنده خودم احساس احتیاج می کنم. برای ما افتخار است که هرچه می توانیم به این حوزه ی شهادت و این شهیدخودمان را نزدیک بکنیم.
 
چند روز پیش توفیق زیارت مقبره ی این شهید را پیدا کردیم. پنج شنبه ی گذشته رفتیم آن جا و قبر مطهر ایشان و آن همرزم و همراهشان-شهید یزدان پرست- را زیارت کردیم. إن شاءالله که خداوند درجاتشان را عالی کند و روزبه روز برکات آن وجود با برکت را بیشتر کند.
 
کارهایی که ایشان داشتند إن شاءالله نباید زمین بماند. إن شاءالله برای روایت فتح یک فکر درست و حسابی شده است که ادامه پیدا کند. نباید بگذارند که کارهای ایشان زمین بماند. این کارها، کارهای باارزشی بود. ایشان معلوم می شود ظرفیت خیلی بالایی داشتند که این قدر کار و این همه را به خوبی انجام می دادند. مخصوصاً این روایت فتح چیز خیلی مهمی است. شب هایی که پخش می شد من گوش می کردم. ظاهراً سه- چهار برنامه هم بیشتر اجرا نشد.
 
حالا یک مسئله این است که آن کاری را که ایشان کرده اند و حاضر و آماده است، چگونه از آن بهره برداری بشود. یک مسئله هم این است که کار ادامه پیدا کند. آن روز که ما از این آقایان خواهش می کردیم و من اصرار می کردم که این روایت فتح ادامه پیدا کند، درست نمی دانستم چگونه ادامه پیدا کند. بعد که برنامه ها اجرا شد، دیدیم همین است. یعنی زنده کردن ارزش های دفاع مقدس در خاطرها. آن خاطره ها را یکی یکی از زبان ها بیرون کشیدن و آن ها را به تصویر کشیدن و آن فضای جنگ را بازآفرینی کردن. این کاری بود که ایشان داشت می کرد و هرچه هم پیش می رفت، بهتر می شد. یعنی پخته تر می شد. چون کار نشده ای بود. غیر از این بود که بروند در میدان جنگ و با رزمنده حرف بزنند. آن کار خیلی آسان تر بود. این کار هنری تر و دشوارتر و محتاج تلاش فکری و هنری بیشتری بود. اول ایشان شروع کرد و بعد کم کم بهتر و پخته تر شد.
 
من حدس می زنم اگر ایشان زنده می ماند و ادامه می داد، این کار خیلی اوج پیدا می کرد. حالا هم باید این برنامه دنبال شود. تازه در همین میدان هم منحصر نیست. یعنی بازآفرینی آن فضا از راه خاطره ها یکی از کارهاست. در باب جنگ و ادامه ی "روایت فتح " کارهای دیگری هم شاید بشود انجام داد. حیف است که این کار تعطیل شود.
 
من خیلی خوشحال شدم از این که زیارتتان کردم.